Text follows in English
Текст следует на русском языке
Την ώρα που η διεθνής κοινότητα –όσο καθυστερημένα κι αν ξυπνά– αρχίζει να παίρνει θέση, η Κύπρος δεν μπορεί να επιλέγει τη σιωπή. Η ουδετερότητα μπροστά στη γενοκτονία δεν είναι ουδετερότητα. Είναι συγκάλυψη. Και η Ιστορία δεν συγχωρεί τη συγκάλυψη.
SkalaTimes Team
Σε μια ιστορική κίνηση που αναδεικνύει την αδήριτη ανάγκη υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του Διεθνούς Δικαίου, 23 χώρες υπέγραψαν κοινή έκκληση προς την κυβέρνηση του Ισραήλ, ζητώντας την άμεση και πλήρη επανέναρξη της παροχής ανθρωπιστικής βοήθειας στη Λωρίδα της Γάζας. Την ίδια ώρα, η Κυπριακή Δημοκρατία, μια χώρα με δικό της βίωμα κατοχής, πολέμου και προσφυγιάς, επιλέγει για ακόμη μια φορά τη σιωπή.
Η έκκληση των 23 κρατών δεν είναι μια απλή διπλωματική χειρονομία. Είναι μια κραυγή ενάντια στην ανείπωτη ανθρωπιστική κρίση που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια της διεθνούς κοινότητας. Η Γάζα, μετά από μήνες ανελέητων βομβαρδισμών, καταστροφής υποδομών και αποκλεισμού, βρίσκεται στα πρόθυρα ολοκληρωτικής κατάρρευσης. Τα στοιχεία του ΟΗΕ είναι σοκαριστικά: 14.000 βρέφη και παιδιά κινδυνεύουν να πεθάνουν από την πείνα και την έλλειψη φαρμάκων. Τα νοσοκομεία έχουν σχεδόν ισοπεδωθεί και η ελάχιστη βοήθεια που επιτρέπεται από το Ισραήλ περιγράφεται από τους αξιωματούχους των Ηνωμένων Εθνών ως «σταγόνα στον ωκεανό».
Οι 23 χώρες που υπέγραψαν την έκκληση –ανάμεσά τους Ισπανία, Ιρλανδία, Βέλγιο, Σλοβενία, Νορβηγία και Πορτογαλία– τόλμησαν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, υπερασπιζόμενες τις θεμελιώδεις αξίες του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου. Αξίες που, θεωρητικά τουλάχιστον, αποτελούν τον πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΟΗΕ.
Η απούσα Κύπρος
Και όμως, η Κύπρος –μια χώρα που στηρίζει την πολιτική της ύπαρξή στον σεβασμό του διεθνούς δικαίου και στις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών– δεν βρέθηκε ανάμεσα στους υπογράφοντες. Η απόφαση αυτή γεννά εύλογα ερωτήματα: Πώς μπορεί ένα κράτος-μέλος της Ε.Ε., με δικό του κατεχόμενο έδαφος, να αδιαφορεί για την τύχη ενός άλλου λαού που υποφέρει υπό κατοχή; Πώς μπορεί η Κύπρος να αγνοεί εκκλήσεις για διάσωση βρεφών και παιδιών, την ώρα που στηρίζει τον δικό της πολιτικό αγώνα επικαλούμενη τα ίδια νομικά και ηθικά εργαλεία;
Η επιλογή της κυπριακής κυβέρνησης να μην συμμετάσχει στην κοινή έκκληση δεν είναι ουδέτερη. Αντιθέτως, συνιστά ξεκάθαρη πολιτική στάση, η οποία υποσκάπτει τη διεθνή αξιοπιστία της Κύπρου και αντιστρατεύεται την ηθική κληρονομιά του ίδιου του λαού της. Ένας λαός που βίωσε την τουρκική εισβολή, τον ξεριζωμό, την προσφυγιά, και που γνωρίζει από πρώτο χέρι τι σημαίνει να βλέπεις την πατρίδα σου να καταρρέει κάτω από τα ερείπια.
