Text follows in English
Текст следует на русском языке
Αν δεν είναι ευτυχισμένα τα παιδιά, τίποτα δεν έχει αξία
Της Γιώτας Δημητρίου
Αρχισυντάκτρια SkalaTimes
Φωτογραφίες: SkalaTimes
Ήμουν πάντα ευαίσθητη στο θέμα των παιδιών ή, για να το θέσω πιο αληθινά, είχα πάντα την πεποίθηση πως τα παιδιά είναι το πιο σπουδαίο πράγμα στη γη. Το πίστευα από τότε που ήμουν ακόμη η ίδια παιδί.
Και όταν αγάπησα το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι και είχα για ηρωίδα τη Λόρα Ινγκαλς, ονειρευόμουν ένα σπίτι (στο λιβάδι) με τουλάχιστον πέντε δικά μου παιδιά. (Έχω επίσης την πεποίθηση πως ο Θεός ξέρει καλύτερα από εμάς ποια όνειρά μας πρέπει να πραγματοποιήσει και ποια όχι).
Πίστευα πάντα, λοιπόν, πως τα παιδιά είναι ό,τι πιο κοντινό στον Θεό. Ίσως φταίνε κάποιες εικόνες που είχε η γιαγιά μου, με τον Χριστό και παιδάκια γύρω του, ή εκείνο το απόσπασμα στη Βίβλο που λέει πως η Βασιλεία των Ουρανών ανήκει στα παιδιά ή σε όσους είναι σαν παιδιά.
Πριν από κάποια χρόνια, σε μια φάση που διάβαζα μανιωδώς Χόρχε Μπουκάι, μου είχε κάνει εντύπωση ένα απόσπασμα που επιβεβαίωνε αυτό που πίστευα κι εγώ: πως τα παιδιά είναι ό,τι πιο κοντινό στον Θεό. Αν θυμάμαι καλά, ήταν από το βιβλίο του Ο Δρόμος προς την Πνευματικότητα.
Η ιστορία είναι κάπως έτσι: Ένα παιδάκι αποκτά αδελφάκι και ζητά επίμονα από τους γονείς του να το αφήσουν μόνο με το νεογέννητο. Οι γονείς ανησυχούν μήπως, λόγω παιδικής ζήλιας, του κάνει κακό. Τελικά, το αφήνουν στο δωμάτιο μαζί του, κρατώντας την πόρτα μισάνοιχτη για να παρακολουθούν.
Τότε, με έκπληξη, το βλέπουν να σκύβει πάνω από το νεογέννητο και να του ψιθυρίζει:
«Θύμισέ μου, σε παρακαλώ, πώς μοιάζει το πρόσωπο του Θεού… όσο μεγαλώνω το ξεχνώ».
Δυστυχώς, οι περισσότεροι θυμόμαστε την μαγική αξία των παιδιών μόνο στη Γιορτή του Παιδιού. Κράτος, κυβερνήσεις, κόμματα, πολιτικοί και κοινωνίες – ακόμη δεν έχουν αντιληφθεί πως το πιο σπουδαίο στη γη είναι τα παιδιά.
Ναι, ακόμη δεν το έχουν αντιληφθεί. (Απόδειξη ένα άρθρο που έγραφα το 2013 και από τότε τίποτα δεν έχει αλλάξει. Το άρθρο εδώ )
Καταρχάς, δεν έχουν εμπεδώσει όλοι αυτοί που θέτουν νόμους και νομοσχέδια πως τα παιδιά είναι ΠΑΙΔΙΑ και πως οφείλουμε να διαφυλάξουμε με κάθε τρόπο την παιδικότητά τους, την αθωότητά τους, το δικαίωμά τους να είναι χαρούμενα, να είναι ευτυχισμένα, να είναι παιδιά – όχι απλώς «να έχουν τα βασικά».
Πριν μιλήσω για τα παιδιά δίπλα μας στη Γάζα, να μιλήσω για τα δικά μας στην Κύπρο.
