Text Follows in English
Текст следует на русском языке
Οι φασαίοι επιβάλλονται, κατακτούν, σαρώνουν τα πάντα στο πέρασμά τους, μέσα σε ένα σύννεφο ανέμελης ροζ χαράς. Δεν τους κόφτει ιδιαίτερα να μπουν στη φάση, όσο να φωτογραφηθούν δίπλα της.
Από την άλλη, είμαστε εμείς. Οι τόσο περήφανοι που μας ανακάλυψαν. Που φτιάχνουμε μπλουζάκια με στάμπες «Ελευθέρα Πολιτεία Ικαρίας» και «Ρολόγια, άγχος ταλαιπωρία, δεν έχουν θέση στην Ικαρία». (Ναι, ρώτα τη γιαγιά μου, η οποία μεγάλωσε τρία παιδιά ανάμεσα στο Τραπάλου και στο Πέζι, να σου πει, τι χωράει και τι περισσεύει).
Και η Ικαρία γίνεται το καλοκαίρι ένας απέραντος κάδος απορριμμάτων, ένα γιγαντιαίο πάρκινγκ ατάκτως ερριμμένων αυτοκινήτων, και οι άνθρωποι σκαρφαλωμένοι ο ένας πάνω στον άλλο, σπρώχνονται και κλέβουν χώρο, χρόνο, υπομονή. Που στα πανηγύρια δε σ’ αφήνουν πια να φας, να μιλήσεις, να χορέψεις.
Έλα, ρε, θα μου πεις, και όλες αυτές οι διονυσιακές, εκστατικές φωτογραφίες, τι είναι; Αυτά τα ξέφρενα, χαρούμενα βίντεο; Ο Αύγουστος του χωροκατακτητικού τουρίστα, αυτό είναι.
Να σε ρωτήσω: Σε όλες αυτές τις καταπληκτικές φωτογραφίες, πόσα παιδιά βλέπεις;
Πόσους ηλικιωμένους;
Σε όλα τα ντοκιμαντέρ, τα ρεπορτάζ, τα αφιερώματα, δημοσιογράφοι, επιστήμονες, παρουσιαστές αναρωτιούνται πως γίνεται και ζουν τόσα χρόνια αυτοί οι ξεχασμένοι από τον κόσμο και τον Θεό άνθρωποι; Τι κάνουν διαφορετικά; Και σε όλα θα δεις να λένε πόσο υγιώς είναι οργανωμένη η καριώτικη κοινωνία. Πως οι άνθρωποι συνυπάρχουν, ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξης, μορφωτικού επιπέδου και προπαντός, ηλικίας. Πως όλοι, ΟΛΟΙ, ζουν μαζί, γλεντάνε μαζί, πενθούν μαζί. Πως κανείς δεν περισσεύει, κανείς δεν μένει πίσω, μόνος. Το πιο χαρακτηριστικό στιγμιότυπο της καριώτικης ζωής, που αναπαριστά σε όλο της το μεγαλείο, αυτήν την φιλοσοφία, είναι (ήταν) τα πανηγύρια. Το πανηγύρι στην Ικαρία ήταν το γεγονός που επέτρεπε σε αυτή την μικρή, κλειστή κοινωνία, να έρθει κοντύτερα. Να βρεθούν μαζί οι ευρύτερες οικογένειες, τα γειτονικά χωριά, να γνωριστούν οι πιο νέοι, να φουντώσουν τα ειδύλλια, να παρουσιαστούν οι νέοι απόγονοι, να λυθούν οι παρεξηγήσεις. Στα πανηγύρια ήταν όλοι εκεί. Από μωρά μέχρι αιωνόβιοι γέροντες, κάθονταν στα ίδια πρόχειρα τραπέζια, μοιράζονταν την πρόθεση* και το βραστό κατσίκι, το κρασί και τα σαλατικά που συχνά φέρναν μαζί τους. Και μετά χορός. Χορός σιγανός στην αρχή, “των γερόντων”, για να χορέψουν αυτοί που τ΄αρθριτικά τους δεν τους επιτρέπουν τα πολλά τσαλίμια. Μαζί με τα νήπια, που θα τον μάθουν για πρώτη, ίσως, φορά. Και μετά πιο γρήγορος, εκστατικός, για τους νεότερους και τους πιο κοτσονάτους. Και βαλσάκια, για ερωτευμένους, για μπαμπάδες με τα κορίτσια τους, για γιαγιάδες με τις εγγόνες τους.
