Γράφει η Δαλιδά
Αυτή δε η περιορισμένη απουσία με τρελάνει… όλη την νύχτα αγκαλιά με το τηλέφωνο…Ο νους μου δεν σταματάει, κάνει συνέχεια ανέλεκτες στροφές Θα έπρεπε να είμαι υπομονετική και ήσυχη, αλλά τι να κάνω τώρα που δεν είμαι… Θα έπρεπε να εξαντλήσω το σώμα μου και να καταβάλω το μυαλό μου με άλλα ανούσια πράγματα…Αλλά αυτό δεν βοηθά… ταξιδεύει με αλλόφρων σκέψεις.
Ξαπλώνεις με κάποια άλλη, της κρατάς το χέρι…της φιλάς το μέτωπο … το φιλί του Ιούδα, που έδωσες και σε ‘μένα…της δίνεις την αγάπη μου… και δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι ‘αυτό … εγώ έβαλα τον εαυτό μου σε αυτή την κατάσταση … εγώ επέλεξα να είμαι μαζί σου … για ‘μένα μόνο εγώ φταίω… και τώρα υποφέρω … θα υποστώ τις συνέπειες, επειδή αποδέκτηκα μια αγάπη που αρχικά δεν ήταν δική μου… μου λες οτι πρέπει να είμαι υπομονετική, ότι θα μου δώσεις αυτό που μου αξίζει…μου λες οτι μ’αγαπάς….αλλά αξίζει όλο αυτό τον πόνο;
Τουλάχιστον ο μαζοχισμός μου ικανοποιήθηκε…
Είμαι διχασμένη, σε δίλημμα πως το λένε…έχω φρικάρει … είμαι ανάμεσα στην αγαπή για τον ευατό μου και αυτή που έχω για ‘σενα…
Συγχωρέσε τις σκέψεις μου, απλά περιφέρονται στις σκοτεινές άκρες του μυαλού μου… δεν είναι το ίδιο χωρίς εσένα, οφείλω να το ομολογήσω, ακόμη κι αν νιώθω αδύναμη, μου λείπεις εσύ, ο νους σου…
