Συναντηθήκαμε σε παραθαλάσσιο εστιατόριο της Λάρνακας. Η επίσκεψη της στην Κύπρο έγινε με αφορμή την παρουσίαση του νέου της βιβλίου “Σ΄ ένα γύρισμα της ζωή”. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα μέσα από το οποίο ξεδιπλώνεται η πορεία της Ελλάδας των τελευταίων χρόνων. Η Αλκυόνη Παπαδάκη δεν χρειάζεται συστάσεις στο αναγνωστικό κοινό. Είναι η διάσημη Ελληνίδα συγγραφέας των best sellers, είναι αυτή που δένει στην πένα της την ποίηση και γράφει ιστορίες που γίνονται κομμάτι της ζωής σου και τις θυμάσαι όσα χρόνια κι αν περάσουν, είναι η γυναίκα που λέει “σοφές ατάκες” αλλά παραμένει ταπεινή και κάνει κόλπα στη ζωή ακόμη κι όταν αυτή η αγύρτισσα ζωή της βάζει τρικλοποδιές, είναι αυτή που παραδέχεται πως κάποτε οι δυσκολίες “την ρίχνουν στα πατώματα”, αλλά επίσης είναι αυτή που τονίζει πώς “όσο άσχημα κι αν είναι τα πράγματα, η ζωή πάντα σε περιμένει στην απέναντι στροφή με ένα λουλούδι στο χέρι”. Στην συνέντευξη που έδωσε στο Skala Times, με αφορμή το νέο της βιβλίο, η Αλκυόνη Παπαδάκη δεν παρέλειψε να μιλήσει και για τα όσα διαδραματίζονται στην Κύπρο τον τελευταίο καιρό.
Της Γιώτα Δημητρίου
Σε κάθε βιβλίο σας φαντάζομαι υπάρχει ένα έναυσμα για να αρχίσετε να το γράφετε. Στο τελευταίο σας βιβλίο ποιο ήταν αυτό το έναυσμα;
Στο τελευταίο μου βιβλίο το έναυσμα ήταν ο θυμός και η οργή που ένιωθα για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Ήθελα κι εγώ να κάνω κάτι γι αυτό. Ο καθένας κάνει κάτι από το πόστο του, έτσι; Εγώ αυτό που μπορώ να κάνω είναι να γράψω ένα μυθιστόρημα και να πω όλα αυτά που κρατούσα μέσα μου για τις καταστάσεις που διαδραματίζονται γύρω μας. Πραγματικά δεν μου είχε ξανασυμβεί να ξεκινήσω ένα βιβλίο οργισμένη και θυμωμένη. Γι αυτό και το τελείωσα σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Δηλαδή;
Συνήθως τα βιβλία μου τα γράφω μέσα σε 7-8 μήνες. Αυτό το τελείωσα μέσα σε 3 μήνες.
Άρα μου λέτε ότι όταν είστε φορισμένη συναισθηματικά γράφετε με μεγαλύτερη ευκολία;
Ναι, νομίζω αυτό έγινε. Ήθελα να δώσω μια εικόνα με ανθρώπους που βιώνουν την σημερινή κατάσταση και να πάρουν μια θέση. Φοβόμουνα λίγο, επειδή ο κόσμος είναι στεναχωρημένος, αγχωμένος, μήπως δεν θα το δεχόταν θετικά το βιβλίο. Όμως βλέπω ότι το δέχθηκε πάρα πολύ καλά. Ίσως αυτό να οφείλεται στο ότι αφήνω μια ελπίδα αισιοδοξίας στο τέλος…
Αυτό έγινε για χάριν του βιβλίου, ή πραγματικά πιστεύετε ότι υπάρχει ελπίδα αισιοδοξίας στα όσα βιώνει η Ελλάδα; 
Αφήνω ένα φως στο βάθος του τούνελ, που δεν είναι το τρένο που έρχεται, (γέλια), αλλά μια πραγματική ελπίδα αισιοδοξίας, γιατί το πιστεύω. Αλίμονο αν αφεθούμε στην απαισιοδοξία μας. Πάντα γράφω αυτά που πιστεύω. Δεν κάνω συμβιβασμούς στο γράψιμο μου, ποτέ! Στη προσωπική μου ζωή μπορεί να έχω κάνει πολλούς συμβιβασμούς, στο γράψιμο μου όμως ποτέ! Στη λογοτεχνία δεν έχω κάνει ποτέ κανένα συμβιβασμό και ούτε προτίθεμαι να κάνω. Κάθε σελίδα αν δεν είναι αυτή που θέλω, την σκίζω και την πετάω.
