Text follows in English
Текст следует на русском языке
Χρειάστηκε να περάσουν δεκαετίες για να αρχίσουμε να μιλούμε για ένα από τα μεγαλύτερα δράματα της εισβολής του 1974, τους βιασμούς εκατοντάδων γυναικών και κοριτσιών από τον τουρκικό στρατό.
Να αντικρύσουμε κατάματα τα όσα εγκληματικά έγιναν και να παραδεχτούμε πως τα θύματα υπέστησαν πολλαπλή κακοποίηση, πρώτα από τους Τούρκους στρατιώτες και μετά από την κοινωνία που τα στιγμάτισε, τα έβαλε στο περιθώριο και στην ουσία τους στέρησε τη δυνατότητα να ξεπεράσουν τα βαθιά τους τραύματα.
Στην Κύπρο βρέθηκαν, την περασμένη βδομάδα μέλη της Επιτροπής Δικαιωμάτων των Γυναικών και Ισότητας των Φύλων (FEMM) του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, με στόχο την ανάδειξη και την καταδίκη της σεξουαλικής βίας που υπέστησαν γυναίκες κατά και μετά την τουρκική εισβολή του 1974, καθώς και την ανάληψη πολιτικών πρωτοβουλιών για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας και τη στήριξη των επιζησασών. Για πρώτη φορά μετά από 50 συν χρόνια, αντιπρόσωποι του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, μετά από πρωτοβουλία του ευρωβουλευτή Λουκά Φουρλά άκουσαν από κακοποιημένες γυναίκες τα όσα υπέστησαν αλλά και τον Γολγοθά τους όλα αυτά τα χρόνια.
Η επικεφαλής της αντιπροσωπείας, Ελεονώρα Μελέτη, ( Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα) μίλησε στο «Φ» για το πόσο συγκλονιστικές ήταν οι μαρτυρίες των γυναικών που άκουσε. «Συγκινήθηκα, δεν μπορούσα καν να μιλήσω. Δεν ήξερα τι να τους πω, δεν μπορούσα καν να τις κοιτάξω στα μάτια, ούτε είχα κάτι που θα μπορούσε να απαλύνει τον πόνο τους. Τα μάτια αυτών των γυναικών ήταν δακρυσμένα πριν καν αρχίσουν να μιλάνε», είπε.
Αυτό που επείγει είναι να γίνουν τα επόμενα βήματα που θα οδηγήσουν στην δικαίωση των γυναικών που κακοποιήθηκαν σεξουαλικά το 1974. Όπως ανέφερε η Ελεονόρα Μελέτη θα ασκηθούν πιέσεις για ένα ψήφισμα από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, που να αναγνωρίζει πως οι γυναίκες της Κύπρου το 1974 έπεσαν θύματα σεξουαλικής βίας κάτι που θα βοηθήσει να ανοίξει η συζήτηση και για τι το συμβαίνει σήμερα και σε άλλες εμπόλεμες περιοχές. Οι γυναίκες που βιάστηκαν το 1974 δεν είναι δυστυχώς μια μεμονωμένη περίπτωση, αλλά μια βάρβαρη και βάναυση πρακτική που επαναλαμβάνεται σε κάθε εμπόλεμη σύρραξη.
Την ίδια στιγμή, επεσήμανε, η Ελληνίδα ευρωβουλευτής είναι πολύ σημαντικό να σπάσουμε τη σιωπή που περιτριγυρίζει αυτές τις γυναίκες. Να ανοίξουμε την καρδιά μας, να τους δώσουμε την υποστήριξη που χρειάζονται και να τις βοηθήσουμε να μιλήσουν για όσα πέρασαν. «Ο κόσμος πρέπει να μάθει την ιστορία, να αναγνωρίσει αυτά τα θύματα και στο τέλος να δικαιωθούν ηθικά. Να αρχίσει να σπάζει το ηθικό στίγμα. Τα θύματα καταδικάζονται σε μια ζωή που δεν τους αξίζει».
