Interview follows in English
Με νέο έργο και νέα θεατρική ομάδα επιστρέφει ο Σπυρίδωνας Π.Κ. Σπύρου, πάντα πιστός στο κυπριακό χιούμορ και το αυθεντικό γέλιο.
Το «Αγγούρι του Πίνγκου» είναι ο ιδιαίτερος τίτλος της νέας του κωμωδίας, που έρχεται να προστεθεί στο πλούσιο και πετυχημένο θεατρικό του ρεπερτόριο. Το νέο θεατρικό σχήμα, που δημιούργησε με τη φίλη και συνοδοιπόρο του τα τελευταία 14 χρόνια, Νίκη Πλυσή, αλλάζει όνομα και πλέον ονομάζεται «Τέταρτος Τοίχος», εντούτοις τα πρόσωπα παραμένουν σχεδόν τα ίδια και το πάθος για το θέατρο το ίδιο αληθινό.
Ο πτυχιούχος θεατρολόγος, θεατρικός συγγραφέας και ηθοποιός, μιλά αποκλειστικά στο SkalaTimes για τη νέα του δουλειά, για την θεατρική του ερασιτεχνική ομάδα που λειτουργεί με επαγγελματικά πρότυπα, αλλά και για την προσωπική του πορεία πίσω από τα φώτα της σκηνής. Όπως λέει, ο ήρωάς του χαρίζει μεν άφθονο γέλιο, αλλά την ίδια ώρα κουβαλά τον δικό του σταυρό.
Περισσότερα επί σκηνής στις 4 και 5 Ιουνίου στο Δημοτικό Θέατρο Λάρνακας.
Της Γιώτας Δημητρίου
Σπύρο, να πούμε δυο λόγια για το νέο σου έργο;
Το καινούργιο μου έργο ονομάζεται «Αγγούρι του Πίνγκου» και πρόκειται για ένα έργο μέσα στο οποίο έβαλα όλους τους γνωστούς χαρακτήρες της κυπριακής μυθοπλασίας και ηθογραφίας, όπως για παράδειγμα την «Κουτσή Μαρία», τη «Μαρικκού που τα Λεύκαρα», τον «Κωστή που τα γκάζια», τον «Κωστή του Γρίλου», τον «Πάντζιαρο που το χάλι του» και τους τοποθέτησα σε ένα χωριό που ονόμασα Καστραβέττι. Υποτίθεται ότι το χωριό αυτό βρίσκεται κάπου στην Κύπρο…
Το όνομα αυτό του χωριού πώς προέκυψε;
Καστραβέττι είναι η ρουμανική λέξη για το αγγούρι. Κανονικά λέγεται castravete (προφέρεται: καστραβέτε), οπότε το όνομα παίζει τον ρόλο του μέσα στο έργο…
Ωραία! Και η ιστορία;
Πρόκειται για μια κωμωδία, όπως σας έχω συνηθίσει. Φέτος βγήκε κάτι πολύ ωραίο, περνάμε υπέροχα στις πρόβες και πιστεύω πως και το αποτέλεσμα θα είναι εξαιρετικό.
Αυτό ποιο έργο σου είναι αριθμητικά;
Είναι το όγδοο έργο που γράφω.
Και βεβαίως, η θεατρική ομάδα, αν και αποτελείται ως επί το πλείστον από τα ίδια άτομα, φέτος εμφανίζεται με νέο όνομα…
Πλέον είμαστε η θεατρική ομάδα ΤΕΤΑΡΤΟΣ ΤΟΙΧΟΣ. Δεν ανήκουμε πια στο θεατρικό του Πολιτιστικού Ομίλου Αρχαγγέλου Κιτίου – η ομάδα συνεχίζει με σχεδόν τα ίδια μέλη. Είναι μια ομάδα που δημιουργήσαμε με τη φίλη Νίκη Πλυσή με την οποία ήμασταν μαζί και στην προηγουμένη θεατρική ομάδα.
Τα έργα σου έχουν πάντα επιτυχία και ο κόσμος τα αναμένει με αγωνία…
Ευχαριστούμε τον κόσμο, γιατί πάντα μας στηρίζει. Σήμερα, δεκαπέντε μέρες πριν την πρεμιέρα, είμαστε σχεδόν sold out και στις δύο παραστάσεις. Τους ευχαριστούμε ολόψυχα για τη στήριξη και την αγάπη τους.
