Γράφει ο Grand Tirelire
Άλλαξαν διαδρομές τα δάκρυα μου… ταξιδεύουν θάλασσα περνάνε πάνω από καραβιά γεμάτα ψυχές ταλαίπωρες και ματιά που καθρεφτίζουν μέσα τους τις έναστρες νύχτες.
Δεν έχω πια αγώνες για να δώσω, πλέον ούτε καν τους κερδίζω, μου ΄μεινες εσύ ο μεγαλύτερος μου αγώνας… και σου μεινα και εγώ ο κατάδικος σου επαναστάτης χωρίς ερώτα.
Έχεις δει ποτέ σου κάτι τέτοιο; Ποιος έχει αφηγηθεί οποιαδήποτε επαναστατικά κατορθώματα χωρίς ερώτα, χωρίς πάθος… και με άφησες μονό μου να επαναστατώ στην απουσία σου, σαν τρελός και δεν έπαψες ποτέ να ΄σαι η δίκια μου επανάσταση.
Έχω μαδήσει μυριάδες μαργαρίτες με το “μ’αγαπάς, δεν μ’αγαπας” και πια το ξέρω ότι το μονό που κέρδισα είναι μια μαδημένη άνοιξη και κατακίτρινα χεριά… Και είχα φτιάξει για την πάρτη μου ένα τεράστιο κλουβί, να κρύβω και να κρύβομαι από τις ένοχες και τα λάθη μου… να συμβιώνω με εμένα που μου ήταν το πιο δύσκολο.
Και έφυγες και στενεύει το κλουβί, και κάθε μέρα σκοντάφτω στα λάθη μου και στις ένοχες μου… το πλημμυρίζω αλκοόλ για να καλύψει την απουσία σου μα είναι αδύνατο… τίποτα δεν σου μοιάζει. Και ειναι ένα κλουβί δυο νούμερα πιο μικρό από ότι φοράω… απ’ ότι χωραεί την ζωή μου… Όλη μου η αγάπη σε ένα παγκάκι απέναντι που το χαζεύω απ’το κλουβί μου ολημερίς μπας και περάσεις να σκοτώσεις τον χρόνο σου μα και αυτό έπαψε να είναι κίνητρο γιατί φοβάμαι οτι δεν θα ‘ρθεις… “ίσως”… “αν”… “μπα”… όλη μέρα τα κρύβω μέσα μου και το βραδύ…
Το βραδύ που δεν φαίνεται καν το παγκάκι σου, δεν τα βρίσκω με εμένα γίνομαι άλογος, παράλογος, ρομαντικός, παντοτινός, αιώνιος… “Γι αυτό…” έχω ξεκινήσει αυτή την πρόταση τόσες φόρες και ποτέ δεν βρήκα το θάρρος να την τελειώσω!
Κουράστηκα να με μικραίνει η ζωή σε μεγέθη άγνωστα μου, να μικραίνει το κλουβί μου και να μην έρχεσαι εσύ να μου δώσεις το κλειδί. Αν σε κάνει πιο ευτυχισμένη να μην σ’αγαπω, να το φωνάξω τότε ότι δεν σ’αγαπησα ποτέ, δεν σε νοιάστηκα ποτέ, ότι δεν σε έψαξα ποτέ και ας είναι το τελευταίο μου ψέμα. Θα μοιραζόμαστε με την απουσία σου ένα ολόγιομο φεγγάρι. Να ‘σουν εδω να εκδικιόμουν τον ολόγιομο φεγγάρι με ένα χαμόγελο και εκείνη την λάμψη στα ματιά σου! Και προσπαθώ να ‘μαι γενναίος με την απουσία σου μα είναι νύχτες… που τσαλακώνομαι σαν τσιγαρόχαρτο και όμοιος δεν γίνομαι ποτέ γιατί κρύβω ένα παγκάκι μέσα μου σαν ατελείωτη καφτρα από τσιγάρο…
Και είναι όμορφο να σε θυμάμαι, να βλέπω τα γιορτινά λαμπιόνια και να παλεύω να με πείσω πως του χρόνου θα σε κρατώ ψηλά για να βάζεις το αστέρι στο χριστουγεννιάτικο δέντρο και μετά να χουζουρεύεις στον καναπέ μονό για να σε χαζεύω, όπως έκανα πάντα μα ποτέ δεν το κατάλαβες…
