Σε αυτό το πογκρόμ δεν υπάρχει λογική. Είμαστε εμείς και οι άλλοι, χωρισμένοι σε δυο διαφορετικούς κόσμους. Τούτη η μαζική κι οργανωμένη βίαιη επίθεση κατά της αλήθειας και όλων των ωραίων δεν πρέπει να περάσει. Οφείλουμε να προτάξουμε τα στήθη με μόνη προσπάθεια να φέρουμε το αύριο της δικαιοσύνης και του ήλιου του νοητού, του χρυσού πρωινού του έρωτα και της αγάπης.
Σε αυτό τον παροξυσμό της παράνοιας δεν μπορεί, θα υπάρχουν κάποιοι εραστές της δικαιοσύνης , Δον Κιχώτες του έρωτα, προσκυνητές του φωτός. Κάπου θα βρίσκονται, ίσως (πιθανότατα) μακριά από κάθε προσκήνιο, κάπου στο παρασκήνιο.
“Όλα αναγνώσεις είναι στη ζωή”, μου είπε μια γνωστή προσωπικότητα τις προάλλες. Δεν μου εξήγησε όμως τι κάνουμε με τις τόσες παραναγνώσεις. Και είναι πολλές που να πάρει. Χανόμαστε μέσα σε μεταφράσεις και παραφράσεις. Η αλήθεια παραφράζεται σε ψέμα και το ψέμα παρουσιάζεται (μια χαρά) ως αλήθεια. Τρέχα γύρευε για αποκρυπτογραφήσεις.
Σε αυτό, που λες, το πογκρόμ χωριζόμαστε σε δύο στρατόπεδα: οι καλοί και οι άλλοι.
Δεν έχουν σημασία οι μάχες που χάσαμε ή θα χάσουμε, αυτές που κερδίσαμε ή θα κερδίσουμε, σημασία έχει να παίξουμε fair game και να είμαστε καταταγμένοι στο σωστό στρατόπεδο. Να μπορούμε να πούμε “έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα”, άσχετα με κάθε αποτέλεσμα επιτυχίας ή αποτυχίας.
Να είμαστε αληθινοί, σαν τότε που ήμασταν παιδιά και όχι ψεύτικοι σαν τους κακούς των παραμυθιών.
Στη ζωή πρέπει να μπορούμε να πούμε “προσπάθησα με όλες μου τις δυνάμεις για ότι καλύτερο βρε αδελφέ κι ας έχασα” …..Όπως και στον έρωτα ένα πράμα.
