Ξεχασμένη στη Μετάφραση «…καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς»

Γράφει η Μιράντα Ορθοδόξου
orth_miranda@hotmail.com
Βάζω ξανά το βίντεο… μια, δύο, τρεις… ξανά! Και όποτε εμφανίζεται στην οθόνη, από τη μια διστάζω από την άλλη βλέπω ξανά και ξανά. Παράξενο συναίσθημα. Η συνείδησή μου κλωτσά και μάλιστα άγρια, τόσο που με ενοχλεί έντονα. Αυτό ήταν λοιπόν αυτό που με απωθούσε και ταυτόχρονα με προσέλκυε σε αυτό το βίντεο; Η ενοχή…;

Στα περιοδικά, στο ραδιόφωνο, στο διαδίκτυο, έξω από την πόρτα μου- παραλίες. Στο Ρίο, στην τηλεόραση, στο διαδίκτυο, μέσα από την πόρτα μου- Ολυμπιακοί Αγώνες. Στη γειτονιά, στους φίλους, στην παρέα- διακοπές, ήλιος, ασφυκτική ζέστη και άμμος ανάμεσα στα δάχτυλα. Μα γεύομαι, μυρίζω, αφουγκράζομαι ΑΙΜΑ. Εκείνο το αίμα που μικρά μας έκανε να τρομάζουμε! Εκείνο το αίμα που βλέποντάς το όταν γρατζουνίζαμε τα γόνατα, πέφτοντας από το ποδήλατο, ήταν εφάμιλλο με τον πανικό των παιδικών μας χρόνων. Αυτό το αίμα μυρίζω, το αίμα του πανικού. Στο Χαλέπι, στο Παρίσι, στο Λονδίνο, στις Βρυξέλες- Πόλεμος και το Παιδί με το απαθές βλέμμα. Το εσωτερικό ενός ασθενοφόρου. Η αναστροφή της, κατακόκκινης από αίμα, παλάμης. Ξανά το απαθές βλέμμα. Ούτε δάκρυ, ούτε ταραχή, ούτε αγωνία. Όμως είναι σαν να ενσαρκώνεται, σαν να παίρνει σάρκα και οστά μπροστά μου «Η Κραυγή» ο γνωστός εξπρεσιονιστικός πίνακας του  Μουνκ, που απεικονίζει μια μορφή που κραυγάζει χωρίς ήχο, με τα χέρια βουλώνει τα αυτιά και έχει φόντο έναν ουρανό σε χρώμα πορφυρό… του αίματος.

Ξανά απάθεια κι απαξίωση! Ούτε δάκρυ, ούτε γοερά κλάματα, ούτε λέξη. Μια απάθεια που αντισηκώνει όλο το «είναι» της ανθρωπότητας. Μια απάθεια που ουρλιάζει από κάθε κύτταρο στο «φονιά» τα πιο σκληρά λόγια. Μια απάθεια που στριγγλίζει, που κατηγορεί , που καταδεικνύει τους ενόχους. Φαντάζομαι τον μικρό Ομράν να γελάει υστερικά ακούγοντας τον εκπροσωπάκο του ΟΗΕ να ζητάει 48ωρη κατάπαυση του πυρός. Ένα 5χρονο παιδάκι να σαρκάζει με ένα το βλέμμα.

Ένα παιδί στη δίνη του πολέμου με βλέμμα που πετάει σπίθες, καταμεσής της ντροπιαστικής πραγματικότητας που το περισφίγγει, που το στραγγαλίζει. Και αργότερα, μέρες, εβδομάδες, μήνες, χρόνια, αιώνες μετά κοιτάζει στα μάτια και μένα και σένα και ζητάει εκείνη την «κατάπαυση του πυρός». Την κατάπαυση που του υποσχέθηκε η ιστορία, την κατάπαυση που του υποσχέθηκε ο ΟΗΕ, την κατάπαυση που του υποσχέθηκαν οι γονείς του. Εκείνη την κατάπαυση του πυρός που ήξερε ότι ισχύει κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων κι ακόμα την περιμένει. Μάλλον την περίμενε πριν ακόμη γεννηθεί σε έναν κόσμο, που του έβαλε βίαια την απάθεια στο βλέμμα με το που άνοιξε τα μάτια του, την πρώτη μέρα που είδε φως και συνάντησε το σκοτάδι! Με ενοχλεί η ενοχή λοιπόν, όταν βλέπω το βίντεο. Με ενοχλεί και η βραχνή φωνή του Χρόνη Μίσσιου που σιγοψιθυρίζει στον μικρό Ομράν «…καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς». ¹

Στο μυαλό μου η νωθρότητα του καλοκαιριού που σβήνει, η ενέργεια που επαναφορτίζεται, ένας φίλος που έφυγε νωρίς, φίλοι που κουβαλούν βαλίτσες, επαγγελματικοί προβληματισμοί, ένα νέο σπίτι, ένα τέλος δίχως τέλος και πίσω- πίσω μια παιδική φωνούλα με απόλυτη απάθεια και με κανένα χρώμα στη φωνή σιγοτραγουδά «Με τρομάζεις ΕΣΥ. Με τρομάζεις, ακόμα, οπαδέ της ομάδας του κόμματος σκύλε, της οργάνωσης μάγκα, διερμηνέα Του Θεού, ρασοφόρε γκουρού, τσολιαδάκι φτιαγμένο, προσκοπάκι χαμένο προσεύχεσαι και σκοτώνεις τραυλίζεις ύμνους οργής[…] ΗΜΟΥΝ ΕΓΩ ΣΤΗ ΦΩΤΙΑ ΚΙ ΗΜΟΥΝ ΕΓΩ Η ΦΩΤΙΑ ΕΙΔΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΑΝΟΙΧΤΑ»²

Υ. Γ.: Αξίζει να ειρωνευτούμε το γεγονός ότι στις 19 Αυγούστου- 2 μέρες μετά τον τραυματισμό του Ομράν στο Χαλέπι- ήταν η Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπισμού…. Γελοία Τραγικό!