Γράφει η Μυράντα Ορθοδόξου
orth_miranda@hotmail.com
«Ο Θεός τα πάντα εν σοφία εποίησεν»… Άρχισα να αμφιβάλλω! Με την επίγνωση πιθανής επίκρισης αυτών που γράφω, επαναλαμβάνω, αρχίζω να αμφιβάλλω εδώ και καιρό. Μια μαύρη τρύπα μου φαίνεται πως άνοιξε ο Θεός κι έριξε καθετί ζωντανό. Νομίζω πως δε συγκαταλέγομαι στους ανθρώπους που βλέπουν το ποτήρι μισοάδειο (με εξαίρεση ανασφαλείς στιγμές μου). Και από την άλλη η αμφιβολία με έβγαλε από την άγνοια και με οδήγησε στη γνώση. Δεν είναι όμως αυτή η στιγμή τέτοιους είδους. Και το ποτήρι βλέπω μισοάδειο και η αμφιβολία με οδηγεί στην ΑΠΟγνωση. Τραβηγμένο- ναι! Άτοπο- όχι!
Έχει ειπωθεί και γραφτεί ότι ο Καβάφης, στα ποιήματά του, πραγματεύεται το θέμα της ήττας και της αποτυχίας. Αρέσκεται στο να παίρνει γνωστά, ένδοξα ιστορικά πρόσωπα και να τα «φωτογραφίζει» σε στιγμές παρακμής, σήψης, αδυναμίας, αποτελμάτωσης. Κρίμα που ο Καβάφης δε ζει σήμερα! Θα είχε εκπονήσει τις διπλάσιες ποιητικές συλλογές! Θα είχαμε να του προσφέρουμε άφθονο υλικό!
Ένα αιώνιο άδικο τριγυρνάει στον Παράδεισο και χαμηλώνει το βλέμμα κάθε φορά που λέμε το όνομά του. Ντρέπεται όταν μιλάμε γι αυτόν. Δε θέλει να μιλάμε γι αυτόν. Θέλει να τον αφήσουμε στη λευκή ηρεμία του Παράδεισου που βρήκε κάπου αλλού. Τόσα χρόνια δε μιλούσαμε γι΄αυτόν όταν τον βλέπαμε σο σχολείο, στις καφετέριες, στη δουλειά. Τώρα που θέλει την ηρεμία του τον θυμηθήκαμε; Λίγο αργά, λίγο στραβά τον θυμηθήκαμε. Έτσι κι αλλιώς έχουμε τον Σάκη να τραγουδάει Θεοδωράκη- θα αφήσουμε και τον Βαγγέλη λοιπόν στην ησυχία του.
Ένα αιώνιο παράθυρο στον Παράδεισο το παιδικό κοριτσίστικο χαμόγελο. Ορφανό ήταν από γονείς κι από ανθρώπους το μικρό χαμόγελο και τα μεγάλα μάτια. Ένα παιδί χωρίς μητέρα, χωρίς πατέρα το έστειλε ο Θεός εδώ κάτω. Κάτι τέρατα ανέλαβαν να το έχουν μαζί τους, έτσι για να γεμίζει τις γωνιές των δωματίων κουλουριασμένο όταν τα ντεσιμπέλ των τσακωμών τους γίνονται ηχώ στον ύπνο του. Ένα αιώνιο παράθυρο στον Παράδεισο που συναρμολογείται κομμάτι- κομμάτι άκλαυτο, αμοιρολόγητο πεταμένο στη γωνιά του μυαλού του καθενός μας. Θα την ξεχάσουμε και την Άννυ… Έτσι κι αλλιώς πλησιάζει και η Γιουροβίζιον που μας κάθεται κι αυτή ως συζήτηση και ψιλοκουβέντα στην παρέα με την επανεμφάνιση της Κοντσίτα.
Ποιος Θεός θα τα επέτρεπε αυτά; Ποιος Θεός «έπλασε εν σοφία» τέτοια ανθρωποειδή; Ποιος Θεός καταδέχτηκε να βρωμίσει τα χέρια του κι έπλασε τέτοιου είδους ζωντανά, κινούμενα παράσιτα; Κι εμάς; Ποιος Θεός μας έπλασε που με «καταλερωμένη τη φωλιά μας» υποδεικνύουμε τους φταίχτες και ρίχνουμε κροκοδείλια δάκρυα, κατόπιν εορτής, ενώ κρύβουμε στον κόρφο μας την αδιαφορία και την αδράνειά μας; Δίχως άλλο, αν υπάρχει Θεός, τέτοια δημιουργήματα δεν είναι δικά του! Δίχως άλλο, αν υπάρχει Θεός, μας εγκατέλειψε! Έφριξε κι ο ίδιος, κρύφτηκε στη γωνιά του σύμπαντος και αναρωτιέται τι πήγε στραβά. Τη χάσαμε την ανθρωπιά, τη χάσαμε τη δοξασμένη «Αλεξάνδρεια» με τις τιμές και τα όνειρά της! Μας άφησε ο Θεός, έρμαια μιας κοινωνίας που αγκομαχεί και ξεψυχά. Μας άφησε στο έλεός μας… και «ούτε σαν έτοιμοι, ούτε σα θαρραλέοι» θα την αποχαιρετίσουμε την «Αλεξάνδρεια» που φεύγει.
*Ο τίτλος είναι παραλλαγή του Καβαφικού ποιήματος «Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον» του Κ. Π. Καβάφη.