Οι μαθητές στην Κύπρο σήμερα κουβαλούν βαλίτσες στο σχολείο πιο βαριές από τα ίδια τα παιδιά σε κιλά, με αποτέλεσμα να πονάνε τα κοκκαλάκια τους, κάποια να αποκτούν προβλήματα με τη μέση τους, και δεν βρέθηκε ένας βουλευτής να το κάνει ΘΕΜΑ και να αγωνιστεί να σταματήσει αυτό το απαράδεκτο. Εγώ έχω δύο παιδιά στην οικογένειά μας (13 και 10 ετών) και δυσκολεύομαι να πάρω τη βαλίτσα τους στον ώμο μου. Ο άνθρωπος πάει στο φεγγάρι, αλλά μια λύση για να μην κουβαλούν τα παιδιά βάρος απαράδεκτο για την ηλικία τους δεν καταφέραμε να βρούμε!
Οι μαθητές στην Κύπρο σήμερα αναγκάζονται να κάνουν μάθημα σε κρύες αίθουσες ή σε απαράδεκτα υψηλές θερμοκρασίες, γιατί δεν καταφέραμε να τοποθετήσουμε κλιματιστικά στις τάξεις.
Οι μαθητές σήμερα στην Κύπρο βιώνουν ένα εκπαιδευτικό σύστημα παπαγαλίας, που σκοτώνει την κριτική σκέψη και θέλει τα παιδιά μας παπαγάλους.
Οι μαθητές σήμερα στην Κύπρο (θα μιλήσω για τη Λάρνακα, που γνωρίζω) αναγκάζονται να έρχονται αντιμέτωποι με κομπλεξικούς (ναι, κομπλεξικούς και κακούς) εκπαιδευτικούς που πληγώνουν τα παιδιά, τα μειώνουν, και το σύστημα είναι τέτοιο που καλύπτει με τον Α ή Β τρόπο αυτούς τους εκπαιδευτικούς. (Όποιος το αμφισβητεί, να επικοινωνήσει μαζί μας για να του στείλουμε άρθρα που έχουμε γράψει για το θέμα, και αφορούν καθηγητές και δασκάλους στην πόλη και επαρχία Λάρνακας).
Οι μαθητές σήμερα στην Κύπρο (θα μιλήσω για τη Λάρνακα) αναγκάζονται να πηγαίνουν καθημερινά σε σχολεία που κάθε άλλο παρά όμορφα είναι. Γκρίζα τσιμέντα, χόρτα, άσχημα (ναι, άσχημα) σχολεία με κλειστά γήπεδα που τον χειμώνα στάζουν νερά. (Διορθώθηκε το κλειστό γήπεδο στο Πετράκη Κυπριανού που εδώ και χρόνια έχει πρόβλημα; Και τα άλλα απαράδεκτα σε τόσα σχολεία της Λάρνακας;)
Οι μαθητές σήμερα στην Κύπρο έχουν να αντιμετωπίσουν και την παιδική φτώχεια. «Στην Κύπρο, κατά το 2022, το ποσοστό των παιδιών που βρισκόταν στο όριο ή κάτω από το όριο της φτώχειας ανερχόταν στο 18,1%, που ισοδυναμεί με περίπου 31 χιλιάδες παιδιά, σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat. Παρατηρείται μία καθοδική τάση του δείκτη, αφού το 2023 ο δείκτης κατέγραψε ποσοστό 16,7%.»
Τέλος, γιορτάζουμε την Ημέρα του Παιδιού, ενώ δίπλα μας, στην Παλαιστίνη, πεθαίνουν χιλιάδες παιδιά από τη γενοκτονία που προκαλεί το Ισραήλ ή χάνουν τους γονείς τους.
Δεν ξέρω ποια Ημέρα του Παιδιού γιορτάζουμε. Στην Κύπρο και στον κόσμο… Αλήθεια!