Είστε αυθεντική σε αυτά που γράφετε, γι αυτό ίσως και ο κόσμος σας έχει ανταμείψει με τόση αγάπη.
Ναι νομίζω πως επειδή χρησιμοποιώ την γλώσσα της καρδιάς και ζω αυτά που γράφω, δηλαδή δεν τα παρατηρώ από μια βιτρίνα, αυτό ο κόσμος το εκτιμά. Μιλώ ειλικρινά στον κόσμο κι αυτό τον αγγίζει, του αφήνει κάτι.
Έχει όμως κάποιο κόστο το να μιλά κανείς με την καρδιά του, με τόση ειλικρίνεια;
Να σου πω κάτι; Αν είναι να κάνεις επιτήδευση όταν ακουμπάς τον πόνο του άλλου, άστο καλύτερα. Εγώ προσπαθώ να είμαι αληθινή.
Αυτό έχει κάποιο κόστος;
Είχε τεράστιο κόστος στη ζωή μου, φοβερό κόστος. Αλλά όσες φορές είπα “από Δευτέρας θα κλείσω κι εγώ πόρτες και παράθυρα, να μην μπαίνει ο καθένας μέσα στη ζωή μου και να αρπάζει ότι θέλει”, γέλασε ο κάθε πικραμένος την Δευτέρα το μεσημέρι.
Σ’ ένα από τα βιβλία σας, στο “Ξεδιπλώνοντας τη Σιωπή”, σε ένα ποιήμα σας λέτε πως πολλοί έχουν βολευτεί στη πλάτη σας….
Ναι, η αλήθεια είναι πως πολλούς έχω περάσει στην απέναντι όχθη και το πλήρωσα στο τέλος. Αλλά δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά. Αυτή είμαι. Όταν αποφάσισα να αλλάξω γέλασα πολύ με τον εαυτό μου.
Έχετε πληρώσει με προδοσία φαντάζομαι…
Ναι με όλα όσα συνεπάγονται με αυτό. Αλλά, έμαθα πολλά. Έμαθα να έχω ήσυχη την ψυχή μου, να κοιμάμαι το βράδυ ύσυχα, να ξέρω πως έστω και σε ένα άνθρωπο έχω δώσει το χέρι μου. Με όποιο κόστος.
Πόσο σημαντικό είναι στην εποχή που διανύουμε να δίνουμε το χέρι μας και να βοηθάμε;
Πιστεύω πως αυτό πρέπει να κάνουμε τώρα, αν δεν το κάνουμε ίσως και να χαθούμε ως άνθρωποι. Σαν λαοί μπορεί να επιζήσουμε, αλλά για να περισώσουμε την ψυχή μας, την ανθρωπιά μας αυτό που πρέπει να κάνουμε τώρα είναι να κοιτάξουμε τον άνθρωπο δίπλα μας. Αυτό που λένε “αλληλεγγύη”. Όλοι μαζί, ο ένας για τον άλλο. Αλλά όχι σε στυλ ελεημοσύνης , “δεν έχεις εσύ και σου δίνω εγώ”. Σου δίνω επειδή σε αγαπώ και σε σέβομαι και είσαι όπως κι εγώ, είμαστε συνάνθρωποι.
Άρα λέτε αυτό που λένε αρκετοί, ότι αυτή η οικονομική κρίση που μαστίζει τους λαούς, θα είναι και μια κρίση αξιών για τους ανθρώπους;
Ναι, σίγουρα θα είναι. Μπορεί να υποφέρουμε, να περάσουμε κι άλλα δύσκολα. Αλλά είναι καιρός να κοιτάξουμε τις αξίες μέσα μας, τον άνθρωπο δίπλα μας, επειδή τόσα χρόνια επικρατούσε ένας εγωϊσμός και ένα life style που δεν μας έβγαλε πουθενά. Μπορούμε λοιπόν να κάνουμε μία επανεκκίνηση και να ξαναξεκινήσουμε πιο απλοί, πιο αληθινοί και πιο άνθρωποι.
