Γράφει η Μαρία Παπαδοπούλου
(Οι ιστορίες της Μαρίας είναι ιστορίες της πόλης, των ανθρώπων της, δικά της αληθινά περιστατικά που αν τα δεις από μια άλλη οπτική γωνία μπορούν να σου διδάξουν πολλά. Η Μαρία γράφει τις ιστορίες της μέσα στο πράσινο λεωφορείο που παίρνει κάθε πρωί για να πάει στη δουλειά. Από Λάρνακα προς Λευκωσία)
“ Μια χώρα χωρίς ουρανό. Ένας άπληστος άρχοντας με ένα χρυσό τηλεσκόπιο και ένα μαύρο φτερό. Ένας καταχθόνιος μυστικοσύμβουλος. Ένα νόμος που καταργεί τις Αποκριές, τα πάρτι γενεθλίων και τις Κυριακές. Ένα ύπουλος αρχιμάγος. Μια παπαρούνα κατακόκκινη σαν φλόγα και χιλιάδες μαξιλάρια που έχουν κατασκευαστεί με σκοπό να στερήσουν τον κόσμο από τα όνειρά του. Αλλά τα όνειρα δε σβήνουν έτσι εύκολα. Απεναντίας, κάτι ονειράκια τοσαδά, που δε σου γεμίζουνε το μάτι, φουντώνουνε καμιά φορά, φουντώνουνε σαν τη φωτιά, γίνονται σίφουνας, λαίλαπα γίνονται, και κάνουνε τον κόσμο άνω κάτω. Κάποτε λοιπόν στην Ουρανούπολη. (…)” Τα Μαγικά Μαξιλάρια Ευγένιος Τριβιζάς
Κάποτε λοιπόν στην Λάρνακα….μια πόλη μικρή από τις αρχαιότερες στον κόσμο με θάλασσα, ήλιο, σοκάκια με ιστορία, καθαρό ουρανό και μοναδική ομορφιά υπήρχαν άνθρωποι μοναδικοί γελαστοί που ονειρεύονταν μια πόλη καλύτερη (όχι όλοι για να είμαστε και ειλικρινείς, οι περισσότεροι ).
Μέσα σε μια νύκτα που δεν πρόλαβε να ξημερώσει ένας ύπουλος αρχιμάγος με τους μυστικοσύμβουλους του αποφάσισαν να καταργήσουν τους νόμους, να αδιαφορήσουν για τα δικαιώματα των κατοίκων και να καταστρέψουν την πόλη… έτσι άρχισαν να κατασκευάζουν μαξιλάρια για να βάλουν σε λήθαργο τους κατοίκους, να μην αντιδράσουν να σταματήσουν να ονειρεύονται.
Ένα χρόνο πριν … Τα όνειρα χάθηκαν, χιλιάδες μαξιλάρια άρχισαν να πέφτουν από τον ουρανό … Τα δικά μας τα μαξιλάρια δεν τα αλλάξαμε όμως … και τα όνειρα μας γίνανε εφιάλτες… τα «ονειρα» μας γίνανε ραδιενεργά, χημικά, εκρηκτικά, βιομηχανικά. Με αποφάσεις ετσιθελικές, πίσω από κλειστές πόρτες η πόλη ήταν στο έλεος του άπληστου άρχοντα και των αυλικών του.
Ένα χρόνο πριν… ξύπνησα και κατάλαβα πως δεν έβλεπα όνειρα πλέον… και πήγα στο Κάστρο την μέρα του Αγίου της πόλης, του Αγίου Λαζάρου, και ήρθαν και άλλοι πολλοί που δεν έβλεπαν όνειρα πλέον, που από την μια στιγμή στην άλλη βρέθηκαν προ τετελεσμένων, να αποφασίζουν άλλοι για την ζωή τους. Ήταν αυτοί που είδαν ότι αλλάζει η πόλη, κινδυνεύει η ασφάλεια, η υγεία γιατί κάποιοι επικίνδυνοι και επιπόλαιοι αποφάσισαν να κάνουν την πόλη ένα μεγάλο βιομηχανικό εργοτάξιο.
