Μόνικα Μελέκη: “θα ήθελα να ανοίξω τα φτερά μου και να κάνω κάτι δικό μου”

Η Μόνικα Μελέκη βρίσκεται σε δημιουργική περίοδο και πιο αισιόδοξη από ποτέ, ίσως να ευθύνεται η αγάπη που έχει εισπράξει το θέατρο ΣΚΑΛΑ με την παράσταση «Ένα καπέλο βροχή» στην Ρωσία πρόσφατα, ίσως επειδή πριν λίγες μέρες θέατρο ΣΚΑΛΑ έλαβε πρόσκληση να παρουσιάσει την παιδική του παράσταση στο εξωτερικό, σε Διεθνές φεστιβάλ, ίσως επειδή ξεκινάει μια νέα θεατρική χρονιά με τα παιδικά εργαστήρια και τις παραστάσεις, ίσως πάλι να είναι λόγω του ότι ετοιμάζει καινούρια πράγματα, (ένα από αυτά είναι και τα εργαστήρια στο Excellence Institute), τα οποία την κάνουν να χαμογελά.
Περισσότερα στην πιο κάτω συνέντευξη. 

Της Γιώτας Δημητρίου

Μόνικα πριν λίγο καιρό βρεθήκατε στη Ρωσία για παράσταση με το Θέατρο ΣΚΑΛΑ, με την παράσταση «Ένα καπέλο βροχή». Αλήθεια, αυτό πως ήταν ως εμπειρία;
Μεγάλη εμπειρία πραγματικά! Πρώτα απ’ όλα, το να είσαι καλεσμένος σε ένα Διεθνές Φεστιβάλ, σε μια πολύ μεγάλη πόλη της Ρωσίας και να έχεις να παίξεις μπροστά σε ένα κοινό που δεν ξέρει την γλώσσα σου …..Ευθύνη και Δέος!

Μίλησε μας λίγο για το Φεστιβάλ αυτό…
Φέτος ήταν το Δεύτερο Συνέδριο των Αρχαίων Πόλεων. Σε αυτό το Συνέδριο ήταν καλεσμένος, ξεχωριστά, και ο Δήμος Λάρνακας, όπου είχα τη χαρά και την τιμή να εκπροσωπήσω και τον Δήμο μας, ως Δημοτική Σύμβουλος. Φέτος στην Ρωσία η χρονιά αυτή έχει κηρυχθεί ως “ΕΤΟΣ του ΘΕΑΤΡΟΥ”. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει πως σε όλη τη χώρα κάθε μήνα γίνονται φεστιβάλ και εκδηλώσεις που ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ έχει τον πρώτο λόγο. Έτσι και το Συνέδριο αυτό  τίμησε δέοντος την ΤΕΧΝΗ αυτή.
Στη πόλη Ryazan   υπάρχουν έξι θέατρα. Αντιλαμβάνεσαι πόσο σημαντικό κομμάτι είναι γι αυτούς ο πολιτισμός. Εμείς ήμασταν καλεσμένοι από το Θέατρο του “Νέου Θεατή”/ТЮЗ/. Το κάθε θέατρο φιλοξενούσε τουλάχιστον τρεις παραστάσεις από το εξωτερικό. Εμείς είχαμε την τύχη να είμαστε μέρος αυτού του Φεστιβάλ  και ήταν πολύ μεγάλο το στοίχημα για  μας. Οι περισσότερες παραστάσεις του εξωτερικού έπαιξαν έργα με λίγα λόγια (κουκλοθέατρο, παντομίμα, μουσικό θέατρο, χορός κ.α) ήταν δηλαδή περισσότερο εικόνες παρά λόγος. Εμείς λοιπόν θα παίζαμε στα ελληνικά, ένα έργο που δεν υπήρχε μεταφρασμένο στα Ρωσικά, ήταν άγνωστο για τους Ρώσους αυτό το έργο και η πρόκληση για μας αλλά και η ευθύνη ήταν πολύ μεγάλη. 

