Text Follows in English
Текст следует на русском языке
Της Γιώτας Δημητρίου
Δεν μου αρέσει η λέξη “συγκλονιστική” στα δημοσιογραφικά μου κείμενα, μα αλήθεια, δεν βρίσκω άλλη λέξη σε αυτή την περίπτωση: με μία -πραγματικά- συγκλονιστική ανάρτηση στον προσωπικό της λογαριασμό, η συμπολίτισσά μας και εκπαιδευτικός Αγγέλα Βενιζέλου επέλεξε να μοιραστεί δημόσια τη δική της δύσκολη εμπειρία υγείας, με σκοπό να ενδυναμώσει και να στηρίξει ανθρώπους που πιθανόν βιώνουν παρόμοιες καταστάσεις.
Με λόγια προσεγμένα και γεμάτα δύναμη ψυχής, η Αγγέλα – γνωστή για την ειλικρίνεια και τον ανθρωπισμό της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης – μίλησε με γενναιότητα για τη σπάνια νευρολογική ασθένεια με την οποία διαγνώστηκε πριν από επτά μήνες: το σύνδρομο MOGAD (Myelin Oligodendrocyte Glycoprotein Antibody-Associated Disease), μία πάθηση που αναγνωρίστηκε μόλις το 2017 και προσβάλλει μόλις 7.000 ανθρώπους παγκοσμίως.
Ζήτησα την άδειά της να αναδημοσιεύσουμε την ανάρτησή της, και η απάντησή της ήταν χαρακτηριστική του ήθους και της δύναμής της: «Η αλήθεια είναι ότι δεν γνωρίζει κανείς για τον αγώνα που δίνουν άτομα σαν κι εμένα κάθε μέρα για να έχουμε μια ζωή φυσιολογική – όσο είναι εφικτό. Κι επειδή η άγνοια με ενοχλεί ως εκπαιδευτικό, αποφάσισα να βάλω στην άκρη τον εγωισμό και τις ανασφάλειες και, μέσα από τις αναρτήσεις μου, να διαδώσω όσο μπορώ τις δυσκολίες που περνάμε. Για να καταλάβει ο κόσμος τι κρύβεται πίσω από αυτό το ‘φυσιολογικό’ που φαίνεται απέξω.»
Η Αγγέλα δεν είναι απλώς μια καθηγήτρια· είναι μια γυναίκα με αξιοθαύμαστο θάρρος, που επιλέγει να σταθεί με αλήθεια απέναντι στη ζωή, μετατρέποντας την προσωπική της δοκιμασία σε εφαλτήριο έμπνευσης για όλους μας.
Αγγέλα μου, σε θαυμάζαμε πάντα. Τώρα, λίγο παραπάνω.
Ακολουθεί η χθεσινή της ανάρτηση:
Moon face-το πρόσωπο που άλλαξε, όχι επειδή ήθελες, αλλά επειδή έπρεπε.
Moon face. Ο ιατρικός όρις είναι απλός: πρησμένο, στρογγυλό πρόσωπο, γεμάτο υγρά και λίπος, συχνά αποτέλεσμα κορτικοστεροειδών ή διαταραχών κορυιζόλης. Μοιάζει με φεγγάρι-όχι ποιητικό, αλλά σιωπηλά επιβεβλημένο. Μια μεταμόρφωση που δεν επιλέγεις. Ένα “προσωπείο” που το φοράς γιατί πρέπει, όχι γιατί το θέλησες.
Η πιο συχνά αιτία: Η θεραπεία. Χιλιάδες milligrams κορτιζόνης που σου χορηγούνται για να σωθείς. Για να μειωθεί η φλεγμονή, για να επιβιώσεις. Και πράγματι, ζεις. Αλλά κάθε τι έχει το τίμημα του. Και αυτό, το πρόσωπο σου, αλλάζει. Στρογγυλεύει, φουσκώνει, χάνει τις γωνιές του. Γίνεται αγνώριστο.
Δεν είναι εύκολο να βλέπεις το είδωλο σου μέρα με τη μέρα να αλλοιώνεται. Να κοιτάς στον καθρέφτη και να μη σε βρίσκεις. Και να πρέπει απλώς…. να το αποδεχτείς. Γιατί αυτό είναι το τίμημα της θεραπείας. Δύσκολο είναι και όταν σε κοιτούν και οι άλλοι και βλέπεις στα μάτια τους την απορία, την λύπηση.
