Tης Βεατρίκη Δάντη
Χιλιάδες όνειρα δολοφονούνται , ξαφνικά, κάθε μέρα.
Κάποια άλλα πάσχουν από ανίατες ασθένειες και πεθαίνουν αργά αργά, υποφέροντας.
Στην τελική όμως, η αλήθεια να λέγεται, χιλιάδες όνειρα καθημερινά βρίσκονται νεκρά.
Για κάποια λες “ήταν αναμενόμενο”, ενώ για άλλα απορείς (μέσα στο θρήνο σου) και αναρωτιέσαι πώς τα δολοφόνησε τόσο σκληρά κι αναπάντεχα η μοίρα (ζωή, Θεός, σύμπαν, γραφτό, ονόμασε το όπως γουστάρεις).
Είναι και κάποια όνειρα που οφείλαν (ναι, ΟΦΕΙΛΑΝ) να βγουν αληθινά.
Ταίριαζε, ήταν πρέπον, ήταν σωστό, να βγουν αληθινά βρε αδελφέ!
Κι όμως βρέθηκαν εν ψυχρώ δολοφονημένα με εκατοντάδες “γιατί” να αιωρούνται γύρω απ΄ το λείψανο τους.
Είναι χιλιάδες τα νεκρά όνειρα των ανθρώπων. Από τα πιο μικρά (ναι, ξέρεις, μια χαμένη επαγγελματική ευκαιρία) μέχρι πιο μεγάλα (εκείνος που αγάπησες και δεν….) και πάει λέγοντας η λίστα των δολοφονημένων ονείρων.
Χιλιάδες νεκρά όνειρα κάθε μέρα κηδεύονται στη χώρα του “ποτέ”. Κι αναρωτιέμαι αν κάποιος Θεός κάποιας πίστης/θρησκείας θα ανταμείψει κάποτε τους ανθρώπους που έλιωσαν μέσα στο πόνο ενός χαμένου, δολοφονημένου ονείρου.
Ή….ή αν σε κάποια άλλη ζωη καταφέρουν τα νεκρά όνειρα (μας) να αναστηθούν και να μας αγκαλιάσουν.
Δεν μπορεί….Δεν μπορεί τόσος πόνος να μη βρίσκει κάπου -ή έστω σε μια άλλη διάσταση- τη δική του ανάσταση.
Δεν μπορεί τόσα παιδιά μεταναστών, νεκρά στην μεσόγειο να μην βρουν μια κάποια δικαίωση. Κάπου κάπως.
Δεν μπορεί ο μπαγάσας ο Θεός, (κλεμένη φράση απ’ τον Άσιμο), να κλείνει εσαεί τα μάτια μπροστά σε τόσο πόνο, τόσο άδικο.
Υ.Γ https://www.youtube.com/watch?v=b5PgXvY_8oI