Τα όσα διαδραματίζονται στη Κύπρο τα παρακολουθείτε;
Τα παρακολουθώ και ομολογώ πως έχω πονέσει πάρα πολύ. Στη Κύπρο έχω έρθει πολλές φορές, έχω ζήσει άλλες καταστάσεις εδώ και με πόνεσε αυτό που έγινε επειδή ήταν μια προδωσία, από πολλές πλευρές. Πιστεύω όμως πως ο κυπριακός λαός έχει τσαγανό, έχει θέληση, έχει περάσει πολλά και πιστεύω πως θα το ξεπεράσει αυτό. Αλήθεια στο λέω, το πιστεύω. Μάλιστα ίσως το ξεπεράσει πιο γρήγορα απ’ ότι η Ελλάδα.
Σε αυτές τις εποχές που βλέπουμε πόσο δύσκολες καταστάσεις βιώνουν οι λαοί, (Ελλάδα, Κύπρος, Ισπανία, Πορτογαλία, κ.α), ποιος είναι ο ρόλος της λογοτεχνίας; 
Η λογοτεχνία έχει ένα πολύ βασικό ρόλο. Μπορεί να ξυπνήσει μέσα στον άνθρωπο πολλά συναισθήματα, να τον κάνει να γίνει πιο άνθρωπος, πιο τρυφερός, να τον κάνει να μην πάψει να ονειρεύεται. Αν δεν το κάνει αυτό η λογοτεχνία, τότε δεν έχει κάνενα νόημα. Το να διαβάσεις ένα βιβλίο για να περάσει η ώρα σου και μετά να το βάλεις στην άκρη χωρίς να σου έχεια αφήσει τίποτα, τότε πάρε ένα περιοδικό να ξεφυλλίσεις να περάσει η ώρα σου! Η λογοτεχνία πάντα είχε ένα βασικό ρόλο, να βοηθά τον άνθρωπο και τον ένα και τους πολλούς μαζί. Πιστεύω στο ρόλο της λογοτεχνίας και γενικά στη τέχνη. Η τέχνη σώζει. Μπορεί να μας οδηγήσει, να βάλει χορδές στη ψυχή μας να βγάλουμε ήχο. Έχουμε μέσα μας πολλά πράγματα τα οποία δεν έχουμε ανασύρει και η λογοτεχνία σε βοηθά να ανασύρεις πολλά, τα συναισθήματα σου. Έστω και λίγο να σε κάνει πιο τρυφερό, είναι σημαντικό.
Αρκετοί υποφέρουν, επαναπροσδιορίοζουν τις αρχές και τις αξίες τους μέσα από όλο αυτό τον πόνο τούτης της δύσκολης εποχής. Η Αλκυόνη Παπαδάκη τι κάνει όταν είναι στεναχωρημένη και πληγωμένη από τις δυσκολίες της ζωής;
Όπως πολλοί άνθρωποι έτσι κι εγώ, όταν είμαι στεναχωρημένη φτάνω στον πάτο! Με πιάνει η απαισιοδοξία και πέφτω πολύ κάτω. Αλλά μετά σκέφτομαι πως η ζωή είναι απρόβλεπτη. Κάθε μέρα δεν ξέρεις τι θα φέρει, καμιά νύχτα δεν μένει αξημέρωτη. Προσπαθώ να σκέφτομαι τα μικρά της ζωής που μπορεί να μου φέρουν χαρά. Το να φυτέψω ένα λουλούδι στο κήπο μου, το να ασχοληθώ με κάτι που με ευχαριστεί. Επίσης το να ακούσεις τον πόνο κάποιου άλλου είναι κι αυτός ένας τρόπος να ξεφύγεις από τον δικό σου πόνο. Ότι και να κάνουμε, όταν είμαστε λυπημένοι, το σημαντικό είναι να μην μένουμε μοιραίοι και άβουλοι.