Κι όσο κι αν σου λένε «θα περάσει όταν σταματήσεις την κορτιζόνη», υπάρχουν στιγμές που υπομονή δεν είναι αρκετή. Γιατί από μικρή άκουγες το κλασσικό «έχεις τόσο όμορφο πρόσωπο, κρίμα που δε χάνεις λίγα κιλά». Τώρα; Τώρα ούτε το όμορφο πρόσωπο δεν μπορείς να έχεις. Δε σου ανήκει. Δεν σε αναγνωρίζει. Όμως αυτό το moon face, όσο επώδυνο κι αν είναι, είναι και σύμβολο. Δεν είναι απλώς αποτέλεσμα κατακράτησης. Είναι το αποτύπωμα του αγώνα σου. Του τι πέρασε το σώμα σου για να σταθεί όρθιο. Του τι άντεξες.
Για την ιατρική είναι μία παρενέργεια. Για σένα όμως είναι πληγή και μαρτυρία μαζί. Είναι το φεγγάρι που εμφανίστηκε στο πρόσωπό σου, όχι για να σε ομορφύνει αλλά για να σου θυμίσει πως ακόμη και στις πιο σκοτεινές νύχτες επιβίωσες.
Και όταν πια το moon face υποχωρήσει -γιατί συνήθως υποχωρεί- τότε εσύ δεν θα επιστρέψεις απλώς στην παλιά εικόνα σου. Θα επιστρέψεις με την γνώση, την δύναμη και την ιστορία αυτής της μάχης. Και τότε ίσως πεις στον εαυτό σου: «αυτό το φεγγάρι στο πρόσωπο μου δε με σκέπασε- με φώτισε εκεί που όλα ήταν σκοτεινά»
A heartfelt confession by Angela Venizelou – A lesson in courage and life
By Yiota Dimitriou
I don’t usually like the word “shocking” in my journalistic writing, but truly, I can’t find another word for this case: with a truly shocking post on her personal social media account, our fellow citizen and educator Angela Venizelou chose to publicly share her own difficult health experience, aiming to empower and support people who may be facing similar circumstances.
With carefully chosen words and a soul full of strength, Angela – known for her honesty and humanitarian spirit on social media – bravely spoke about the rare neurological disease she was diagnosed with seven months ago: MOGAD (Myelin Oligodendrocyte Glycoprotein Antibody-Associated Disease), a condition only recognized in 2017 that affects just 7,000 people worldwide.
I asked her permission to republish her post, and her response was characteristic of her ethos and strength: “The truth is that no one really knows the daily battle people like me go through just to have a somewhat normal life – as normal as possible. And because ignorance bothers me as an educator, I decided to put aside my pride and insecurities and, through my posts, raise awareness of the challenges we face. So that people can understand what lies behind this ‘normal’ appearance.”
Angela is not just a teacher; she is a woman of admirable courage who chooses to face life with truth, turning her personal trial into a springboard of inspiration for us all.
Angela, we’ve always admired you. Now, a little more.
Here is her post from yesterday:
Moon face – The face that changed, not because you wanted it to, but because it had to.
Moon face. The medical definition is simple: a swollen, round face filled with fluids and fat, often caused by corticosteroids or cortisol disorders. It looks like a moon – not poetic, but silently imposed. A transformation you didn’t choose. A “mask” you wear because you must, not because you want to.
The most common cause: treatment. Thousands of milligrams of cortisone given to save you. To reduce the inflammation. To help you survive. And yes, you do survive. But everything has its price. And this – your face – changes. It becomes rounder, puffier, losing its angles. It becomes unrecognizable.
It’s not easy to watch your reflection change day by day. To look in the mirror and not find yourself. And to have to simply… accept it. Because that is the price of healing. It’s also hard when others look at you and you see the confusion, the pity in their eyes.
And no matter how many times they say, “It’ll go away when you stop the cortisone,” there are moments when patience isn’t enough. Because ever since you were little, you’d hear the classic line: “You have such a pretty face, it’s a shame you don’t lose a few kilos.”
Now? Now even that pretty face is gone. It doesn’t belong to you. It doesn’t recognize you.
But this moon face, as painful as it is, is also a symbol. It’s not just a result of fluid retention. It is the imprint of your battle. Of what your body endured to stay standing. Of what you withstood.
