Γράφει η Μαρία Παπαδοπούλου
(Οι ιστορίες της Μαρίας είναι ιστορίες της πόλης , των ανθρώπων της, δικά της αληθινά περιστατικά που αν τα δεις από μια άλλη οπτική γωνία μπορούν να σου διδάξουν πολλά.
Η Μαρία γράφει τις ιστορίες της μέσα στο πράσινο λεωφορείο που παίρνει κάθε πρωί για να πάει στη δουλειά. Από Λάρνακα προς Λευκωσία)
Κρυφός Διάλογος
-Τι; Πας στην δουλειά με το λεωφορείο;
-Ναι , διακρίνω κάποια ανησυχία και προβληματισμό; (Και παίρνω θέση στην καρέκλα μην πέσω γιατι προβλέπεται ότι θα ακούσω μαργαριτάρια )
-Μα δεν… βρωμάει; (Έλα Χριστέ και Παναγία με το λεωφορείο της είπα ότι πάω όχι με φορτηγό που μεταφέρει γουρούνια )
-Όχι! (Μάλλον το αμάξι σου βρωμάει χειρότερα με το πατσουλί άρωμα )
-Πω πώ καθόλου βολικό! Εγώ αν δεν έχω τις ανέσεις μου δεν μπορώ! (Ναι, σε καταλαβαίνω γιατι την ώρα που οδηγείς στο αμάξι βλέπεις τηλεόραση και σου κάνουν μασάζ)
-Τόσο πολύ δυσκολεύεσαι οικονομικά; (Χα χα χα)
– Όχι (κυρά μου) άκου να σου πω . Το λεωφορείο είναι στάση ζωής που πρέπει όλοι να αρχίσουν να υιοθετούν , αλλά έτσι όπως σε κόβω , στον μικρόκοσμο που ζεις δεν θα καταλάβεις ποτέ . Δεν είναι ταλαιπωρία, αντίθετα με ξεκουράζει .
Μπορώ να κοιμηθώ , να διαβάσω , να σκεφτώ, να γράψω για την στήλη μου, να συζητήσω με τον δίπλα μου .
Βάζω το μικρό μου λιθαράκι για να ζω σε ένα πιο υγιές περιβάλλον. Και ναι είναι οικονομικό αλλά που να καταλάβεις εσύ και οι νεόπλουτοι συνάδελφοι σου (που σε λίγο θα βγείτε από την φούσκα που είστε μέσα) ότι το να κάνεις οικονομία δεν είναι προπατορικό αμάρτημα.
Και στο κάτω κάτω, κάθε πρωί έχω τον οδηγό μου να πηγαίνει στην δουλειά. Εσύ; (Αυτό νομίζω την πληγωσε περισσότερο από όλα )
– ……………. (απάντηση δεν υπήρξε ποτέ γιατί ακόμα προσπαθεί να καταλάβει )
Υ.Γ Ξέρω ότι κάποια στιγμή θα σε συναντήσω μέσα στο λεωφορείο… Αλλά θα είναι για διαφορετικούς λόγους .