Πώς θα γινόταν αυτό;
Αυτό που λέω πάντα ως σκηνοθέτης, αλλά κι ως ηθοποιός: Να προέχει η αλήθεια μέσα μας. Ο κόσμος δεν μπορεί να μην εισπράξει αυτή την αλήθεια των συναισθημάτων και μάλιστα το μεγαλύτερο κομπλιμέντο για εμάς ήταν ότι όλοι είχαν εκπλαγεί και έλεγαν «μα εσείς παίζατε με το «σύστημα Στανισλάφσκι» (Το σύστημα Στανισλάφσκι εστίαζε στην ανάπτυξη της καλλιτεχνικής αλήθειας πάνω στη σκηνή διδάσκοντας στους ηθοποιούς να “ζουν το ρόλο” κατά τη διάρκεια της παράστασης). Για μένα ήταν το μεγαλύτερο κομπλιμέντο. Το σύστημα αυτό είναι η μέθοδος που έχω διδαχθεί ως ηθοποιός  και όταν σκηνοθετώ, με αυτή τη μέθοδο δουλεύω. 
Οπότε όλα αυτά  σε συνδυασμό με το ταλέντο και το μεσογειακό τεμπεραμέντο που κουβαλούν οι ηθοποιοί μας, ήταν η τέλεια συνταγή. Φυσικά είχαμε γράψει λίγα λόγια για την κάθε σκηνή στα ρωσικά και το φυλλάδιο αυτό το είχαν οι  θεατές.  Αλλά, την δουλειά όλη την έκαναν οι ηθοποιοί, το χειροκρότημα και  η αγάπη του κόσμου, ήταν κάτι που δεν ξαναζήσαμε…Για εμένα το πιο σπουδαίο ήταν ότι καταφέραμε να αγγίξουμε ένα πολύ απαιτητικό κοινό με μια παράσταση που δεν ήταν στην γλώσσα τους!

Αυτό δείχνει τη δύναμη του θεάτρου, γενικότερα των τεχνών!
Ακριβώς! Για εμάς ήταν βάλσαμο ψυχής αυτή η αγάπη και η αναγνώριση που πήραμε.

Ποιες ήταν οι ιδιαιτερότητες να σκηνοθετήσεις μια τέτοια παράσταση που καταπιάνεται με το ευαίσθητο θέμα των ναρκωτικών;
Το να πρέπει να έχουμε πάνω στη σκηνή μια κρίση ενός ναρκομανούς δεν ήταν εύκολο. Εκεί υπάρχει ο κίνδυνος αυτό να γίνει ένα φιάσκο και να είναι είτε υπερβολικό, είτε αδιάφορο, είτε ψεύτικο, κτλ.
Ο ηθοποιός πρέπει να είναι φως. Να κουβαλάει μέσα του γνώση, καλλιέργεια, ταπεινότητα, να μπορεί να ακούει, να μαθαίνει και να ξέρει να συνεργάζεται με τον σκηνοθέτη. Σε μια παράσταση πρέπει όλοι να δουλεύουν ως ομάδα και να σέβεται ο ένας τον άλλο. Και ο καθένας να δουλεύει με την αλήθεια του ήρωα του. Με τις εικόνες που μας είχε δώσει ο συγγραφέας. Δεν μπορεί ο συγγραφέας να σου δίνει μια εικόνα και εσύ να παίζεις κάτι άλλο. Ακολουθώντας αυτό το μονοπάτι, την αλήθεια, βγήκε ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα. Και μπορώ να σου πω ότι η κρίση του ναρκομανούς δεν ήταν  ποτέ η ίδια. Υπάρχει μια βάση, αλλά σε κάθε παράσταση είναι διαφορετική, μοναδική. 

Τι μήνυμα βγαίνει μέσα από την παράσταση;
Ότι μέσα από την αγάπη της οικογένειας, της συντρόφου, μπορείς να ξεπεράσεις τα πάντα. 

Έκανες κάποια μελέτη, έρευνα, έτσι ώστε να μπορέσεις να σκηνοθετήσεις το έργο και να είσαι κοντά στο θέμα των ναρκωτικών;
Κοίταξε, εγώ έχω διπλή σχέση με αυτό το έργο…Έχω παίξει το ρόλο της γυναίκας πριν από 17 χρόνια και μάλιστα ήμουν πραγματικά έγκυος τότε (όπως είναι η ηρωϊδα) και πάντα λέω στον γιο μου τον Ιωάννη «έπαιξες σε αυτή την παράσταση» (γέλια). Την είχα ζήσει πολύ έντονα ως έγκυος την παράσταση και έτσι φέτος μπορούσα να καθοδηγήσω την ηθοποιό.
Από την άλλη κάνω θέατρο  με ομάδα ανθρώπων όπου έχουν θέμα με την εξάρτηση. Αυτό μου δίνει την ευκαιρία να δω και να γνωρίσω τα πράγματα και από μια άλλη πλευρά. 

Άρα δεν είναι κάτι μακρινό για σένα το θέμα των ναρκωτικών….
Όχι….και δυστυχώς, είχα και φίλους που είχαν αυτό το πρόβλημα, και ξέρω πόσο δύσκολο είναι και πόσο πραγματικά χρειάζεται την αγάπη ο άλλος για να μπορέσει να σταθεί στα πόδια του και να νικήσει την εξάρτηση. Γι αυτό και το έργο το ένιωθα μέσα μου, δεν ήταν κάτι άγνωστο για μένα.