Ευτυχία και Παιδιά: σημειώσατε Χ.
Αν δεν καταφέρουμε να έχουμε ευτυχισμένα και χαρούμενα παιδιά, δεν έχουμε καταφέρει τίποτα. Και – αλήθεια – μέχρι στιγμής πιο κοντά στο τίποτα είμαστε, σαν τόπος και σαν κόσμος, παρά στο να έχουμε ευτυχισμένα παιδιά.
Ωστόσο, αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι, ή να έχουμε μια καλή δικαιολογία για τις αμαρτίες μας όταν θα συναντήσουμε τον Θεό, ας προσπαθήσουμε με όσες δυνάμεις έχουμε να πολεμήσουμε για έναν κόσμο με ευτυχισμένα παιδιά, ώστε να μπορούμε να πούμε στον Θεό, ή στον εαυτό μας όταν θα φεύγουμε από αυτόν τον κόσμο, πως – αν μη τι άλλο – προσπαθήσαμε να τον κάνουμε καλύτερο για τα παιδιά, τα δικά μας και τα «ξένα».
Υ.Γ. Το σημερινό άρθρο το αφιερώνω στην Αναστασία μου, που νόμισε πως ξέχασα τη Γιορτή του Παιδιού, και στη Στέλια μου, που όταν γεννήθηκε το 2011 με «ανάγκασε» να θέλω να κάνω τον κόσμο καλύτερο για εκείνη και για όλα τα παιδιά.
Να ζήσουν όλα τα παιδιά του κόσμου και εμείς, οι μεγάλοι, να αγωνιζόμαστε να τα κάνουμε πραγματικά χαρούμενα!
Which Children’s Day Are We Celebrating?
If children are not happy, nothing else matters
By Yiota Dimitriou
Editor-in-Chief, SkalaTimes
Photos: SkalaTimes
I’ve always been sensitive when it comes to children—or, to be more honest, I’ve always believed that children are the most important thing on Earth. I’ve believed this since I was a child myself.
And when I fell in love with Little House on the Prairie and saw Laura Ingalls as my heroine, I dreamed of a house (on the prairie) with at least five children of my own. (I also believe that God knows better than us which of our dreams should come true and which shouldn’t.)
I’ve always believed that children are the closest beings to God. Maybe it’s because of those images my grandmother had—of Christ surrounded by children—or that passage in the Bible that says the Kingdom of Heaven belongs to children or to those who are like them.
A few years ago, during a period when I was obsessively reading Jorge Bucay, one particular passage struck me—it confirmed exactly what I believed: that children are the closest thing to God.
If I remember correctly, it was from his book The Road to Spirituality.
The story goes something like this:
A little boy gets a baby sibling and insists that his parents let him be alone with the newborn. The parents are worried—what if, out of childish jealousy, he harms the baby? Eventually, they allow him into the room, leaving the door slightly open so they can watch.
To their surprise, they see the boy lean over the newborn and whisper:
“Please remind me what God’s face looks like… I forget as I grow older.”
Unfortunately, most people remember the magical value of children only on Children’s Day.
Governments, politicians, parties, societies—they still haven’t grasped that children are the most important thing in the world.
Yes, they still haven’t understood it. (Proof? An article I wrote back in 2013, and nothing has changed since then. Here’s the article.)
First of all, those who create laws and policies haven’t yet realized that children are CHILDREN, and we are obliged to safeguard their childhood, their innocence, their right to be joyful, to be happy, to be children—not merely to “have their basic needs met.”
Before I talk about the children next to us in Gaza, let me talk about the children here in Cyprus.
Today, students in Cyprus carry school bags heavier than their own body weight, resulting in back pain, some developing spine issues—and yet not a single MP has turned this into a pressing issue or fought to stop this absurd situation.
I have two children in our family (aged 13 and 10), and I struggle to lift their bags onto my shoulder.
