Γράφει η Νίκη Ζάρου
Εκπαιδευτικός / Αρθρογράφος SkalaTimes
Στη ζωή μας, συναντούμε διαφόρων ειδών και λογιών ανθρώπους… ο καθένας μετά από κάποια φάση στην πορεία της ζωής του* κι εξηγούμαστε, η φάση αυτή δεν έρχεται από μόνη της, επιλέγει λίγους και καλούς, αν είναι τυχερός και τους έχει συναντήσει ήδη.
Η φάση λοιπόν αυτή έρχεται μετά από πολλαπλές κι απανωτές απογοητεύσεις, από προσδοκίες που λανθασμένα είχε, από ανιδιοτελή προσφορά που πληρώθηκε με κακία από απλή αποφυγή μιας μικρής συγνώμης που ας είμαστε ειλικρινείς ως λέξη είναι μια μικρή λεξούλα αλλά μια από τις δυσκολότερες της ελληνικής γλώσσας. Η συγνώμη πιο εύκολα ζητείται όταν δεν εννοείται, όταν δε χρειάζεται, όταν αυτό για το οποίο ζητείται είναι ασήμαντο κι η συγνώμη αχρείαστη.
Για τα μεγάλα, τα σημαντικά, δυσκολεύονται οι άνθρωποι να την πουν. Έτσι, πώς πορεύεται ο καθείς στη ζωή του τελικά; Υπάρχουν κι εκεί λογιών και λογιών επιλογές. Οι επιφανειακές σχέσεις, οι του θεαθήναι, οι του “ας πάμε στο πάρτη να βγάλουμε σέλφης, είμαστε οι –ινν-” (είναι κι αυτή μια σύγχρονη κατάρα) οι του δεν εμφανίζομαι μόνος/η. θέλει κότσια για να κάνεις συνειδητές επιλογές και στο τρένο της ζωής σου να κρατήσεις τους λίγους, τους σημαντικούς. Θέλει κότσια και θέλει δύναμη να δημιουργήσεις και να κρατήσεις το δικό σου μικρό κύκλο εμπιστοσύνης και αγάπης. Kαι θέλει ειλικρίνεια.
Θα έλεγα βέβαια, ότι δε θέλει μόνο κότσια, θέλει παραδοχή και αποδοχή της πραγματικότητας. Kι όταν αυτό γίνει και παραδεκτείς στον εαυτό σου την πραγματικότητα, τότε τι; Πώς κινείσαι;
Ας μην ξεχνάμε, ζούμε σε μια πολύ μικρή κοινωνία στην Κύπρο. Αυτό είναι και καλό και κακό.
Αυτό που συμβαίνει όμως στην ουσία, είναι ότι μικρά και μεγάλα σκάνδαλα της καθημερινότητας είναι γνωστά σε όλους. Είναι «κοινά μυστικά». Κι όμως, κανείς δεν έχει το θάρρος να πει στους αδικητές ότι αδικούν, στους εκμεταλλευτές ότι εκμεταλλεύονται. Δυστυχώς. Είναι κι άλλα. Είναι η συμπεριφορά που έχουν κάποιοι όταν χρειάζονται κάτι από σενα. Είτε αυτό είναι ηθική, σωματική ή υλική στήριξη. Και μετά είναι κι η συμπεριφορά ρους όταν για κάποιους λόγους, παύεις να τους εξυπηρετείς. Βρίσκουν τα επόμενα θύματα στα οποία μερονυκτίς εξηγούν πόσο σημαντικά είναι γι’ αυτούς, πόσο τα αγαπούν, πόσο προσεύχονται να τα έχει καλά ο Θεός, πόσο τα εκτιμούν και θέλουν το καλύτερο γι’ αυτά, αλλά βεβαίως βεβαίως, ολ’ αυτά έρχονται με το τίμημα της εξυπηρέτησης που ζητούν. Προκαλούν τον οίκτο των επόμενων θυμάτων τους, και ξεχνούν αμέσως κατά παραγγελία την εκτίμηση σ’ αυτούς που πέρασαν από το στάδιο να τους εξυπηρετούν. Κι είναι κρίμα.
