O Αντετοκούνμπο και η ανάγκη για μια πολιτική υπέρ των μεταναστών!

Από το facebook του συνάδελφου δημοσιογράφου (Ελλάδα) Γιάννη Ανδρουλιδάκη

Μπράβο στον Γιάννη Αντετοκούνμπο για τη βράβευσή του ως πολυτιμότερου παίκτη στο ΝΒΑ, τίτλος που κατά κάποιον τρόπο ισοδυναμεί με αυτόν του καλύτερου παίκτη μπάσκετ στον κόσμο. Η ιστορία του, αυτή ενός μαύρου γιου αφρικανών μεταναστών που μεγάλωσε σε μία από τις πιο ρατσιστικές γειτονιές της Αθήνας κάνει τη βράβευσή του ακόμα πιο ευχάριστη. Άλλωστε ο αθλητισμός είναι γεμάτος από ιστορίες αθλητών που ξεπέρασαν τον ρατσισμό ή τις δύσκολες συνθήκες ζωής τους και έφτασαν ψηλά.

Θέλω όμως να επισημάνω ότι κατά τη γνώμη μου, η ιστορία του Αντετοκούνμπο δεν μπορεί να γίνει ούτε το υπόδειγμα ούτε το επιχείρημα για το πώς πρέπει να μεταχειρίζεται τους πρόσφυγες και τους μετανάστες η ελληνική κοινωνία και το ελληνικό κράτος. Κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε ως ένα βαθμό με την αποδοχή μιας φιλελελεύθερης αφήγησης, σύμφωνα με την οποία ο καθένας σε αυτή την κοινωνία έχει τη δυνατότητα να πετύχει αν κάνει σωστή χρήση της δουλειάς, των ευκαιριών και της επιχειρηματικότητας -με την όποια έννοια. Αυτό ακριβώς αποτελεί το βασικό ψέμα πάνω στο οποίο βασίζει ο καπιταλισμός την ανοχή που απολαμβάνει.

Σε οποιαδήποτε κοινωνία, όχι απαραίτητα την καπιταλιστική, θα είναι πάντοτε απείρως περισσότεροι αυτοί που θα παίζουν μπάσκετ χωρίς να γίνουν Αντετοκούνμπο, θα μάθουν μουσική χωρίς να γίνουν Μότσαρτ, θα μάθουν να γράφουν και να διαβάζουν χωρίς να γίνουν καθηγητές πυρηνικής φυσικής και οι κοινωνίες οφείλουν να τείνουν στη δημιουργία ενός πλαισίου αλληλεγγύης, το οποίο θα τους επιτρέπει να το κάνουν όσο το δυνατόν απρόσκοπτα και όχι ενός πλαισίου ανταγωνισμού στο οποίο θα επιβιώνουν αυτοί που έχουν ένα σχεδόν υπερφυσικό ταλέντο ή θα αναγνωρίσουν καλύτερα την «ευκαιρία». Μία κοινωνία αλληλεγγύης και όχι ανταγωνισμού, αυτός είναι ο στόχος μας.

Στις 30 Ιουνίου ξεκινά μια διαδικασία εξώσεων προσφύγων από τα σπίτια τους, λόγω λήξης ενός ιδιωτικού προγράμματος χρηματοδότησης. Είναι χιλιάδες αυτοί που θα βγουν από τα σπίτια τους.

Μπράβο στον Αντετοκούνμπο και χίλια μπράβο που έσπασε τον τσαμπουκά κάθε ηλίθιου ρατσιστή στη γειτονιά του. Αλλά χρειαζόμαστε μια πολιτική υπέρ των μεταναστών όχι για να γίνουν παγκόσμιοι πρωταθλητές, αλλά επειδή κάθε άνθρωπος δικαιούται να έχει ένα σπίτι για να ζει. Ο Αντετοκούνμπο μπορεί να είναι ένα σύμβολο αυτής της μάχης, όχι το υπόδειγμα.