Αυτό το συνέδριο που πήγατε, που γίνεται για όλες τις αρχαίες πόλεις, δεν θα μπορούσε να γίνεται κάτι αντίστοιχο και στη Λάρνακα;
Ακριβώς! Θα μπορούσαμε διότι είμαστε από τις πιο αρχαίες πόλεις. Αν έβλεπες πόσες παραστάσεις έγιναν, πόσες συμμετοχές είχε το Συνέδριο και πόσες εκδηλώσεις, αντιλαμβάνεσαι πόσα χρήματα και στήριξη χρειάζεσαι από τη Πολιτεία για να πετύχεις κάτι τέτοιο. Εύχομαι μια μέρα να γίνει και στη Λάρνακα μας.

Ως δημοτική σύμβουλος μίλησες στο συνέδριο;
Ναι μίλησα στα ρωσικά. 

Μιλάς και ρωσικά, δεν το ήξερα.
Ναι μιλάω άπταιστα, έχω τελειώσει Ρωσικό Γυμνάσιο, στη Βουλγαρία. Επίσης μιλάω αγγλικά, ιταλικά και φυσικά βουλγάρικα και ελληνικά. 

Αυτό το διάστημα Μόνικα που σε βρίσκουμε καλλιτεχνικά και ποια τα σχέδια σου;
Μέχρι το τέλος της χρονιάς ξέρουμε τα έργα στο θέατρο ΣΚΑΛΑ, έχουμε δύο παραστάσεις προγραμματισμένες: «Πειραματόζωο σε μια τράπεζα » και «Αγαπητή Έλενα». Δύο πολύ δυνατά έργα. 
Επίσης συνεχίζουμε με την παιδική παράσταση «Αστρογέννητο Παιδί» που ξεκινήσαμε πέρσι, αγαπήθηκε και θα ανέβει και σε σχολεία σε Λευκωσία, Λεμεσό και Πάφο. Πρόκειται για μια καταπληκτική παιδική παράσταση. Και εδώ επίσης έχω ένα καταπληκτικό νέο: Μόλις πήραμε πρόσκληση για συμμετοχή σε ένα άλλο Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου για παιδιά στην πόλη Τομσκ στη Ρωσία και είμαστε στην διαδικασία οργάνωσης και αυτού του ταξιδιού.
Επίσης το «Ένα καπέλο γεμάτο βροχή» θα ανέβει σε σχολεία γιατί είναι μια παράσταση που πρέπει να την δουν οι νέοι μας.
Παράλληλα συνεχίζεται  και η περιοδεία του έργου «Οι Μαννοί» σε ολη την Κύπρο . Να αναφέρω ότι έχουν γίνει πάνω απο 40 παραστάσεις με μεγάλη επιτυχία.

Τηλεοπτικά έχεις κάνει αυτό το διάστημα;
Δεν έχω κάτι επίσημο ακόμη να ανακοινώσω. 

Σου αρέσει όμως και η τηλεόραση, ναι;
Μου αρέσει και η τηλεόραση και ο κινηματογράφος.

Τα θεατρικά εργαστήρια συνεχίζονται;
Βεβαίως συνεχίζονται και είναι η μεγάλη μου αγάπη. Να σου πω ότι φέτος πέρα από τα θεατρικά εργαστήρια στο Θέατρο ΣΚΑΛΑ, τα  οποία μαζί με τον Ανδρέα διμιουργήσαμε  και τα αγαπώ πάρα πολύ σε αυτά τα 19 χρόνια που διδάσκω, θα αρχίσει παράλληλα και η συνεργασία μου  με το Excellence Institute όπου ξεκινάμε μαθήματα και εκεί. Ξέρεις, πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι το θέατρο δεν είναι μόνο για παιδιά που θα γίνουν ηθοποιοί. Το θέατρο είναι αυτογνωσία, είναι μια τέχνη  που βοηθάει τα παιδιά να εκφραστούν, είναι εργαλείο που βοηθά τα παιδιά να βρουν τον εαυτό τους. Είναι πολλά τα οφέλη γι αυτό και αποφάσισα φέτος να βγω και έξω από τον χώρο του θεάτρου  χτίζοντας συνεργασίες με φροντιστήρια της πόλης μας και θεωρώ πως σε όσα περισσότερα παιδιά κοινωνήσουμε την παιδεία του θεάτρου, τόσο μεγαλύτερη θα είναι και η επένδυση μας σε καλλιεργημένους πολίτες του αύριο. 

Ποια τα μελλοντικά σου σχέδια Μόνικα;
Σίγουρα θα ήθελα να αγαπήσει ο κόσμος το θέατρο. Αυτό δεν είναι μελλοντικό σχέδιο, είναι όραμα και ευχή. Όσον αφορά τα δικά μου όνειρα και σχέδια, θα ήθελα να ανοίξω τα φτερά μου και να κάνω κάτι δικό μου. Έχω το όραμα μου μέσα στο μυαλό μου, και όταν έρθει η ώρα θα τα ξαναπούμε. (Χαμογελά).