We’ve sent humans to the moon, but we still haven’t found a solution to prevent children from carrying weight inappropriate for their age!
Today, students in Cyprus are forced to attend classes in freezing or unbearably hot classrooms because we have failed to install air-conditioning in schools.
Today’s students are subjected to a rote-learning education system that kills critical thinking and turns them into parrots.
Students in Cyprus (and I’ll speak about Larnaca, which I know well) are forced to deal with toxic (yes, toxic and harmful) educators who emotionally hurt them, belittle them, and are protected by a system that covers for them one way or another.
(Anyone who doubts this is welcome to contact us—we’ll send them articles we’ve written on the issue, involving teachers in Larnaca city and district.)
Students in Larnaca go to schools that are anything but inspiring. Gray concrete, overgrown weeds, ugly buildings (yes, ugly) with sports fields that leak water in the winter.
(Has the indoor gym at Petrakis Kyprianou School finally been fixed after all these years of problems? What about the other unacceptable conditions in so many of Larnaca’s schools?)
Today’s students in Cyprus also face child poverty.
“In Cyprus in 2022, the percentage of children living at or below the poverty line stood at 18.1%, which equates to around 31,000 children, according to Eurostat. A downward trend was noted in 2023, with the rate dropping to 16.7%.”
And finally, we celebrate Children’s Day while next door, in Palestine, thousands of children are dying due to Israel’s genocide—or losing their parents.
I truly don’t know what Children’s Day we’re celebrating. In Cyprus or in the world.
Happiness and Children: score a big X.
If we fail to raise happy, joyful children, we’ve achieved nothing.
And honestly—so far, we’re closer to nothing, both as a country and as a world, than we are to having truly happy children.
Still, if we want to call ourselves human—or have a decent excuse for our sins when we meet God—let’s at least try, with all the strength we have, to fight for a world filled with happy children.
So that, when we meet God—or when we are leaving this world—we can say, at the very least, that we tried to make it better for the children, our own and others’.
P.S. I dedicate today’s article to my Anastasia, who thought I forgot Children’s Day, and to my Stelie, who, when she was born in 2011, “forced” me to want to make the world a better place for her—and for all children.
May all the children of the world live long, and may we, the grown-ups, strive to make them truly happy!
О каком Празднике Детей мы говорим?
Если дети несчастливы — ничто не имеет значения
Автор: Йота Димитриу
Главный редактор SkalaTimes
Фотографии: SkalaTimes
Я всегда была чувствительна к теме детей — или, если быть честной, я всегда верила, что дети — это самое важное на Земле. Я верила в это ещё тогда, когда сама была ребёнком.
И когда я полюбила «Маленький домик в прерии» и сделала Лору Инглс своей героиней, я мечтала о доме (в прерии) и как минимум о пяти своих детях. (Я также верю, что Бог лучше нас знает, какие из наших мечт стоит осуществить, а какие нет).
Я всегда верила, что дети — это то, что ближе всего к Богу. Возможно, потому что у бабушки были иконы с Иисусом, окружённым детьми, или из-за того отрывка в Библии, где говорится, что Царство Небесное принадлежит детям или тем, кто как дети.
Несколько лет назад, когда я взахлёб читала Хорхе Букайа, меня поразил один отрывок, который подтверждал мою веру в то, что дети — это то, что ближе всего к Богу. Если я правильно помню, он был из его книги «Путь к духовности».
История примерно такая: у одного ребёнка появился младший брат или сестра, и он настойчиво просил родителей оставить его одного с новорождённым. Родители беспокоились, не причинит ли он вреда из-за детской ревности. В конце концов они согласились, приоткрыли дверь и стали наблюдать.
И вдруг увидели, как он наклонился над младенцем и прошептал:
«Пожалуйста, напомни мне, как выглядит лицо Бога… Я начинаю забывать, когда становлюсь старше».