Ο έρωτας και η αγάπη τι ρόλο είχαν πάντα στην ζωή της Αλκυόνης Παπαδάκη;
Όπως σε όλους τους ανθρώπους, πιστεύω, έτσι και σε μένα, σημαντικό ρόλο. Ο έρωτας είναι τα φτερά της ζωής, έστω κι αν κάποτε πέφτεις και τσακίζεσαι. Και στη δικιά μου ζωή έχει παίξει πολύ μεγάλο ρόλο ο έρωτας. Και ο έρωτας και η αγάπη, αλλά και η προδωσία.
Μπορεί ο έρωτας να κάνει πιο υποφερτά τα προβλήματα της ζωής;
Βέβαια! Αφού ο ερωτευμένος άνθρωπος είναι “αλλού”, με την καλή έννοια, είναι ωραίο αυτό το “αλλού”.
Στο τελευταίο σας βιβλίο υπάρχει και ο έρωτας. Οι ήρωες είναι εμπνευσμένοι από την πραγματικότητα;
Όλοι οι ήρωες του βιβλίου είναι πρόσωπα υπαρκτά τα οποία έχω “ρετουσάρει” λίγο, για να μην φάω ξύλο (γέλια!) και για να μην καταλάβει ο καθένας ποιος είναι. Αλλά ναι, είναι πρόσωπα αληθινά, υπαρκτά.
Σ’ ένα γύρισμα της ζωής μπορεί να βρεθούμε από την ευτυχία στη δυστυχία και τούμπαλιν; Και αν ναι, ποιος ευθύνεται γι αυτά τα γυρίσματα της ζωής; Οι πράξεις μας; Ο χαρακτήρας μας; Η μοίρα και το πεπρωμένο; Ο Θεός; Η τύχη;
Δεν έχω απόλυτη απάντηση σε αυτό, ίσως όλα μαζί. Αλλά δεν μπορώ να πω ότι η ευθύνη είναι όλη δική μας. Η ευθύνη η δική μας είναι ποια θέση θα πάρουμε στο κάθε τι που μας φέρνει η ζωή. Να μην γίνουμε λιποτάχτες μιας κατάστασης. Οφείλουμε να την αντιμετωπίζουμε. Βέβαια δεν είναι απλά τα πράγματα, όσο ακούγονται τώρα. Συμβαίνει σε όλους τους ανθρώπους να χάνουν τη γή κάτω από τα πόδια τους, αλλά ο αγώνας δεν πρέπει να σταματά ποτέ.
Όλα όσα συμβαίνουν σε έναν άνθρωπο, έχετε σκεφτεί ποτέ αν είναι “γραμμένα”; Αυτό που λέμε πεπρωμένο;
Ναι, πολλές φορές….
Και που καταλήξατε;
Ότι ίσως είναι. Ως ένα σημείο. Μπορεί ως ένα σημείο να είναι προκαθορισμένα από κει και πέρα έχουμε κι εμείς το δικό μας ρόλο, να κάνουμε παρεμβάσεις. Η ιστορία ίσως να μην αλλάζει, αλλά εμείς μπορούμε να βρούμε τρόπο να κάνουμε κάποιες αλλαγές…Βέβαια γι αυτά κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος, πολλές φορές το αντιλαμβανόμαστε όπως μας συμφέρει ή όπως το φοβόμαστε.
Τι άλλο να πούμε; Να πούμε ότι παραμένετε στις εκδόσεις Καλέντη. Να πούμε ότι σε όλους τους ήρωες του τελευταίου σας βιβλίου συμβαίνει ένα γύρισμα της ζωής….
Ναι, οι ήρωες του τελευταίου μου βιβλίου, βρίσκουν ένα τρόπο να συνεχίσουν την ζωή τους. Η ζωή δεν σταματάει. Λέω πολλές φορές (και το έχω γράψει) ότι η ζωή, μας περιμένει στην απέναντι στροφή με ένα λουλούδι στο χέρι.
Ακόμα κι όταν εμείς βρισκόμαστε στα πατώματα και θρηνούμε;
Μα τότε πρέπει να το σκεφτόμαστε αυτό. Όλοι βρισκόμαστε κάποια στιγμή στα πατώματα, ακριβώς τότε είναι που η ζωή ίσως μας περιμένει στην απέναντι στροφή για να μας χαρίσει ένα λουλούδι.