-Ποια είναι η πολιτική και οι πρωτοβουλίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την πρόληψη και την αντιμετώπιση της σεξουαλικής βίας σε περιοχές συγκρούσεων; Και ποια περαιτέρω μέτρα πιστεύετε ότι πρέπει να ληφθούν;
-Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει αρχίσει να αναγνωρίζει το σοβαρό φαινόμενο της χρήσης σεξουαλικής βίας ως όπλο σε περιοχές συγκρούσεων. Μάλιστα, είναι πολύ σημαντικό ότι πρόσφατα εγκρίθηκε ένα ψήφισμα που αναγνωρίζει ότι γίνεται χρήση σεξουαλικής βίας ως όπλο σε εμπόλεμες ζώνες όπως το Σουδάν και το Κονγκό. Αυτό που επιδιώκει η αποστολή της Femm είναι για γίνει το ίδιο για την περίπτωση της Κύπρου το 1974. Κάτι που κάνει ακόμη πιο επιτακτική των ανάγκη να εστιάσουμε περισσότερο και σε πολιτικές που θα φέρουν στο επίκεντρό τους τα θύματα σεξουαλικής βίας ως όπλο σε συγκρούσεις. Είναι μια παράμετρος του πολέμου, που κανείς δεν μίλα για αυτή. Δεν είχαν όλοι αντιληφθεί και ούτε και το αντιλαμβάνονται και σήμερα, πως ο βιασμός χρησιμοποιείται ως όπλο και μάλιστα μεθοδευμένα. Εμείς, λοιπόν, προσπαθούμε μέσα από διάφορες προτάσεις, να καθορίσουμε τα επόμενα βήματα που θα γίνουν, ώστε το νομοθετικό πλαίσιο να καταστεί πιο λειτουργικό στην πρόληψη και την αντιμετώπιση της σεξουαλικής βίας ως όπλο στη διάρκεια των συγκρούσεων.
–Ποιος ήταν ο στόχος της αποστολής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Κύπρο και τι πετύχατε με τις επαφές σας;
-Ο στόχος μας ήταν να συζητήσουμε και να ανταλλάξουμε ιδέες και απόψεις με γυναικείες οργανώσεις, αλλά και οργανωμένους φορείς που συμβάλλουν στην μάχη για την ισότητα των φύλων και που γνωρίζουν για τα δικαιώματα των γυναικών. Μιλήσαμε, επίσης, με τις ίδιες τις γυναίκες που το 1974 έζησαν όλη εκείνη την βία. Ένιωσαν ασφαλείς να μιλήσουν για την προσωπική τους εμπειρία, κάτι που και εμάς θα μας βοηθήσει να δώσουμε δύναμη στις φωνές τους να ακουστούν περισσότερο, ώστε να επανέλθει στο τραπέζι της χρήσης σεξουαλικής βίας, ως όπλο σε ένα πόλεμο. Η Κύπρος, είναι ένα παράδειγμα που δείχνει πως παραμένει υπαρκτό το πρόβλημα αυτό. Επομένως, θεωρήσαμε πως το να πιέσουμε να αναγνωριστεί μέσα από ένα ψήφισμα, πως οι γυναίκες της Κύπρου το 1974 έπεσαν θύματα σεξουαλικής βίας, θα ανοίξει της συζήτηση για τι το συμβαίνει σήμερα και σε άλλες εμπόλεμες περιοχές. Το κυριότερο, θα είναι μια δικαίωση και για τις γυναίκες της Κύπρου. Το 1974 είναι πρόσφατη ιστορία. Για μένα, όταν οι πρωταγωνιστές είναι ζωντανοί, τότε και η ιστορία είναι ζωντανή, γράφεται ακόμα.