Κι όταν ανοίγει ο χορός, χωράνε όλοι. Γνωστοί και άγνωστοι, ξένοι και καριώτες, αγκαλιασμένοι για 20 λεπτά που θα κρατήσει το βιολί, η λύρα, η τσαμπούνα, ξεχνάνε έχθρες, έγνοιες, παράπονα. Σαν να σε ξεβγάζει η μουσική, και σε γυρνάει πίσω στο τραπέζι σου ελαφρύ, καινούριο, καθαρό.
…
Φέτος στη Λαγκάδα πήγα με την ίδια άγρια χαρά που πάω πάντα. Κι ας μην είναι πια το ίδιο. Κι ας είναι ο κόσμος απελπιστικά πολύς. Κι ας είναι τα τραπέζια στρυμωγμένα. Κι ας μην έρχονται πια οι γιαγιάδες και οι παππούδες, ούτε τόσα πολλά μικρά όσο παλιότερα. Κι ας κλείνει το πανηγύρι νωρίς, γιατί φοβόμαστε μη μπει καμιά φωτιά και γίνουμε προσάναμμα. Και ξεκινάει ο πρώτος καριώτικος. Και πάω να μπω στο χορό. Είναι ήδη κόσμος στην πίστα αγκαλιασμένος. Ακουμπάω δυο παλικάρια και τους λέω «Παιδιά, να μπω;» για να εισπράξω ένα: «Τράβα πιο κει, είμαστε παρέα».
Ρε, πάτε καλά; Πού νομίζετε ότι ήρθατε;
Έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ να κάνουμε χώρο στον τουρίστα που, πλέον, δεν έχουμε πού να σταθούμε εμείς. Κι όχι μόνο στα πανηγύρια, παντού. Στα πιο τουριστικά μέρη της Ικαρίας, οι μεγαλύτεροι άνθρωποι δεν μπορούν πια να καφενεδήσουν. Θα ποδοπατηθούν από λυγερόκορμες κοπελίτσες με selfie sticks. Τα πιτσιρίκια δεν τα αφήνεις εύκολα να πάνε στην πλατεία μοναχά τους. Θα τα πάρει παραμάζωμα κανένα αμάξι φορτωμένο σανίδες του surf. Τα μπαράκια τσιτώνουν τα μπάσα τους λες και είναι το Berghain και οι κάτοικοι δεν μπορούν να κλείσουν μάτι για βδομάδες. Ακόμα και στις πιο απόμακρες παραλίες, το πρωί, ισορροπείς ανάμεσα σε σπασμένα μπουκάλια μπύρας και περιττώματα χαριτωμένων Jack Russel.
Μη με παρεξηγείς. Δεν είμαι ενάντια στον τουρισμό. Είμαι, όμως, ενάντια στην ασυδοσία. Στο σκεπτικό πως, επειδή επισκέπτεσαι έναν τόπο, όποιος κι αν είναι αυτός, και ξοδεύεις τα ωραία σου λεφτουδάκια – αν και διατηρώ πολλές αμφιβολίες για το πραγματικό οικονομικό όφελος αυτού του είδους του τουρισμού -, έχεις ξαφνικά το δικαίωμα να τον μαγαρίσεις, να κάνεις ό,τι σου καπνίσει για 10 μέρες, και να αποχωρήσεις, αφήνοντας πίσω σου συντρίμμια.
Η Ικαρία έγινε «διάσημη» για τον ελευθεριακό τρόπο ζωής της. Σ’ άλλους ταιριάζει, σ΄ άλλους δεν ταιριάζει, δεν θα τα χαλάσουμε εκεί, εξάλλου πρώτοι οι Καριώτες θα σου ομολογήσουν όλες της τις παθογένειες.
Όμως, άκουσέ με, φοβάμαι πως κάτι παρεξήγησες: Ελευθερία δεν σημαίνει κάνω ό,τι γουστάρω εις βάρος σου. Κοινοτισμός δεν είναι να έρθεις να κλέψεις από το περιβόλι και το τραπέζι μου. Αλληλεγύη δεν ειναι να καβατζώνεις προληπτικά όλες τις σκιές στις παραλίες για την πάρτη σου και μετά να εξαφανίζεσαι. Φιλοξενία δεν είναι να παρτάρεις ασύστολα, λες και οι αυλές μας είναι η προσωπική σου πίστα. Αυθορμητισμός δεν είναι να ξαλαφρώνεις το εντεράκι σου μπροστά τις πόρτες των ανθρώπων “για πλάκα”.
