Γράφει ο David Fowles
david@skalatimes.com
Η Λάρνακα, η πόλη του Ζήνωνα, του Κίμωνα, των τόσων ιστορικών γεγονότων. Μια αρχαία πόλη με τόση ιστορία, με μέλλον θαμμένο στην άμμο. Οι ομορφιές της να την ηρεμούν και να αφήνουν την εξέλιξη να την προσπερνά καθώς γερνά η γενιά που την άφησε στο κατώφλι.
Μια φορά μου έλεγε κάποιος οτι πήγε στον Κίμωνα κάτω στις Φοινικούδες να του πει το παράπονο του και το άγαλμα γύρισε το κεφάλι του από την άλλη! Μια πόλη που θα της πήγαινε πολύ καλά το λογότυπο του μονόδρομου.
Αχ Λάρνακα, πόσο μας αρέσει να σε κατηγορούμε! ‘Ολοι μας τα ξέρουμε όλα, όλοι μας προπονητές στα γήπεδα να κρίνουμε την κάθε κίνηση. Γκρινιάρηδες γίναμε και όλοι μας εξελιγμένα όντα κοιτούμε σαν να στεκόμαστε στα ψηλότερα σκαλοπάτια. Δίχως πράξεις, περιμένουμε το όνειρο, ξαπλωμένοι στους καναπέδες μας, τα μάθαμε και τα ξέρουμε ολα.
Ποιός θα μας αγοράσει αυτή τη φορά; Ποιός λαός εννά μας σώσει; Ενναν οι παλαβοί οι Εγγλέζοι, οι μαφίες οι Ρώσσοι; Οξά εννάν οι Ισραηλίτες; Μήπως είναι οι άλλοι, οι κομμουνιστές οι Κινέζοι που ξεπρόβαλαν από το πουθενά;
Η ταυτότητα της Λάρνακας μπορεί να μην είναι ξανά η ίδια. Το ποτάμι ήρθε και μάλλον θα μας πάρει. Πάνω στην ζυγαριά τα πλεονεκτήματα, αλλά και πάλι θεατές θα μας βρεί το έργο. Οι τεράστιες εταιρίες θα μας κλέψουν την πόλη, αυτή τη φορά δίχως καμιά μάχη, αλλά αντιθέτως με πρόσκληση δική μας.
Ελπίζω οι ξένοι, να εκτιμήσουν την αρχιτεχτονική της πόλης αυτής, να παντρέψουν το αρχαίο με το μοντέρνο, να αξιοποιήσουν τα φυσικά μας χαρακτηριστικά. Εύχομε να έχουν την ηθική να δέσουν με αξιοπρέπεια το κέρδος με την κουλτούρα ώστε να είμαστε περήφανοι και πάλι.
Αυτό που γνωρίζω είναι ότι χρειαζόμαστε επενδύσεις στην πόλη μας. Χρειαζόμαστε το ξένο χρήμα να μας δώσει κάποιες ανάσες. ΑΛΛΑ δεν θέλω η πόλη μου να πουλήσει την ησυχία της για χάρη της ‘προόδου’. Επειδή πρόοδος δεν σημαίνει φασαρία και πολλά αυτοκίνητα. Πρόοδος σημαίνει ποιότητα ζωής και ανάπτυξη. Ανάπτυξη σωστής συμπεριφοράς, ευτυχίας πνευματικής.
Το να γεμίσουμε με λεφτά δεν σημαίνει ότι θα είμαστε και ευχαριστημένοι. Δεν σημαίνει ότι θα ευτυχίσουμε. Για να γεμίσουμε τις καρδιές μας και να νιώσουμε πιο κοντά στην ολοκλήρωση θα πρέπει να γεμίσουμε και τον χώρο μας, την πόλη μας, με αυτά που μας αρέσουν. Και δεν μιλούμε για νυχτερινά κέντρα και καταστήματα που πουλούν ρούχα.
Τώρα που το σκέφτομε δεν εχει και πολλά πράγματα που λείπουν από αυτή την πόλη. Και τα περισσότερα είναι δωρεάν. Μπάνιο στην Μεσόγειο, καιρό καταπληκτικό, μια βόλτα στην ύπαιθρο, θέα εκατομμυρίων της αλυκής, του σταυροβουνιού και των παραλιών μας… Τηλεοράσεις, δορυφορικές, dvd players, ipads έχουμε, αυτοκίνιτα έχουμε, φαγητό έχουμε και νερό…
Να ανοίξουν καλές δουλειές, οι οποίες να μην μας εκμεταλεύοντε, να γίνουν σωστά πάρκα για τα παιδιά, να αναπτύξουμε τον αθλητισμό μας, να φτιάξουμε την παιδεία μας, να δυναμώσουμε την πίστη μας. Και το κυριότερο που είναι και αυτό που χάνουμε όπως πάμε σε αυτη την πόλη… τον σεβασμό και την αγάπη μας προς τον γείτονα μας… τον συνάνθρωπο μας! Επειδή παλιά στην πολούα μας την Λάρνακα που ζούσαμε οι ψευδαισθήσεις για ‘καλή’ ζωή του Hollywood δεν περνούσαν. Μας τες έβγαζαν απο τα καλαμορούθουνα μας οι πραγματικοί μας φίλοι.