Ένα χρόνο πριν περπάτησα μέχρι το Λιμάνι για το δικαίωμα μου να ονειρεύομαι και να αποφασίζω για την ζωή μου και την ποιότητα της . Εκείνη την μέρα γνώρισα επιτέλους σε αυτή την πόλη την μικρή ανθρώπους μοναδικούς που θα παλεύουν πάντοτε για να μην σβήσουν ποτέ τα όνειρα…. Ονειράκια τοσαδά…
Ένα χρόνο μετά… ξύπνησα μετά από ένα όνειρο τοσοδα… μαζί μου και άλλοι.. γιατί στο διάστημα που μεσολάβησε απλοί πολίτες ενώθηκαν για να πολεμήσουν τους επικίνδυνους αρχιμάγους, τους άπληστους άρχοντες , τους άβουλους αυλικούς και τους κουτοπόνηρους μυστικοσυμβούλους… και κατάφεραν πολλά και ας είχαν και τους περισσότερους «ταχυδρόμους» εναντίον τους. Γιατί έχουν το δίκαιο με το μέρος τους και η αντίπαλη πλευρά ούτε ένα επιχείρημα . Γιατί ένα χρόνο μετά και αφού οι ομάδες αυτές χαρακτηρίστηκαν κατευθυνόμενες, υπερβολικές και γραφικές αποδείχτηκε ότι είχαν δίκαιο. Έχουν πολλές μάχες να δώσουν, μπορεί πολλές φορές να νιώθουν ότι δεν έχουν δυνάμεις αλλά δεν το βάζουν κάτω και αυτό θα πρέπει να το καταλάβουν όλοι…
Ένα χρόνο μετά ….Η πόλη και επαρχία επιβάλλεται να μπει κάτω από ελέγχους και μετρήσεις. Αντιλαμβάνεσαι φίλε μου που σε έχουν κοιμίσει ότι η ζωή σου μπαίνει κάτω από ένα παρατηρητήριο και θα μετράνε τον ίδιο τον αέρα που αναπνέεις; «Παρατηρητήρια υπάρχουν σε μη αναξιόπιστες χώρες» , αυτό δήλωσε επιστήμονας στην συνεδρίαση στρογγυλής τραπέζης του πουλημενου (κατά πλειοψηφία) βασιλείου της επαρχίας. Ναι αυτό είμαστε… χώρα χωρίς καθαρό ουρανό… Τι θα κάνω εγώ σε περίπτωση που αρχίσουν να κτυπούν κόκκινα καμπανάκια; Που γίνει ατύχημα; Να σταματήσω να αναπνέω; Ναι θα σου πούνε αυτό είναι το καλύτερο που έχεις να κάνεις γιατί δεν υπάρχει κανένα σχέδιο δράσης….
Ένα χρόνο μετά… θα πας στον αγώνα της αγαπημένης σου ομάδας;… θα πας στην καφετέρια;.. θα πας σε χορούς και πανηγύρια; …όχι εσύ θα ξυπνήσεις και για μια μέρα , ένα χρόνο μετά ,την μέρα του Αγίου της πόλης θα πορευτείς από το Κάστρο μέχρι το Λιμάνι για το δικαίωμα σου να ονειρεύεσαι με ασφάλεια, να αποφασίζεις για την ζωή σου, για την πόλη σου. Και αυτό θα το κάνεις κάθε χρόνο αν χρειαστεί μέχρι να διεκδικήσεις ότι πραγματικά αξίζει στην «ουρανούπολη» σου και τους κατοίκους της….
Ένα χρόνο μετά… ξύπνησες από τον λήθαργο;
Θα σε δω στις 15:00 στο Κάστρο
Αφιερωμένο … στην Λάρνακα που έχουμε ονειρευτεί.
<… κάτι ονειράκια τοσαδά (…) που φουντώνουνε σαν τη φωτιά, γίνονται σίφουνας, λαίλαπα γίνονται, και κάνουνε τον κόσμο άνω κάτω>
