Οι κόμποι…

Γράφει η Τάσα Χαμπή

Κάθε φορά που νιώθω αυτό το  μεγάλο, χοντρό και σφιχτό κόμπο στο λαιμό, ανακαλώ στη μνήμη μου σκηνές του παρελθόντος, τότε που ήμουν μικρό παιδάκι και για λόγους παιδιάστικους και αθώους γέμιζε παράπονα η τσάντα των συναισθημάτων μου.

Στη διαδρομή προς την ενηλικίωση ανακάλυψα το φάρμακο που καταπολέμα κάθε είδους κόμπου. Επαγγελματικοί ή ερασιτεχνικοί, προσκοπικοί ή ναυτικοί, είναι κόμποι που δένουν τα πανιά και πνίγουν  τα όνειρα μας. Σταυρόκομπος και ψαλιδιά πέφτουν σαν πυρετός στο αντιπυρετικό με μια δόση αισιοδοξίας. Η δοσολογία στα δικά σας μέτρα, εφτά μισή χιλιόλιτρα για μια  πικρή κουβέντα, δέκα για μια απογοήτευση και δώδεκα για βαριές και απόλυτα ψυχοφθόρες καταστάσεις.

Είχα πάντα το φάρμακο στο σκούρο μπλε σακίδιο μου, φυλαχτό για το προσκέφαλό μου. Το χρησιμοποιούσα όταν και όποτε το χρειαζόμουν.  Σπουδαία ανακάλυψη. Το έπαιρνα δυο φορές το μήνα και όλα έβαιναν καλός. Μα όσο περνούσε ο καιρός μου γινόταν  πιο αναγκαίο και  απαραίτητο. Αύξησα λοιπόν τη δοσολογία με την εύστοχη δικαιολογία πως  πολλαπλασιάστηκαν τα πρέπει και οι υποχρεώσεις μου και μου έσφιγγαν τη θηλιά. Έτσι οι δυο φορές το μήνα έγιναν τέσσερις  και μετά δεκατέσσερις μέχρι που μου είχα εθιστεί.

Προτιμούσα να βλέπω το ποτήρι μισό γεμάτο και πίστευα πως το ραγισμένο γυαλί δεν επηρεάζει τις ανθρώπινες σχέσεις. Δεν με ενοχλούσαν οι κλειστές πόρτες, βάδιζα πάντα με χαμόγελο πολεμώντας το δάκρυ και την απογοήτευση.

Πρόσφατα το βαζάκι με το μαγικό σιρόπι έπεσε και κομματιάστηκε. Νομίζω το έσπρωξε η ματαιοδοξία. Στην προσπάθειά της να αναδειχτεί σταρ της εποχής δολοφόνησε εν ψυχρώ την αισιοδοξία. Ταρακουνήθηκε ο κόσμος μου, γκρεμίστηκαν τα όνειρα μου και κήδευα μέρα  με τη μέρα τις επιθυμίες μου.  Δεν υπήρχε χρώμα, όλα γκριζόμαυρα, χωρίς ελπίδα και θέληση.  Έμοιαζα με το κομματιασμένο βαζάκι, σμπαράλια. Βούλιαζα στη κινούμενη άμμο. Βυθιζόμουν. Μέχρι που ένα ζευγάρι χέρια με τράβηξε με δύναμη και με έσωσε. Με κράτησε σφιχτά στην αγκαλιά του. Ένιωθα τους παλμούς του να χτυπάνε και να φορτίζουν τη ψυχή και το σώμα μου σαν ανθρώπινοι πόλοι.

Τότε συνειδητοποίησα πως η επιμονή  του ανθρώπου είναι αυτή που με γλύτωσε. Δεν χρειαζόμουν μαγικά φίλτρα μόνο ανθρώπους με καθαρά δυνατά συναισθήματα!