Text follows in English
Текст следует на русском языке
SkalaTimes Team
Η ανάρτηση του συνδημότη μας εκπαιδευτικού και μουσικού Σπύρου Σπύρου αποτελεί μια εξαιρετική υπενθύμιση του πόσο σημαντική είναι η ανθρωπιά στον χώρο της εκπαίδευσης — όχι ως θεωρία, αλλά ως καθημερινή πρακτική. Με λόγο ουσιαστικό και ευαισθητοποιημένο, αναδεικνύει την αξία της ενσυναίσθησης και της συμπονετικής ηγεσίας ως βασικούς πυλώνες ενός σχολείου που σέβεται και τιμά τον κάθε άνθρωπο, είτε μαθητή, είτε εκπαιδευτικό, είτε μέλος του προσωπικού.
Η παραπομπή σε στοχαστές όπως ο Michael West και ο Stephen Covey προσθέτει επιστημονικό βάθος στη σκέψη του, ενώ ο προσωπικός τόνος κάνει το μήνυμα άμεσο και αληθινό. Σε μια εποχή που η τοξικότητα στους χώρους εργασίας αυξάνεται και η ψυχική ανθεκτικότητα δοκιμάζεται καθημερινά, η επιλογή του κ. Σπύρου να σταθεί στη δύναμη της κατανόησης και της ενεργής ακρόασης είναι όχι απλώς επίκαιρη, αλλά και αναγκαία.
Μακάρι περισσότερα στελέχη της εκπαίδευσης να υιοθετούσαν αυτό το μοντέλο ηγεσίας – όχι για να ηγηθούν, αλλά για να εμπνεύσουν. Διότι η ηγεσία, όταν πηγάζει από τη φροντίδα για τον άλλον, δεν δημιουργεί απλώς αποτελεσματικές ομάδες· δημιουργεί κοινότητες με νόημα.
Αυτούσια η ανάρτηση του:
Σε ένα εκπαιδευτικό περιβάλλον γεμάτο με διαφορετικούς ανθρώπους (μαθητές-καθηγητές-προσωπικό) το να συμπονείς τον άλλο δεν αποτελεί αδυναμία. Ουδέποτε υπήρξε, τουλάχιστον για μένα.
Είναι η δύναμη που καθιστά ένα σχολείο ανθρώπινο, δίκαιο, και προσανατολισμένο σε ένα κοινό όραμα με σεβασμό στον άνθρωπο.
Το σημαντικότερο δεν είναι απλά να έχεις όραμα, αλλά να το κρατάς ζωντανό, ακόμα κι όταν έχεις περάσει μέσα από συμπληγάδες.
Ο καθένας από εμάς, συνάδελφος ή μαθητής, κουβαλά τη δική του ιστορία, με το βάρος, τις δυσκολίες ή τις ελπίδες που τη συνοδεύουν.
Ηγεσία με συμπόνια σημαίνει πρώτα να βλέπεις και να ακούς τον άλλον. Προπαντώς να τον ακούς.
Το να ακούς τον απέναντί σου όχι τυπικά, αλλά πραγματικά, δεν είναι εύκολο. Είναι τέχνη.
Όπως υποστηρίζει ο Michael West (2021), η συμπονετική ηγεσία προϋποθέτει παρουσία, κατανόηση και δράση. Όχι απλώς καλή πρόθεση.
Και οι περισσότεροι, δυστυχώς, μένουν στην πρόθεση και στα λόγια!
Σε αυτό το πλαίσιο η ενσυναίσθηση, η κατανόηση, η ειλικρινής επικοινωνία κλπ, ενδυναμώνουν τη συλλογική ταυτότητα και μειώνουν την τοξικότητα στον χώρο εργασίας.
Η εμπιστοσύνη, σύμφωνα με τον Stephen Covey (2006), είναι «ο συγκολλητικός κρίκος» κάθε επιτυχημένης ομάδας.
Χωρίς αυτά τα στοιχεία λοιπόν, όπου όλοι είμαστε πλέον πιο ευάλωτοι και εύθραυστοι από ποτέ, το συμπονετικό μοντέλο ηγεσίας, όχι απλά ως θεωρία αλλά ως καθημερινό βίωμα, αποτελεί μονόδρομο.
Να προσέχετε και να προστατεύετε τους ανθρώπους δίπλα σας!