Η διπλωματία δεν είναι άλλοθι
Η συχνή επίκληση της ανάγκης «διπλωματικών ισορροπιών» από την κυπριακή κυβέρνηση δεν μπορεί πλέον να αποτελεί άλλοθι για την απουσία ανθρωπιστικής και ηθικής στάσης. Όταν η διπλωματία γίνεται συνώνυμο της συγκάλυψης, τότε μετατρέπεται σε συνενοχή. Η ιστορία θα καταγράψει όχι μόνο τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν, αλλά και τις σιωπές που τα επέτρεψαν. Η Κύπρος δεν είναι μια οποιαδήποτε χώρα. Είναι μια ημικατεχόμενη, ευρωπαϊκή χώρα, που διδάσκει στα παιδιά της για τη σημασία της ελευθερίας και του δικαίου. Και όμως, σήμερα, αρνείται να υπογράψει μια απλή έκκληση που ζητά να περάσουν φάρμακα και τρόφιμα σε παιδιά. Ηθικά, είναι μια στάση ανεξήγητη· πολιτικά, είναι επικίνδυνη.
Η ευθύνη των πολιτών
Σε περιόδους ιστορικών προκλήσεων, η ευθύνη δεν βαραίνει μόνο τις κυβερνήσεις, αλλά και τους πολίτες. Είναι χρέος κάθε προοδευτικού ανθρώπου στην Κύπρο να απαιτήσει από την πολιτεία του να σταθεί στο πλευρό των καταπιεσμένων. Να στηρίξει το δίκαιο και τη ζωή. Όχι με ακραίες κορώνες, αλλά με απλές, καθαρές πράξεις αλληλεγγύης.
Την ώρα που η διεθνής κοινότητα –όσο καθυστερημένα κι αν ξυπνά– αρχίζει να παίρνει θέση, η Κύπρος δεν μπορεί να επιλέγει τη σιωπή. Η ουδετερότητα μπροστά στη γενοκτονία δεν είναι ουδετερότητα. Είναι συγκάλυψη. Και η Ιστορία δεν συγχωρεί τη συγκάλυψη.
Cyprus’s Silence in the Face of 23 Countries’ Appeal for Gaza
SkalaTimes Team
At a historic moment when humanity is being tested and the global community is called upon to demonstrate unity against a humanitarian catastrophe, 23 countries have signed a joint appeal to the Israeli government, demanding the immediate and full resumption of humanitarian aid to the Gaza Strip. Among the signatories are France, Spain, Ireland, Portugal, Belgium, Slovenia, and others, who have clearly taken a stand in favor of protecting human life, reminding that even in war there are limits.
The absence of the Republic of Cyprus from this initiative raises serious questions—not only about the stance of the current government but also about the broader direction of our foreign policy. How can a state like Cyprus, which still suffers from the occupation of part of its territory and bases its rhetoric on International Law, choose silence in the face of genocide?
Gaza is experiencing one of the worst humanitarian nightmares of recent decades. More than 35,000 people, mostly civilians, have been killed, while tens of thousands more have been injured or displaced. Hospitals have been destroyed, living conditions are inhumane, and the UN is sounding the alarm about an impending famine threatening mainly infants and children. Despite this, the Cypriot government has not only avoided signing the joint appeal but systematically rejects any proposal that could be seen as critical of Israel.
This choice cannot be attributed to neutrality. On the contrary, it is an active political decision aligned with the interests of a limited pro-Israel geopolitical strategy. The so-called “Cyprus Maritime Corridor,” the maritime humanitarian corridor initiated with the participation of the Republic of Cyprus, has already faced sharp criticism from international organizations, as the aid delivered is minimal compared to the actual needs of Gaza’s population and mainly functions as a public relations tool.
In light of all this, Cyprus’s position is disappointing. Not only because it undermines the country’s image as a defender of peoples’ rights, but because it contradicts its historical experience. Cyprus knows very well what it means to live under occupation, to have refugees, to demand the implementation of International Law, and to face indifference. Solidarity with the Palestinian people is not merely an ethical act but also one of political consistency.
