Γράφει ο Χρήστος Τούβε
(Από την ωραία Θεσσαλονίκη)
Email: touve30@gmail.com
Είναι που μύρισε ο αέρας μοναξιά και είπα να βγω από το σπίτι να σε βρω..
Είναι που σφύριξε ο αγέρας πολλά μυστικά και παρέσυρε το βήμα μου προς εσένα.
Είναι που απόψε, ο έρωτας άγγελος ρίχνει τα βέλη του στην μεριά μου.
Είναι που ξεκίνησε ταξίδι η μοναξιά μου, να βρει την δικιά σου και να γεννήσουν ευτυχίες.
Είναι που μπλόκαρε το μυαλό και σταμάτησαν οι δείκτες του να κυλάνε αργοπορημένα σ΄ένα ασήμαντο κενό.
Όλο αυτό το κενό, έκλεισε όταν είδα τα μάτια σου.
Σε δευτερόλεπτα οι πληγές επούλωσαν τον εαυτό τους, καταπίνωντας το ίδιο τους το αίμα, για να φανεί το κορμί αγέρωχο και νεανικό.
Σε δευτερόλεπτα ανοίξαν οι κόρες των ματιών και έγινε πιο ξεκάθαρο από ποτέ, γιατί ήμουν μόνος μου.
Γιατί η μοναξιά μ΄ είχε σκεπάσει, σαν βαρύς χειμώνας που κρύβει τα παιδιά του και τα μετατρέπει σε χιονάνθρωπους, ώστε να γίνονται ένα με το τοπίο της παγωνιάς.Παγωνιά στην ψυχή, στην καρδιά και στην ίδια την ζωή…Είχε τους λόγους της όμως…
Σε δευτερόλεπτα, έγινε πιο ξεκάθαρο από ποτέ, γιατί ήμουν μόνος μου τόσο καιρό.
Γιατί η μοναξιά μου επιλέγει την γυναίκα που θα την κάνει να σβήσει τελείως. Επιλέγει την γυναίκα, που θα την γραπώσει από το σβέρκο και θα της πει : «Τι δουλειά έχεις εσύ εδώ; Ξεκουμπίσου γρήγορα»
Επιλέγει αυτήν την γυναίκα, που έχει στοιχειώσει την ευτυχία μέσα της και θέλει να μου την μεταδώσει.
Η μοναξιά μου έχει επιλογή.
Ξέρει να χάνει και να υποκλίνεται σε έρωτες και χαρούμενες αγκαλιές.Δίνει την σκυτάλη της, σε ανώτερα επίπεδα αγάπης και συντροφικότητας.Δίνει την ψυχή της να πεθάνει για έναν μεγάλο έρωτα.
Αυτή είναι η μοναξιά μου…Τώρα κατάλαβα το γιατί…
Αυτή μου κρατούσε παρέα τόσο καιρό, για να διώχνει τις μοναξιές που με πλησιάζαν, μην τυχόν και τις συνηθίσω.
Μου κρατούσε παρέα τόσο καιρό, μέχρι να βρω τα μάτια σου.
Μοναξιά; Mοναξιά;
Πφφφ…πέθανε στο πρώτο άγγισμα σου!