Κι εκεί επιλέγεις. Είτε είσαι μέρος της ζωής τους, βρίσκεσαι υπήκοος την αυλή τους και με την πράξη σου αυτή δηλώνεις συμμέτοχος και στήριξη στις πράξεις τους, ή αποχωρείς. Αν μείνεις, νομιμοποιείς την αδικία, επιτρέποντάς τους να κυκλοφορούν με ύφος χιλίων καρδιναλλίων ανάμεσα σε όλους κι ανάμεσα σ’ αυτούς που αδικούν κι ανάμεσα σ’ αυτούς που αηδιάζουν με τις ανεπαίσχυντες τους πράξεις.
Συνεπώς, δεν είναι παράλογο που γίνεται μια συνεχόμενη συζήτηση με θέμα «η σήψη της κοινωνίας». Η σήψη δεν έρχεται από μόνη της. Η κοινωνία είμαστε εμείς. Κι αν ο καθένας δεν είναι διεφθαρμένος με το να κάνει πλάτες σ’ αυτούς που εκμεταλλεύονται άτομα και καταστάσεις βάζει το λιθαράκι του στην περαιτέρω σήψη της κοινωνίας. Ναι. Δεν αρκεί να το ψιθυρίζετε αλλού και να δηλώνετε ότι δεν συμφωνείτε με πράξεις , στάσεις και συμπεριφορές. Η έλλειψη πραγματικής απόδοσης στον καθένα αυτού που του αξίζει συντείνει στη σήψη της κοινωνίας. Ο σεβασμός, δεν αποδίδεται απλά, ο σεβασμός κερδίζεται καθημερινά μέσα από το βίο και την πολιτεία του κάθε ατόμου.
Τι συμβαίνει όταν αποστασιοποιηθείς λίγο, λοιπόν; Πιστεύω ότι αρχίζεις να βλέπεις και να νιώθεις το τσίρκο γύρω σου… τις λογιών λογιών κιουρίες που λέει κι ο βαφτιστικός μου (κυρίες σε μετάφραση) που με λόγια του αείμνηστου παππού μου Νικολή , «μια μπακκίρα με πουλώ τες , με γοράζω τες». Ούτε εσείς να συναλλάσεστε με τέτοια άτομα. Αρθείτε στο ύψος σας, σταθείτε δίπλα στα πιστεύω, τις αξίες και τα ιδανικά σας και μην τα θυσιάζετε για μια έξοδο συνοδευόμενη από μια σέλφη. Δε σας θαυμάζουν οι υπόλοιποι που σας βλέπουν. Σας λυπούνται και σας οικτηρούν. Είστε οι αυλικοί κι ο ρόλος αυτός έπαψε να υπάρχει με την πτώση της βασιλείας. Μην τον αναβιώνετε. Δε μας ταιριάζει σαν κοινωνία.
Μη φοβάστε να είστε αληθινοί κι αυθεντικοί και να λέτε αυτό που σκέφτεστε. Κι αν δε το λέτε, τουλάχιστον να το δείχνετε. Είναι πιο σημαντικό. Οι σωστοί άνθρωποι θα έρθουν γύρω σας και θα’ναι αυτοί που θα μείνουν στα εύκολα, στα δύσκολα, στα καλά και τα ωραία αλλά και στις ώρες των δακρύων , του πόνου, της ανάγκης. Στις ώρες των ορθών αλλά και των λανθασμένων αποφάσεων. Σε όλα.
Και μ’ αυτό τον τρόπο, όλοι μαζί θα φτιάξουμε μια κοινωνία στα μέτρα μας. Ουτοπικό ναι, απραγματοποίητο όχι. Και να θυμάστε, τα άδικα δεν ευλογούνται.
Όσο κι αν δεν μας αρέσει να το ακούμε, όσο κι αν δεν είναι ηθικά ορθό, η εμπειρία δείχνει ότι τα άδικα δεν ευλογούνται, τα άδικα πληρώνονται. Αν όχι από τους αδικητές, από τα παιδιά ή και τα εγγόνια τους. Ο θεός, λέει η ρήση, δεν είναι καμηλάρης. Έχει ο Θεός για όλους. Αυτό να θυμάστε.
«Kαμάρωναν σαν γύφτικα σκεπάρνια
οι «ξέρεις ποιος είμαι εγω».
Κι εμείς που ξέραμε ποιοι
πραγματικά ήταν
δεν τους το μαρτυρήσαμε
Χάρισμά τους ο κόσμος τους.
Φτιάξαμε το δικό μας».
