Γράφει ο David Fowles
david@skalatimes.com
Ανοίγω την σελίδα στο facebook και αρχίζουν οι ιστορίες να ρέουν μπροστά μου. Βομβαρδίζεται το μυαλό μου με όλα αυτά που διαβάζω. Με πέτρινα μάτια απέναντι στις απανθρωπίες. Η Κύπρος μοιρασμένη ξανά. Ο συνάνθρωπος να κατηγορεί ασύστολα έναν άλλον συνάνθρωπο απλά επειδή κάτι έπαθε η ομάδα ή το κόμμα του άλλου. Να περηφανέυετε κάποιος άλλος για άσχετα πράγματα όπως τσάντες και παπούτσια. ‘Ενας άλλος να κάνει παράπονα για την “δημοκρατία” για τα δικτατορικά μέτρα “διάσωσης” (ας γελάσω). Δεν προλαμβαίνουμε να διαβάζουμε για το τι ακριβως μας εκάναν, τι δεν μας έκαναν και τι ακόμα θα μας κάνουν.
Και να μην ξέρουμε καν αν είναι έτσι τα πράγματα. Κανείς δεν ξέρει πλέον την απόλυτη αλήθεια…
Και απο την άλλη, το πυρηνικό εργοστάσιο στην Ιαπωνία να εξαπολύει επίθεση στους ωκεανούς του κόσμου, να χύνοντε 300 τόνοι ραδιενεργό υλικό στην θάλασσα καθημερινά! Το οικονομικό σύστημα να απειλεί με οικονομική εξαθλίωση και σαν γάγγρενα να προχωρά όλο και πιο ψηλά. Πολέμους και ψυθίρους για πολέμους στην πιο εκρηκτική περιοχή του πλανήτη.
Τα δάση του Αμαζονίου να κόβονται με ρυθμούς οι οποίοι είναι ασύλληπτοι (δέκα εκατομύρια δέντρα
κόβονται κάθε μέρα στον κόσμο – 4,000,000,000 τον χρόνο παγκοσμίως). Το φαγητό μας να παρασκευάζεται μέσα σε χημικά εργαστήρια. Τα φάρμακα πλέον να μην μπορούν να μας απαλλάξουν από τις αρρώστιες αλλά να σκοτώνουν εκατομμύρια μέλισσες και συνάμα το ίδιο μας το ανοσοποιητικό σύστημα. Πλημμύρες, σεισμοί, και φυσικά αντίποινα σε όλη την υφήλιο. Οι εταιρίες πετρελαίου, ανεπηρέαστα να μολύνουν τις πιο αγαθές γωνιές του πλανήτη. Οι θάλασσες να αναπτύσουν τοξικότητα που δημιουργείται με την αύξηση του διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα (και άλλων τόσων επιρεαζόντων στοιχείων – αφού κάναμε την θάλασσα σκουπιδιάρικο).
Ζώα να περνούν μια ολόκληρη ζωή μέσα σε μικροσκοπικά κλουβιά και μετά να χτυπιούνται με βία και να γδέρνονται ζωντανά για την γούνα της κυρίας τάδε.
Χιλιάδες μωρά ανθρώπων να καταλήγουν μέσα σε καλάθους αχρήστων απο τους ίδιους τους γονείς τους….
Φτάνει πια! Δεν μπορώ να γράψω άλλα…
Φωνάζω και εγώ σαν μικρό παιδί:
“Ο Βασιλιάς δεν φοράει ρούχα. Ο Βασιλιάς είναι γυμνός!”
Αλλά εδώ δεν είναι παραμύθι. Εδώ είναι η αλήθινή ζωή.
Tι ειρωνία δηλαδή….