For medicine, it’s a side effect.
But for you, it’s a wound and a testimony all at once.
It is the moon that appeared on your face not to beautify you, but to remind you that even through the darkest nights—you survived.
And when the moon face finally recedes – because it usually does – you won’t just return to your old self. You’ll return with the knowledge, the strength, and the story of that battle.
And then you may tell yourself:
“This moon on my face didn’t shadow me – it illuminated me where everything was dark.”
Исповедь от всего сердца от Ангелы Венизелу – Урок мужества и жизни
Автор: Йота Димитриу
Я не люблю использовать слово «шокирующий» в своих журналистских текстах, но, честно говоря, в этом случае просто не нахожу другого слова: действительно шокирующей публикацией в своём личном аккаунте жительница нашего города и педагог Ангела Венизелу решила поделиться своей непростой историей болезни, чтобы поддержать и укрепить людей, которые, возможно, переживают нечто подобное.
С искренними и полными внутренней силы словами Ангела – известная своей честностью и гуманизмом в социальных сетях – мужественно рассказала о редком неврологическом заболевании, которое ей диагностировали семь месяцев назад: MOGAD (Myelin Oligodendrocyte Glycoprotein Antibody-Associated Disease) – заболевание, признанное лишь в 2017 году, и поражающее всего около 7 000 человек по всему миру.
Я попросила у неё разрешение опубликовать этот пост, и её ответ говорит сам за себя – это проявление её достоинства и силы: «Правда в том, что никто не знает, через что проходят люди, подобные мне, каждый день, чтобы жить более-менее нормальной жизнью. А так как невежество меня раздражает как педагога, я решила отложить в сторону гордость и неуверенность, и через свои публикации рассказывать об испытаниях, которые мы проходим. Чтобы люди поняли, что скрывается за этим внешне “нормальным”.»
Ангела – это не просто преподавательница; это женщина, чья отвага вызывает восхищение. Она выбирает идти по жизни с правдой, превращая личное испытание в источник вдохновения для всех нас.
Ангела, мы всегда тобой восхищались. А теперь — ещё больше.
Ниже её вчерашняя публикация:
Moon face – лицо, которое изменилось не по твоей воле, а потому что так нужно было.
Moon face. Медицинское определение простое: опухшее, округлое лицо, наполненное жидкостью и жиром — часто результат лечения кортикостероидами или нарушений уровня кортизола. Оно похоже на луну — но не поэтическую, а навязанную молча. Преображение, которого ты не выбираешь. Маска, которую надеваешь не потому что хочешь, а потому что должен.
Наиболее частая причина: лечение. Тысячи миллиграммов кортизона, чтобы спасти тебе жизнь. Чтобы снять воспаление. Чтобы выжить. И да — ты выживаешь. Но за всё приходится платить. И это — твоё лицо — меняется. Оно округляется, опухает, теряет свои черты. Становится неузнаваемым.
Нелегко видеть, как день за днём искажается твоё отражение. Смотреть в зеркало и не узнавать себя. И просто… принять это. Потому что это — цена лечения. Тяжело и тогда, когда другие смотрят на тебя и в их глазах ты читаешь недоумение, жалость.
И сколько бы тебе ни говорили: «Всё пройдёт, когда закончится лечение», бывают моменты, когда терпения не хватает. Ведь с детства ты слышала: «У тебя такое красивое лицо, жаль, что не сбросишь немного веса».
А теперь? Теперь у тебя даже нет этого красивого лица. Оно тебе не принадлежит. Оно тебя не узнаёт.
Но это moon face, каким бы болезненным оно ни было, — это и символ. Это не просто задержка жидкости. Это — отпечаток твоей борьбы. Того, через что прошло твоё тело, чтобы устоять. Того, что ты пережила.
Для медицины — это побочный эффект.
А для тебя — это и рана, и свидетельство одновременно.
Это луна, что появилась на твоём лице не для того, чтобы украсить тебя, а чтобы напомнить: даже в самые тёмные ночи ты выжила.
И когда moon face исчезнет — а оно обычно проходит — ты не просто вернёшься к себе прежней. Ты вернёшься с опытом, с силой и с историей этой битвы.
И, может быть, скажешь себе:
«Эта луна на моём лице не закрыла меня – она осветила меня там, где было темно.»
