Γράφει η Μαλβίνα Ιωάννου
Ο πόνος έχει ένα χρώμα μελαμψό. Δεν μπορεί να σου είναι άγνωστο. Κάπου, κάποτε θα το ΄χεις νιώσει.
Στη κηδεία ενός αγαπημένου σου ανθρώπου, μέσα από ένα χωρισμό, στα προβλήματα παγίδες που σου στήνει η ζωή και πάει λέγοντας.
Ο πόνος κάποτε σε αποβλακώνει. Μουδιάζει τον εγκέφαλο και σε μετατρέπει σε παπαγαλάκι να συλλαβίζεις το Σαιξπηρικό ¨να ζει κανείς ή να μη ζει;”
Άλλες φορές ο πόνος σε κάνει σοφότερο. Σε ωριμάζει. Άλλες φορές σε αποτρελαίνει εντελώς. Δεν υπάρχει μια συγκεκριμένη φόρμουλα των αποτελεσμάτων του πόνου. Όπως τον βρει τον καθένα.
Ο πόνος βρίσκεται ανάμεσα μας. Στο γείτονα που έχασε τη δουλειά του, στη φίλη που της ράγισε την καρδιά ο έρωτας της ζωής της, στο διπλανό που κηδεύει ένα δικό του άνθρωπο, στη μάνα που αγωνιά για το άρρωστο παιδί της, στον πατέρα που δεν έχει λεφτά να θρέψει τα παιδιά του, στον πολιτικό πρόσφυγα που ήρθε στη Κύπρο για ένα καλύτερο μέλλον και αντιμετωπίζει τον απαίσιο ρατσισμό του κάθε καραγκιόζη, στην 29χρονη που ανακάλυψε πως πάσχει από καρκίνο σοβαρής μορφής, στους γονείς με το άρρωστο μωρό στο νοσοκοκομείο, και η λίστα είναι ατέλειωτη.
Ο πόνος ζει ανάμεσα μας. Και υπάρχει μόνο ένα αναλγητικό για τον πόνο: Η Πίστη.
Η πίστη στο Θεό ότι Εκείνος ξέρει καλύτερα. Ότι το σκοτάδι θα το διαδεκτεί το φως. Ότι υπάρχουν και χειρότερα (πάντα). Ότι όλα αυτά τα χτυπήματα της ζωής και ο πόνος είναι οι εξετάσεις στο σχολείο της ζωής για να πάρουμε πτυχίο.
Και το πώς θα χειριστούμε τον πόνο είναι, μάλλον, ο βαθμός μας.
Υ.Γ Σύμφωνα με την εκκλησία μας η Αγία Σοφία έχει τρεις κόρες: Την Πίστη, την Αγάπη και την Ελπίδα. Όποιος διαθέτει Σοφία, Πίστη, Αγάπη και Έλπιδα έχει μια πανοπλία μπροστά σε κάθε πόνο.