-Επομένως, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα αναλάβει πρωτοβουλίες, ώστε οι καταγγελίες των θυμάτων από το 1974 να ακουστούν και να αξιοποιηθούν σε ολόκληρη την ΕΕ και να διασφαλιστεί δικαιοσύνη και για άλλα θύματα;
-Αυτό ακριβώς επιδιώκουμε να κάνουμε. Όταν επιστρέψουμε θα ετοιμάσουμε μια έκθεση που θα ενημερώσει για το αποτέλεσμα των επαφών μας στην Κύπρο, ενώ ταυτόχρονα θα πιέσουμε και για ένα ψήφισμα, που θα αναγνωρίζει, πως οι γυναίκες της Κύπρου έπεσαν θύματα σεξουαλικής βίας όπλο σε πόλεμο κατά την εισβολή του 1974. Ταυτόχρονα, θα δώσουμε και μια ευρύτερη διάσταση και μια μετασυγκρουσιακή και μετατραυματική περίοδο, ώστε αυτές οι γυναίκες να θεραπευτούν και να υποστηριχθούν και να σταματήσει η περαιτέρω θυματοποίησή τους. Έτσι, θα μπορέσουμε να εμπλουτίσουμε την υπάρχουσα οδηγία για τα δικαιώματα των θυμάτων. Και βέβαια μέσα από διάφορες δράσεις των ίδιων των ευρωβουλευτών στις χώρες τους θα αναληφθούν πρωτοβουλίες, που θα έχουν ως στόχο την ευαισθητοποίηση του κόσμου. Ο κόσμος πρέπει να μάθει την ιστορία, να αναγνωρίσει αυτά τα θύματα και στο τέλος να δικαιωθούν ηθικά. Να αρχίσει να σπάζει το ηθικό στίγμα. Τα θύματα καταδικάζονται σε μια ζωή που δεν τους αξίζει.
Ολόκληρο το ρεπορτάζ στο Φιλελεύθερο: https://www.philenews.com/politiki/article/1589138/eleonora-meleti-na-spasi-to-ithiko-stigma-gia-tis-kakopiimenes-ginekes-tou-1974/
Eleonora Meleti: Time to break the moral stigma against the abused women of 1974
It took decades for us to begin speaking openly about one of the greatest tragedies of the 1974 invasion: the rape of hundreds of women and girls by the Turkish army.
To face head-on the atrocities committed and admit that the victims suffered multiple forms of abuse—first by the Turkish soldiers and then by a society that stigmatized them, pushed them to the margins, and essentially denied them the opportunity to heal from their deep wounds.
Last week, members of the European Parliament’s Committee on Women’s Rights and Gender Equality (FEMM) visited Cyprus to highlight and condemn the sexual violence suffered by women during and after the 1974 Turkish invasion, and to take political initiatives aimed at restoring historical truth and supporting survivors. For the first time in over 50 years, MEPs—thanks to the initiative of MEP Loukas Fourlas—listened to testimonies of these women and the long Calvary they endured.
The head of the delegation, Eleonora Meleti (European People’s Party), spoke to Phileleftheros about how deeply moving the women’s testimonies were. “I was overwhelmed. I couldn’t even speak. I didn’t know what to say to them. I couldn’t even look them in the eye. I had nothing that could ease their pain. Their eyes were full of tears even before they began talking,” she said.
What is urgently needed now are the next steps that will lead to justice for the women who were sexually abused in 1974. Meleti noted that pressure will be placed for a resolution from the European Parliament recognizing that the women of Cyprus in 1974 were victims of sexual violence—something that will also help open the discussion about what continues to happen today in other conflict zones. The women raped in 1974, sadly, are not an isolated case but part of a brutal and barbaric pattern that is repeated in every war.
At the same time, the Greek MEP stressed the importance of breaking the silence surrounding these women. “We must open our hearts, offer them the support they need, and help them speak out about what they went through. People must learn the truth, recognize these victims, and ultimately offer them moral justice. We must begin to break the moral stigma. The victims have been condemned to a life they did not deserve.”