Επίσης, φίλε μου, όταν έρχεσαι εδώ και θες με το στανιό να μας κάνεις κάτι άλλο, ή ακόμα χειρότερα, να μας βάλεις στην άκρη, για να μπορέσεις εσύ να ανεβάσεις το επόμενο viral TikTok από το «Γαλατικό χωριό» της Ελλάδας, με βγάζεις από τα ρούχα μου. Κι όσο εμείς συνεχίζουμε να παραμερίζουμε, όσο συνεχίζουμε να επιτρέπουμε στους επισκέπτες να μας συμπεριφέρονται λες και είμαστε κομπάρσοι στην ταινία της ζωής τους, τόσο ο τόπος θα καταστρέφεται και ό,τι όμορφο έχει απομείνει, θα πεθάνει.
Εγώ, πάντως, στη Λαγκάδα δεν ξέρω αν θα ξαναπάω. Και ντρέπομαι λίγο γι’ αυτό.
Ολόκληρο το άρθρο εδώ
Fasaioi, are you really experiencing this? (Because we’re struggling a bit)
The Fasaioi dominate, conquer, sweep everything in their path, within a cloud of carefree pink joy. They don’t particularly care to get into the vibe, as much as to be photographed next to it.
On the other hand, there’s us. So proud that we’ve been discovered. We make t-shirts with prints like “Free State of Ikaria” and “Watches, stress, suffering have no place in Ikaria.” (Yes, ask my grandmother, who raised three children between Trapalou and Pezi, to tell you what fits and what doesn’t.)
And Ikaria becomes, in the summer, an endless garbage bin, a gigantic parking lot of haphazardly parked cars, and people climbing over each other, pushing and stealing space, time, patience. At the festivals, you can’t eat, talk, or dance anymore.
Come on, you’ll say, what about all those Dionysian, ecstatic photos? Those wild, joyful videos? That’s the August of the space-invading tourist.
Let me ask you: In all those amazing photos, how many children do you see?
How many elderly people?
In all the documentaries, reports, tributes, journalists, scientists, presenters wonder how these people, forgotten by the world and God, live so many years? What do they do differently? And in all, you’ll see them say how healthily organized the Ikarian society is. That people coexist, regardless of social class, educational level, and above all, age. That everyone, EVERYONE, lives together, celebrates together, mourns together. That no one is left out, no one is left behind, alone.
The most characteristic snapshot of Ikarian life, which represents this philosophy in all its glory, is (was) the festivals. The festival in Ikaria was the event that allowed this small, closed society to come closer. Extended families, neighboring villages would gather, the younger ones would meet, romances would blossom, new descendants would be presented, misunderstandings would be resolved.
At the festivals, everyone was there. From babies to centenarian elders, sitting at the same makeshift tables, sharing the intention* and the boiled goat, the wine, and the salads they often brought with them. And then dancing. Slow dance at first, “of the elders,” so those with arthritis could dance without too many tricks. Along with the toddlers, who would learn it for the first, perhaps, time. And then faster, ecstatic, for the younger and more vigorous. And little waltzes, for lovers, for dads with their daughters, for grandmothers with their granddaughters.
And when the dance begins, everyone fits. Known and unknown, strangers and Ikarians, embraced for the 20 minutes the violin, the lyre, the tsambouna play, they forget enmities, worries, complaints. As if the music washes you, and returns you to your table light, new, clean.
…
This year in Langada, I went with the same wild joy I always do. Even if it’s not the same anymore. Even if the crowd is desperately large. Even if the tables are cramped. Even if grandmothers and grandfathers no longer come, nor as many children as before. Even if the festival ends early, because we’re afraid a fire might start and we’ll become kindling.
And the first Ikarian dance begins. And I try to join the dance. People are already on the dance floor, embraced. I touch two young men and say, “Guys, can I join?” only to receive: “Move over, we’re a group.”
Are you serious? Where do you think you are?