The choice of silence and inaction reinforces cynicism in international politics. It sends the message that International Law is applied selectively and that human rights can be subject to geopolitical bargaining. Yet in such times of crisis, the voice of small countries like Cyprus can carry weight—if they choose to stand on the right side of history.
The international community today needs countries that stand up against war crimes, demanding justice and protection for civilians. The signing of the joint appeal by 23 countries is a step in this direction. Cyprus should have been among them. Its non-participation is a missed opportunity to defend its moral, historical, and political consistency.
The people of Cyprus, who have fought for freedom and justice, deserve a foreign policy that reflects these values. And Palestine, now more than ever, needs allies who speak openly and clearly. No more “diplomatic balances” on the backs of innocent children. No more silences turning into complicity.
Молчание Кипра перед призывом 23 стран в поддержку Газы
Команда SkalaTimes
В исторический момент, когда человечество подвергается испытанию, а мировое сообщество призвано проявить единство перед лицом гуманитарной катастрофы, 23 страны подписали совместный призыв к правительству Израиля с требованием немедленного и полного возобновления гуманитарной помощи сектору Газа. Среди подписавших — Франция, Испания, Ирландия, Португалия, Бельгия, Словения и другие, которые ясно выразили поддержку защите человеческой жизни, напоминая, что даже во время войны существуют пределы.
Отсутствие Республики Кипр в этой инициативе вызывает серьезные вопросы — не только относительно позиции нынешнего правительства, но и общего направления нашей внешней политики. Как может государство, такое как Кипр, которое до сих пор испытывает оккупацию части своей территории и основывает свою риторику на международном праве, выбирать молчание перед лицом геноцида?
Газа переживает один из худших гуманитарных кошмаров последних десятилетий. Более 35 000 человек, большинство из которых мирные жители, погибло, десятки тысяч получили ранения или потеряли дома. Больницы разрушены, условия жизни нечеловеческие, и ООН бьет тревогу о надвигающемся голоде, угрожающем в первую очередь младенцам и детям. Несмотря на это, кипрское правительство не только избегает подписания совместного призыва, но и систематически отвергает любые предложения, которые могут быть восприняты как критика Израиля.
Этот выбор нельзя объяснить нейтралитетом. Наоборот, это активное политическое решение, которое соответствует интересам ограниченной пророссийской геополитической стратегии. Так называемый «Кипрский морской коридор» — морской гуманитарный коридор, начатый при участии Республики Кипр, уже подвергся резкой критике международных организаций, поскольку оказанная помощь минимальна по сравнению с реальными нуждами населения Газы и в основном служит инструментом пиара.
В свете всего этого позиция Кипра вызывает разочарование. Не только потому, что подрывает имидж страны как защитника прав народов, но и потому, что противоречит ее историческому опыту. Кипр очень хорошо знает, что значит жить под оккупацией, иметь беженцев, требовать соблюдения международного права и сталкиваться с безразличием. Солидарность с палестинским народом — это не просто акт морали, это акт политической последовательности.
Выбор молчания и бездействия усиливает цинизм на международной политической арене. Это посылает сигнал, что международное право применяется выборочно, а права человека могут быть предметом геополитических сделок. Однако в такие кризисные моменты голос таких малых стран, как Кипр, может иметь вес — если они выберут стоять на правильной стороне истории.
Сегодня международному сообществу нужны страны, которые выступают против военных преступлений, требуют справедливости и защиты мирных жителей. Подписание совместного призыва 23 странами — шаг в этом направлении. Кипр должен был быть среди них. Его неучастие — упущенная возможность защитить свою моральную, историческую и политическую последовательность.
Народ Кипра, который боролся за свободу и справедливость, заслуживает внешней политики, отражающей эти ценности. А Палестина сегодня как никогда нуждается в союзниках, говорящих открыто и ясно. Хватит «дипломатических балансиров» за счет невинных детей. Хватит молчания, превращающегося в соучастие.