– What are the EU’s policies and initiatives regarding the prevention and response to sexual violence in conflict zones? What further measures should be taken?
– The EU has begun to recognize the serious issue of sexual violence being used as a weapon in conflict zones. It is significant that a resolution was recently passed acknowledging the use of sexual violence as a weapon in war zones like Sudan and Congo. The goal of the FEMM delegation is to ensure that the same recognition is applied to Cyprus in 1974. This highlights the urgent need for policies that prioritize victims of sexual violence used as a tool of war. It is a dimension of warfare that has long gone unspoken. Not everyone has realized—or still realizes—that rape is used systematically as a weapon. We are working through various proposals to define the next steps so that the legislative framework becomes more effective in preventing and addressing sexual violence during conflicts.
– What was the objective of the European Parliament’s mission in Cyprus and what did you accomplish?
– Our goal was to engage in dialogue and exchange ideas with women’s organizations and stakeholders who work towards gender equality and women’s rights. We also spoke directly with women who lived through the violence of 1974. They felt safe enough to share their personal experiences, which helps us amplify their voices so that the issue of sexual violence as a weapon of war returns to the political table. Cyprus is a clear example that this issue is still relevant. Therefore, we believe that pushing for a resolution recognizing that Cypriot women were victims of sexual violence in 1974 will help spark discussion about what is still happening in other conflict zones. Most importantly, it will be a form of justice for the women of Cyprus. 1974 is not ancient history. For me, when the people involved are still alive, the history is still alive—it’s still being written.
– So, will the European Parliament take initiatives to ensure the 1974 victims’ testimonies are heard and used across the EU, and justice is served for others as well?
– That is exactly what we aim to do. Upon our return, we will prepare a report detailing our findings in Cyprus and push for a resolution recognizing that Cypriot women were victims of wartime sexual violence during the 1974 invasion. At the same time, we will broaden the discussion to include the post-conflict and post-traumatic period, so these women receive support and healing, and the cycle of re-victimization ends. This will also help enrich the current directive on victims’ rights. Furthermore, various actions by MEPs in their home countries will raise public awareness. People must learn this history, recognize these victims, and finally deliver them moral justice. The moral stigma must be broken. These women have been condemned to lives they did not deserve.
Full report in Phileleftheros:
https://www.philenews.com/politiki/article/1589138/eleonora-meleti-na-spasi-to-ithiko-stigma-gia-tis-kakopiimenes-ginekes-tou-1974/
Элеонора Мелети: Пора разрушить моральное клеймо в отношении женщин, пострадавших в 1974 году
Понадобились десятилетия, чтобы мы начали говорить вслух об одной из самых трагических сторон вторжения 1974 года — изнасилованиях сотен женщин и девушек турецкой армией.
Чтобы взглянуть в лицо преступлениям, которые были совершены, и признать, что жертвы подверглись многократному насилию — сначала от турецких солдат, а затем от общества, которое заклеймило их, вытеснило на обочину и, по сути, лишило возможности исцелиться от глубоких травм.
На прошлой неделе на Кипре побывали члены Комитета Европейского парламента по правам женщин и гендерному равенству (FEMM), чтобы привлечь внимание и осудить сексуальное насилие, которому подверглись женщины во время и после турецкого вторжения 1974 года, а также инициировать политические действия по восстановлению исторической правды и оказанию поддержки выжившим. Впервые за более чем 50 лет представители Европейского парламента — по инициативе евродепутата Лукаса Фурласа — выслушали показания женщин и их многолетний крестный путь.
Глава делегации, Элеонора Мелети (Европейская народная партия), рассказала Филелефтеросу, насколько потрясающими были свидетельства женщин. «Я была тронута до глубины души. Я не могла говорить. Не знала, что им сказать. Не могла даже смотреть им в глаза. У меня не было слов, способных облегчить их боль. Их глаза были полны слёз ещё до того, как они начали говорить», — сказала она.