К сожалению, большинство из нас вспоминает о магической ценности детей только в День Ребёнка. Государство, правительства, партии, политики и общества — все они до сих пор не осознали, что самое ценное на Земле — это дети.
Да, до сих пор не осознали. (Доказательство — статья, которую я написала в 2013 году. С тех пор ничего не изменилось. Статья вот здесь).
Во-первых, все те, кто создаёт законы и законопроекты, до сих пор не поняли, что дети — это ДЕТИ, и мы обязаны всеми силами защищать их детство, их невинность, их право быть счастливыми, радостными, быть детьми — а не просто «иметь базовые потребности».
Прежде чем я заговорю о детях рядом с нами, в Газе, я хочу поговорить о наших детях — на Кипре.
Школьники на Кипре сегодня носят в школу рюкзаки тяжелее их собственного веса, что приводит к болям в костях, а у некоторых — к проблемам со спиной. И не нашлось ни одного депутата, который бы поднял этот вопрос и боролся за решение этой неприемлемой ситуации. У меня в семье двое детей (13 и 10 лет), и даже мне тяжело нести их рюкзаки на плече. Человечество уже летает на Луну, но так и не нашло решения, чтобы дети не таскали непосильный груз!
Школьники на Кипре сегодня вынуждены учиться в холодных классах зимой или в невыносимо жарких летом, потому что мы так и не установили кондиционеры в школах.
Школьники сегодня на Кипре подвергаются системе обучения, основанной на зубрёжке, которая убивает критическое мышление и превращает наших детей в попугаев.
Школьники на Кипре (я говорю о Ларнаке, которую хорошо знаю) сталкиваются с закомплексованными (да, закомплексованными и жестокими) учителями, которые унижают и травмируют детей, и система так устроена, что она покрывает таких преподавателей тем или иным способом. (Если кто-то в этом сомневается, свяжитесь с нами — мы отправим вам статьи, которые мы написали на эту тему о конкретных учителях и преподавателях в городе и районе Ларнаки).
Школьники на Кипре (опять говорю о Ларнаке) каждый день ходят в школы, которые далеко не красивы. Серый бетон, сорная трава, уродливые (да, уродливые) здания с площадками, на которых зимой текут потоки воды. (Отремонтирован ли закрытый спортивный зал в школе Петраки Киприану, который уже много лет в аварийном состоянии? А другие недопустимые условия во многих школах Ларнаки?)
Школьники на Кипре сталкиваются и с детской бедностью. «В 2022 году, по данным Евростата, доля детей, живущих на грани или за чертой бедности на Кипре, составила 18,1%, что эквивалентно примерно 31 тысяче детей. В 2023 году этот показатель снизился до 16,7%.»
И, наконец, мы празднуем День Ребёнка, в то время как рядом с нами, в Палестине, тысячи детей погибают от геноцида, совершённого Израилем, или теряют своих родителей.
Я не знаю, какой День Ребёнка мы празднуем — на Кипре или в мире. Честно!
Счастье и Дети: ставим галочку.
Если мы не сможем вырастить счастливых и радостных детей — мы ничего не достигли. И — правда — на данный момент мы ближе к ничему, чем к тому, чтобы дети были счастливы.
Тем не менее, если мы хотим называться людьми, или иметь хоть какое-то оправдание перед Богом за наши грехи, давайте сделаем всё, что в наших силах, чтобы бороться за мир, в котором дети будут счастливы. Чтобы когда придёт время уйти из этого мира, мы могли бы сказать Богу — или самим себе — что, по крайней мере, мы пытались сделать этот мир лучше для детей: для наших и «чужих».
P.S. Сегодняшнюю статью я посвящаю моей Анастасии, которая подумала, что я забыла о Празднике Детей, и моей Стелии, которая, родившись в 2011 году, «заставила» меня захотеть сделать этот мир лучше — для неё и для всех детей.
Пусть живут все дети мира, а мы, взрослые, будем бороться, чтобы сделать их по-настоящему счастливыми!
