Για να βρεις ευτυχία πρέπει να δώσεις ευτυχία! 
Για να βρει κανείς την εσωτερική γαλήνη και να νοιώσει αγάπη πρέπει να δώσει αγάπη και γαλήνη. Σε ένα από τα υπέροχα του βιβλία, στο “Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις”, ο Λέο Μπουσκάλια γράφει:
“Στην πραγματικότητα γινόμαστε άνθρωποι μόνο όταν απλώνουμε το χέρι και διακινδυνεύουμε να εμπιστευτούμε τους άλλους και να τους μπάσουμε μέσα στη ζωή μας. Στη τάξη μου υπάρχουν μερικά πράγματα που τα λέω προαιρετικά, υποχρεωτικά. Ένα πολύ προαιρετικό, υποχρεωτικό πράγμα είναι να κάνει ο καθένας κάτι για κάποιον άλλο. Μερικές φορές με ρωτάνε: “τι εννοείς να κάνω κάτι για κάποιον; Τι να κάνω;”. Όταν το ακούω αυτό, με πιάνει κάτι σαν αποπληξία. Συγκρατούμαι και λέω απλώς “τι να κάνεις!”. Ένας τέτοιος νεαρός ήρθε κάποτε να με δει. Τον έλεγαν Τζόελ. Με ρώτησε “Τι μπορώ να κάνω;” “Έλα εδώ Τζόελ” του είπα. Λίγο μακρύτερα από το Πανεπιστήμιο ήταν ένας οίκος ευγηρίας. Τον πήγα εκεί. Όλοι θα έπρεπε να πάτε μια φορά να δείτε –αν θέλετε να ξέρετε το μέλλον σας, πηγαίνετε σ’ έναν οίκο ευγηρίας. Τον έμπασα μέσα και είδαμε ένα σώρο ηλικιωμένους ανθρώπους, ξαπλωμένους στα κρεβάτια με παλιές βαμβακερές ρόμπες να κοιτάζουν το ταβάνι. Η γεροντική άνοια δεν έρχεται με τα χρόνια. Έρχεται γιατί δεν μας αγαπάει κανεις και δεν νοιώθουμε χρήσιμοι. Όσον καιρό είσαι χρήσιμος δεν είσαι γέρος. Μην εξαρτάσαι από τους άλλους. Κάνε το μόνος σου. Κράτα την ενέργητικότητα σου. Βρες πράγματα να κάνεις! Θα βρεις πολλά και ουσιαστικά. Κι όταν φτάσεις στα 170, θα με θυμηθείς και θα πεις : “είχε δίκιο ο Μπουσκάλια”.
Μπήκαμε λοιπόν μέσα κι ο Τζόελ κοίταξε γύρω του και είπε: “τι θέλεις να κάνω εδώ μέσα; Έχω μεσάνυχτα από γεροντολογία.” “Δεν πειράζει” του είπα εγώ. “Τη βλέπεις αυτή την κυρία εκεί κάτω; Θα πας και θα της πεις καλημέρα”.
“Αυτό μόνο;”
“Αυτό”.
Ούτε ο Θεός να την είχε στείλει. Ο Τζόελ την πλησίασε και της είπε “Ε, καλημέρα”. Εκείνη τον κοίταξε καχύποπτα για ένα λεπτό και τον ρώτησε: “Είσαι συγγενής;” “Όχι δεν είμαι” είπε ο Τζόελ. “Πολύ καλά!” είπε η γριά κυρία. “Τους σιχαίνομαι τους συγγενείς μου. Κάθησε παιδί μου”.
Ο Τζόελ κάθησε κι άρχισαν να μιλούν. Δεν φαντάζεστε τι πράγματα του είπε! Όπως σας έλεγα και πιο πριν, όποιος αγνοεί την ιστορία είναι καταδικασμένος να κάνει ξανά και ξανά τα ίδια πράγματα. Αυτή η γυναίκα ήξερε τόσα, υπέροχα πράγματα για τη ζωή, την αγάπη, τον πόνο. Ακόμα και για τον θάνατο που πλησίαζε και με τον οποίο είχε συμφιλιωθεί. Κανείς όμως δεν ήθελε να την ακούσει! Ο Τζόελ άρχισε να πηγαίνει να την βλέπει μια φορά την εβδομάδα κι η μέρα αυτή γρήγορα χαρακτηρίστηκε “Μέρα του Τζόελ”. Έμπαινε μέσα και μαζεύονταν γύρω του όλοι οι γέροι.
Ξέρετε τι έκανε αυτή η υπέροχη γυναίκα; Ζήτησε από την κόρη της να της φέρει ένα ωραίο φόρεμα. Και μια μέρα περίμενε τον Τζόελ καθισμένη στο κρεβάτι της, φορώντας αυτό το ωραίο φόρεμα με το χαμηλό ντεκολτέ. Είχε φορμάρει και τα μαλλιά της, ένα πράγμα που είχε χρόνια να το κάνει. Γιατί να φτιάξεις τα μαλλιά σου, αφού δεν θα σε δει κανείς; Οι άνθρωποι στο γηροκομείο δε σε βλέπουν. Σε εξυπηρετούν. Δεν θέλω εξυπηρετήσεις. Δε θέλω χάρες. Καλύτερα να με κοιτάξεις και να μου πεις “Τι κάνεις Μπουσκάλια;” παρά να με εξυπηρετήσεις.
Υπέροχα πράγματα άρχισαν να γίνονται στη “Μέρα του Τζόελ”. Και ίσως η πιο θριαμβευτική στιγμή σ΄όλη την εκπαιδευτική μου καριέρα ήταν μια μέρα, όταν, εντελώς απροειδοποίητα, εκεί που περπατούσε στο πανεπιστημιακό πάρκο, είδα τον Τζόελ, σαν το Μαγικό Φλογεροπαίχτη να προχωρεί μαζί με τριάντα γεροντάκια και να πηγαίνουν όλοι μαζί σ’ ένα ποδοσφαιρικό ματς!
Τι μπορείς να κάνεις; Ρίξε μια ματιά γύρω σου. Τι μπορείς να κάνεις; Δίπλα σου βρίσκεται ένας μοναχικός άνθρωπος που έχει ανάγκη την παρέα σου. Δίπλα σου βρίσκεται μια ταλαιπωρημένη πωλήτρια που έχει ανάγκη να της πεις μπράβο. Τι μπορείς να κάνεις; Άπειρα πράγματα. Αυτά τα μικρά πράγματα έχουν σημασία. Μικρά πράγματα το ένα δίπλα στο άλλο”.
Αν λοιπόν επιθυμούμε να έρθει το καλό να σταθεί δίπλα μας ή μέσα μας, πρέπει να ξεκινήσουμε εμείς να χτίζουμε το καλό. Να το γεννούμε. Να το δίνουμε. Να θυμηθούμε πως είμαστε άνθρωποι. Πως το καλό φέρνει καλό. Για να βρεις ευτυχία, πρέπει να δώσεις ευτυχία!
Αναστασία Λουκά
Σημείωση: O Λεό Μπουσκάλια ήταν καθηγητής παιδαγωγικής στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας, ψυχολόγος και συναρπαστικός ομιλητής. Έχει γράψει αρκετά σπουδαία βιβλία αυτοβελτίωσης.