We’ve become so used to making room for the tourist that now we have nowhere to stand ourselves. And not just at the festivals, everywhere. In the most touristy parts of Ikaria, older people can no longer enjoy their coffee. They’ll be trampled by slender girls with selfie sticks. You don’t easily let the kids go to the square alone. A car loaded with surfboards might run them over. The bars crank up their bass as if they’re Berghain, and residents can’t sleep for weeks. Even on the most remote beaches, in the morning, you balance between broken beer bottles and the droppings of cute Jack Russells.
Don’t get me wrong. I’m not against tourism. But I am against lawlessness. The mindset that, because you visit a place, whoever it may be, and spend your hard-earned money – although I have many doubts about the real economic benefit of this type of tourism – you suddenly have the right to desecrate it, do whatever you please for 10 days, and leave behind ruins.
Ikaria became “famous” for its libertarian lifestyle. Some like it, some don’t, we won’t argue about that, after all, the Ikarians themselves will be the first to admit all its pathologies.
But listen to me, I’m afraid you’ve misunderstood something: Freedom doesn’t mean doing whatever you want at my expense. Communalism isn’t coming to steal from my garden and my table. Solidarity isn’t preemptively grabbing all the shade on the beaches for yourself and then disappearing. Hospitality isn’t partying uncontrollably, as if our yards are your personal dance floor. Spontaneity isn’t relieving yourself in front of people’s doors “for fun.”
Also, my friend, when you come here and forcibly try to make us something else, or even worse, push us aside so you can upload the next viral TikTok from Greece’s “Gallic village,” you drive me crazy. And as long as we continue to step aside, as long as we allow visitors to treat us as if we’re extras in the movie of their lives, the place will be destroyed, and whatever beauty remains will die.
As for me, I don’t know if I’ll go to Langada again. And I’m a bit ashamed of that.
Full article here
Фасаи, вы действительно это ощущаете? (Потому что нам немного тяжело)
Фасаи доминируют, завоевывают, сметают всё на своём пути, в облаке беззаботной розовой радости. Им не особо важно погрузиться в атмосферу, главное — сфотографироваться рядом.
С другой стороны, есть мы. Такие гордые, что нас “открыли”. Мы делаем футболки с надписями «Свободное государство Икария» и «Часы, стресс, страдания — им не место на Икарии». (Да, спросите мою бабушку, которая вырастила троих детей между Трапалу и Пези, она расскажет, что уместно, а что — нет.)
И Икария летом превращается в бесконечную мусорную корзину, гигантскую парковку с беспорядочно припаркованными машинами, а люди взбираются друг на друга, толкаются и крадут пространство, время, терпение. На праздниках теперь не дают поесть, поговорить, потанцевать.
Скажешь: а как же все эти дионисийские, экстатические фотографии? Эти безумные, радостные видео? Это август захватнического туриста.
Спрошу тебя: на всех этих потрясающих фотографиях сколько ты видишь детей?
Сколько пожилых людей?
Во всех документальных фильмах, репортажах, посвящениях журналисты, учёные, ведущие задаются вопросом: как же живут так долго эти забытые миром и Богом люди? Что они делают иначе? И везде говорится, насколько здорово организовано икарийское общество. Что люди сосуществуют, независимо от социального класса, уровня образования и, прежде всего, возраста. Что все, ВСЕ, живут вместе, празднуют вместе, скорбят вместе. Что никто не остаётся лишним, никто не остаётся позади, один.
Самый характерный момент икарийской жизни, который полностью отражает эту философию, — это (был) праздник. Праздник на Икарии был событием, которое позволяло этому маленькому, замкнутому обществу сблизиться. Расширенные семьи, соседние деревни собирались вместе, молодёжь знакомилась, вспыхивали романы, представлялись новые потомки, разрешались недоразумения.
На праздниках были все. От младенцев до столетних старцев, сидели за одними и теми же импровизированными столами, делились намерением* и варёной козлятиной, вином и салатами, которые часто приносили с собой. А потом — танцы. Сначала медленные, “для стариков”, чтобы могли танцевать те, у кого артрит не позволяет делать много трюков. Вместе с малышами, которые, возможно, впервые учились танцевать. А потом — быстрее, экстатично, для молодёжи и более бодрых. И вальсы, для влюблённых, для пап с дочерьми, для бабушек с внучками.
И когда начинается танец, всем находится место. Знакомые и незнакомые, чужие и икарий
Полная статья здесь