Καλή μας μέρα!
The post by our fellow citizen Spyros Spyrou is a powerful reminder of the essential role of humanity in education — not as a concept, but as a daily practice. With thoughtful and compassionate language, he highlights the value of empathy and compassionate leadership as core pillars of a school that respects and honors every individual — student, teacher, or staff member.
His reference to thinkers like Michael West and Stephen Covey adds academic depth to his reflection, while the personal tone makes the message authentic and direct. In an era when toxicity in the workplace is rising and mental resilience is being tested daily, Mr. Spyrou’s choice to emphasize understanding and active listening is not only timely, but necessary.
If more educational leaders embraced this model of leadership — not to lead, but to inspire — our schools would be not only more effective, but more meaningful communities. Because leadership, when it comes from caring for others, doesn’t just build strong teams — it builds purpose-driven communities.
Original post by Spyros Spyrou:
In an educational environment full of diverse people (students, teachers, staff), having compassion for others is not a weakness. It never was, at least not for me.
It is the strength that makes a school humane, fair, and focused on a shared vision with respect for the individual.
What matters most is not just having a vision, but keeping it alive, even when you’ve been through the “Symplegades.”
Each of us, colleague or student, carries their own story, with its burdens, challenges, or hopes.
Compassionate leadership means, first and foremost, seeing and listening to others — truly listening.
Listening deeply, not superficially, is not easy. It’s an art.
As Michael West (2021) states, compassionate leadership requires presence, understanding, and action — not just good intentions.
And unfortunately, most people stay at intention and words!
In this context, empathy, understanding, and sincere communication strengthen collective identity and reduce workplace toxicity.
Trust, according to Stephen Covey (2006), is “the glue” of every successful team.
Without these elements — especially now that we are all more vulnerable and fragile than ever — the compassionate leadership model is not just theory, it is a daily necessity.
Take care of and protect the people around you.
Have a great day!
Публикация нашего согражданина Спироса Спироса — это замечательное напоминание о том, насколько важна человечность в образовании — не как теория, а как ежедневная практика. Содержательный и одновременно трогательный текст подчеркивает значение эмпатии и сострадательного лидерства как основополагающих принципов школы, уважающей каждого человека — ученика, учителя или сотрудника.
Ссылки на таких мыслителей, как Michael West и Stephen Covey, придают размышлениям научную глубину, а личный тон делает послание искренним и убедительным. В эпоху, когда токсичность на рабочих местах усиливается, а психическая устойчивость подвергается ежедневным испытаниям, выбор г-на Спироса сделать акцент на понимании и активном слушании — не просто актуален, а жизненно необходим.
Если бы больше руководителей в сфере образования принимали такую модель лидерства — не для того, чтобы управлять, а чтобы вдохновлять — наши школы стали бы не только эффективными, но и значимыми сообществами. Потому что настоящее лидерство, исходящее из заботы о ближнем, создает не просто сильные команды, а сообщества с глубинным смыслом.
Публикация Спироса Спироса:
В образовательной среде, полной самых разных людей (учеников, преподавателей, персонала), сочувствие к другому — не слабость. По крайней мере для меня это никогда не было слабостью.
Это сила, которая делает школу человечной, справедливой и ориентированной на общее видение с уважением к человеку.
Главное — не просто иметь видение, а поддерживать его живым, даже если прошёл через “Симплегады”.
Каждый из нас, будь то коллега или ученик, несёт свою собственную историю — с грузом, трудностями или надеждами.
Сострадательное лидерство — это, прежде всего, умение видеть и слышать другого. Прежде всего — слышать.
Слушать не формально, а по-настоящему — нелегко. Это искусство.
Как утверждает Michael West (2021), сострадательное лидерство требует присутствия, понимания и действия. Не просто хороших намерений.
А большинство, увы, остаются лишь на уровне намерений и слов!
В этом контексте эмпатия, понимание, искреннее общение и т. д. укрепляют коллективную идентичность и снижают токсичность на рабочем месте.
Доверие, по словам Stephen Covey (2006), — «это клей» каждой успешной команды.
Без этих элементов, особенно в нынешние времена, когда мы все стали более уязвимыми и хрупкими, модель сострадательного лидерства — это не просто теория, а ежедневная необходимость.
Берегите и защищайте людей рядом с вами!
Хорошего нам дня!