Сейчас крайне важно предпринять следующие шаги, которые приведут к справедливости для женщин, подвергшихся сексуальному насилию в 1974 году. По словам Мелети, будет оказано давление на принятие резолюции Европейского парламента, признающей, что женщины Кипра стали жертвами сексуального насилия, что поможет начать обсуждение того, что происходит и сегодня в других зонах конфликта. Женщины, изнасилованные в 1974 году — к сожалению, не единичный случай, а жестокая практика, повторяющаяся в каждой войне.
При этом греческая евродепутат отметила важность разрыва молчания, которое окружает этих женщин. «Мы должны открыть наши сердца, поддержать их и помочь им рассказать о том, что они пережили. Люди должны узнать эту историю, признать этих жертв и, в конечном итоге, добиться для них моральной справедливости. Пора разрушить моральное клеймо. Жертв приговаривают к жизни, которую они не заслужили».
– Какова политика и какие инициативы предпринимает ЕС для предотвращения и борьбы с сексуальным насилием в зонах конфликтов? Какие меры ещё необходимо принять?
– ЕС начал признавать серьёзность проблемы использования сексуального насилия как оружия в зонах конфликтов. Очень важно, что недавно была принята резолюция, признающая сексуальное насилие как оружие в таких странах, как Судан и Конго. Цель визита делегации FEMM — добиться того же признания в случае с Кипром 1974 года. Это подчёркивает срочную необходимость разработки политик, в центре которых будут стоять жертвы сексуального насилия как средства ведения войны. Это аспект войны, о котором долгое время молчали. Не все осознавали — и не осознают до сих пор — что изнасилование используется как оружие, причём систематически. Мы работаем над рядом предложений, чтобы определить следующие шаги и сделать законодательную базу более эффективной в предотвращении и борьбе с сексуальным насилием в условиях конфликта.
– Какова была цель визита Европарламента на Кипр и чего вы добились?
– Целью было обсуждение и обмен мнениями с женскими организациями и структурами, борющимися за гендерное равенство и права женщин. Мы также говорили напрямую с женщинами, пережившими насилие в 1974 году. Они чувствовали себя в безопасности, чтобы поделиться своим личным опытом, что поможет нам усилить их голоса и вернуть тему сексуального насилия как оружия войны в повестку дня. Кипр — пример того, что проблема по-прежнему существует. Поэтому мы сочли важным надавить на принятие резолюции, признающей, что женщины Кипра стали жертвами сексуального насилия в 1974 году. Это откроет обсуждение происходящего сегодня в других военных конфликтах. И, самое главное, станет актом справедливости для женщин Кипра. 1974 — это недавняя история. Для меня, пока живы её участники, история также остаётся живой и продолжается.
– Значит, Европарламент предпримет инициативы, чтобы услышать и использовать показания жертв 1974 года по всему ЕС и добиться справедливости для других жертв?
– Именно этого мы и добиваемся. После возвращения мы подготовим отчёт с результатами визита на Кипр и одновременно окажем давление на принятие резолюции, признающей, что киприотки стали жертвами сексуального насилия как оружия войны во время вторжения 1974 года. Также мы расширим обсуждение, включив в него послевоенный и посттравматический период, чтобы женщины получили поддержку и прекратилась их дальнейшая виктимизация. Это поможет обогатить действующую директиву о правах жертв. Через различные действия евродепутатов в своих странах будут предприняты инициативы по повышению осведомлённости. Люди должны узнать историю, признать этих жертв и в итоге — добиться их морального оправдания. Пора разрушить моральное клеймо. Эти женщины были приговорены к жизни, которую не заслужили.
Полный репортаж в Филелефтеросе:
https://www.philenews.com/politiki/article/1589138/eleonora-meleti-na-spasi-to-ithiko-stigma-gia-tis-kakopiimenes-ginekes-tou-1974/
