Γράφει ο Grand Tirelire
Το ξέρα καλά και απ’την πρώτη στιγμή που σε είδα να περνάς από το πλάι μου και να ακουμπάς στο μπαρ για ποτό… “Καταραμένο” βλέμμα στιγμιαίο ήξερα εκεί και τότε, ότι εμείς είμαστε αλλιώς. Σ’ενα ζεϊμπέκικο επάνω και με ένα αλήτικο τσιγάρο στο στόμα μου χάρισες κάθε ελπίδα… Aλήτευσες στα βράδια μου και στοίχειωσες τις μέρες μου… Και όλο αυτό σαν μάχη στους δρόμους, μια καταδίκης μας επανάσταση να μου πετάς μολότοφ και να φεύγω, να σου γραφώ σε τοίχους “Ακόμα” και εσύ να με φτύνεις, να μου γράφεις στα παράθυρα “μαλακά”… να σε βρίσκω στα κλεφτά και να σ’ αγγίζω και να με φιλάς παράφορα και να σου χαρίζω το κορμί μου, να γινόμαστε αγρίμια και να ασελγούν τα κορμιά μας σε ένα ατέρμονο ρυθμό… μα πιο πολύ κρατώ μέσα μου, τον έρωτα στα μάτια μας… αυτόν που είδα να κρατάς το τελευταίο πρωινό, στο “τελευταίο” αντίο μας…
Μεγαλώσαμε και ωριμάσαμε μέσα από τα λάθη μας, σε μια αμφίδρομη πορεία σε μια ατέρμονη μάχη να κερδίσουμε και τώρα που ‘ναι όλα αλλιώς λιγοψυχείς, λιποτακτείς σαν ανώριμη έφηβη και αυτό δεν είσαι εσύ… αλητάκι μου, αυτό δεν είσαι εσύ… Και αν ήταν να φύγεις όταν θα ‘χαμε κερδίσει προς τι τέτοιος αγώνας, τόσα δάκρυα τόση επίμονη μα πάνω απ’όλα τόση αγάπη.
Κρατάς μέσα σου τον φόβο μια καταδικασμένης επανάληψης παρά την χαραμάδα μια αλλιώτικης ζωής, μια ευτυχισμένης επανάστασης… υπήρξα το δακρυγόνο σου και υπήρξες η μολότοφ μου, και ματιά μου το ξέρεις καλά, τα δακρυγόνα έχουν ημερομηνία λήξης και σταματούν να σε κάνουν να κλαις… οι μολότοφ σε καινέ και σε αφήνουν ουλές και πληγές. Άσε τον φόβο σου στο πλάι, σκούπισε τα ματιά… δεν έχει αλλά δακρυγόνα μα θέλω μαζί σου όλες τις μολότοφ του κόσμου. Μην αφήσεις ένα “σχεδόν” να γίνει το μέλλον μας, το πεπρωμένο μας είναι το μαζί όχι το “σχεδόν τα κατάφεραν”. Μην αφήσεις να ‘ναι η ιστορία μας κουβέντες σε παρέες αγνώστων “τον αγαπάει, τον αγαπούσε, τον πλήγωσε, την αγαπούσε, την αγάπησε, την πλήγωσε… έπρεπε να ‘ναι μαζί”.
Έλα να αλλάξουμε το στόρι μας να ‘ναι “τον αγάπησε παράφορα, την αγάπησε ως τα άστρα, είναι μαζί, τους ζηλεύω”… έλα να γίνουμε το μέλλον μας. Επέτρεψε σε εμάς να χουμε μια αρχή, μια επιστροφή και μια ζωή που να αρμόζει σε όλες τις επιμονές, τις υπομονές μας και τα μάτια μας… να γίνουμε για λίγο σταρ σε μια δίκια μας κινηματογραφική ταινία, οι ήρωες σε ένα δικό μας παραμύθι που ζουν το δικό τους happy end να ψάξουμε τον δικό μας γάτο μέσα στην βροχή όπως η Οντρεϊ, που τόσο της μοιάζεις, στο Breakfast at Tiffanys και να τα αρχίσουμε όλα με ένα φιλί…
Κρατήσου μακριά από τα προαπαιτούμενα εξόδου, μην βαφτέις, μην νοιαστείς για τα λόγια του κόσμου, βάλε τζίν αθλητικά και έλα στα “βραχάκια” έχουμε μια Αθήνα να ζήσουμε.
