Γράφει ο David Fowles
david@skalatimes.com
Ο εικοστός πρώτος αιώνας θα πρέπει να χαρακτηριστεί σαν το πλαίσιο του χρόνου όπου ο κόσμος “τα έχει όλα” χωρίς να κάνει τίποτα. Για παράδειγμα, το επάγγελμα μου είναι προγραμματιστής. Στην πραγματικότητα δεν παράγω τίποτα. Ακόμα και προγράμματα που κάνω δεν είναι πουθενά στην γη. Είναι κάπου σε ένα κόσμο ηλεκτρικό. Και όμως στο σπίτι μου τα έχω όλα. Φαγητό, ιατρική περίλθαψη, νερό, μεταφορικό μέσο, σπίτι. Αυτή η καθησύχαση, του να κάνω την δουλειά μου και να βασίζομαι στην κυβέρνηση και στο σύστημα για τα πιο βασικά στην ζωή μου εμένα και της οικογένειας μου, έχει γίνει το status quo. Και προσέξετε την λέξη “κυβέρνηση”. Μιλούμε για μεγάλη ευθύνη και εμπιστοσύνη.
Αλλά αν θέλουμε να είμαστε αληθινοί με τον εαυτό μας, πρέπει να αναρωτηθούμε αν αυτά που μας κυβερνούν, κάνουν σωστά την δουλειά τους και αν υπάρχει τρόπος βελτίωσης τους.
Και ας αναρωτηθούμε. Και όταν το κάνουμε αυτό θα αντιληφθούμε ότι έχουμε να κάνουμε με…. λαφαζανιές.
Ας πάρουμε την υγεία μας για παράδειγμα. Για πολλές δεκαετίες (αν όχι αιώνες), οι γιατροί είναι κάτι σαν άπιαστα όντα που γνωρίζουν τα πάντα για το καλό μας. Πηγαίνουμε κοντά τους με το μεγαλύτερο stress για να μας δώσουν (το πιο πιθανόν) φάρμακα για να γίνουμε καλά. Εξέτασε ο οποιοσδήποτε απο εμάς αυτά τα φάρμακα τι κάνουν στον οργανισμό μας και πως δουλεύουν; Λοιπόν, για όσους απο εσάς έχουν μωρά, και για όσους γνωρίζουν τι είναι τα αντιπυρετικά φάρμακα, ας κάνουμε μια μικρή ανάλυση: Ένας οργανισμός όταν έρθει σε επαφή με μια μόλυνση, εντελώς φυσικά αυξάνει την θερμοκρασία του σώματος. Αυτό το κάνει ως μηχανισμό καταπολέμισης της αρρώστιας. Τώρα τα αντιπυρετικά φάρμακα, το τί κάνουν είναι να “ρίχνουν” τον πυρετό. Με άλλα λόγια, δέν αφήνουν αυτόν τον οργανισμό να παλέψει την αρρώστια. Το πιο παράδοξο ακόμα είναι το πώς “ρίχνουν” τον πυρετό. Το φάρμακο αυτό, πηγαίνει στον εγκέφαλο (του μωρού), και στον υποθάλαμο σβήνει την εντολή που λέει να αντιμετωπίσει την αρρώστια!
Άλλο παράδειγμα είναι στο σχολείο. Πολλοί απο εμάς έχουμε ένσταση σε πολλά απο τα θέματα που διδάσκονται σήμερα τα ίδια μας τα παιδία. Για παράδειγμα που διδάσκονται για το ότι γίναμε από… αμιβάδες. Αλλά το πρόβλημα δεν είναι αν γίναμε απο αμιβάδες ήόχι, αλλά για το πώς διδάσκονται τα παιδιά. Τα παιδιά είναι σαν βιντεοκάμερες, σαν σφουγκάρια. Δώσε τους πληροφορίες και θα διαμορφώσουν την κοσμοθεωρία τους και το πως αντιλαμβάνονται τον κόσμο γύρω τους, για πάντα! Όταν τα βιβλία που τους δίνονται “έρχονται” και σπονσάρονται απο οργανισμούς που δεν έχουν τίποτε να κάνουν με την παιδία, τότε σίγουρα κάτι πάει στραβά. Το παιδί, τον άνθρωπο τον θέλουμε να σκέφτεται, να αντιλαμβάνεται, να δημιουργεί, να βρίσκει λύσεις. Ενώ στα σχολεία του μαθαίνουμε να παίρνουν οδηγίες, να παπαγαλίζουν βιβλία, να υπακούουν. Και ο καλύτερος παπαγάλος και ο πιο φρόνιμος/υπάκουος θα πάρει την καλύτερη ανταμοιβή, τον καλύτερο βαθμό.
Να πάρουμε άλλους “λαφαζάνιδες” τώρα. Τους πετρελαιοπαραγωγούς. Βγαίνει πάνω το πετρέλαιο, βγαίνουν και οι τιμές. Κατεβαίνει το πετρέλαιο, οι τιμές σταθεροποιούνται… Μάλιστα. Τι σόϊ μαθηματικά είναι αυτά; Και αυτοί οι λαφαζάνιδες είναι και πολύ δυνατοί. Υπάρχουν απο το 1950 μηχανές που μπορούν να λειτουργούν ακόμα και με νερό, που θα μπορούσαν να είναι οι κινητήρες των μεταφορικών μας μέσων. Γιατί δεν τις χρησιμοποιούν; Σίγουρα βολευόμαστε, αλλά να ξέρουμε ότι αυτοί που σταματούν αυτήν την πρόοδο, κερδίζουν και πάνω στην ράχη μας! Και ορισμένοι απο εμάς δεν τα βγάζουν πέρα πλέον.
Τα δε μέσα μαζικής “ενημέρωσης”; Το πιο μεγάλο καζάνι του μυαλού. Κάτσε να παρακολουθήσεις τις ειδήσεις και θα σου καεί ο εγκέφαλος. Προσεχτικά επιλεγμένα θέματα που να εξηπηρετούν το σχέδιο κάποιων “μεγάλων”, έρχονται σε οθόνη μπροστά μας, έτοιμα να τα καταπιούμε σαν φαρμάκια. Όταν βλέπεις μόνο την μία πλευρά του προβλήματος, τότε πως μπορείς να δεις και να μάθεις την αλήθεια; Και στις ειδήσεις θα δείς την πλευρά που υποστηρίζει “κάποιος”. Που τον συμφέρει. Ή ολόκληρες ειδήσεις “κρυμμένες”, χαμένες. Να χάνεται η είδηση επειδή αξίζει καλύτερα να δούμε το νυμφικό της τάδε. Ξέρετε, η ζωή συνεχίζεται και ας χάνεται ο κόσμος.
Οι λαφαζανιές συνεχίζονται. Και ποιός δεν είναι ο λαφαζάνης; Ο δηκηγόρος, ο πολιτικός;
Που να πας να βρεις την αλήθεια πλέον;