Πότε ανεβαίνει η παράσταση;
Στις 4 και 5 Ιουνίου, στο Δημοτικό Θέατρο Λάρνακας. Στη συνέχεια θα κάνουμε κάποιες περιοδείες σε δήμους και κοινοτικά συμβούλια. Με την ευκαιρία αυτή, να πω σε όσους δήμους ή κοινοτικά συμβούλια ενδιαφέρονται να αγοράσουν και να προσφέρουν στο κοινό τους μια εξαιρετική κωμωδία, ότι μπορούν να επικοινωνήσουν μαζί μας.
Και μόνο από τον τίτλο του έργου καταλαβαίνει κανείς πως πρόκειται για κωμωδία. Ωστόσο, τα έργα σου στέλνουν πάντα και κάποιο μήνυμα. Ισχύει και σ’ αυτό;
Ναι, υπάρχει και φέτος ένα μήνυμα. Ο χαρακτήρας του Πίνγκου περιέχει και μια τραγικότητα. Μέσα από αυτόν, θέλω να δείξω πως κανείς δεν είναι μόνος, πως όλοι κουβαλούμε τα δικά μας προβλήματα. Ο Πίνγκος θέλει να ευχαριστεί τους φίλους του, να τους κάνει ευτυχισμένους, κι ας κουβαλά τα δικά του βάρη. Είναι πάντα εκεί για τους άλλους.
Έχει και αυτοβιογραφικά στοιχεία ο χαρακτήρας σου;
Ναι, έχει αρκετά. Γι’ αυτό τον υποδύομαι εγώ. Πιστεύω πως τα μηνύματα που στέλνει θα τα νιώσει ο κόσμος και πολλοί θα ταυτιστούν.
Φέτος παίζει και η μικρούλα σου, η κόρη σου…
Ναι, φέτος είναι μια ιδιαίτερη χρονιά για μένα, γιατί η Μέλια μου βγαίνει για πρώτη φορά στη σκηνή, στο θεατρικό του μπαμπά της.
Πώς βιώνεις τη διαδικασία της συγγραφής κάθε νέου σου έργου;
Οι ιδέες υπάρχουν μόνιμα στο κεφάλι μου (γέλια). Όταν κάθομαι να γράψω, είναι μια διαδικασία που διαρκεί περίπου 5 με 6 μήνες. Την απολαμβάνω πολύ. Ξέρω για ποιον γράφω και ποιος θα υποδυθεί τον κάθε ρόλο, κι αυτό βοηθάει πολύ. Ξέρω και το ύφος που θέλω να δώσω.
Αυτό που παρατηρώ κάθε χρόνο στις παραστάσεις σας είναι πως η ομάδα βελτιώνεται συνεχώς. Δεν έχετε να ζηλέψετε τίποτα από επαγγελματίες. Πόσο σημαντικό είναι που είστε μαζί τόσα χρόνια;
Καταρχάς, Γιώτα μου, δεν είμαστε πια ομάδα – είμαστε οικογένεια. Κάθε χρόνο τους βάζω και πιο δύσκολα και πραγματικά εξελίσσονται, γίνονται καλύτεροι. Όλοι μας εξελισσόμαστε – αυτός είναι ο στόχος: να γινόμαστε καλύτεροι σε όλα – στο έργο, στην υποκριτική, στη σκηνοθεσία. Με την ευκαιρία, ευχαριστώ την ομάδα μου που κάθε χρόνο δίνει ζωή στα έργα μου.
Υπάρχει στήριξη στον πολιτισμό και στη θεατρική σας ομάδα από τις αρχές;
Τα έχουμε πει πολλές φορές: ούτε σε εμάς, ούτε στον πολιτισμό ευρύτερα υπάρχει η στήριξη που θα έπρεπε. Οι δήμοι θα μπορούσαν να βοηθούν περισσότερο. Ακούγεται πως από τη νέα χρονιά θα αυξηθούν τα ενοίκια των θεάτρων. Μια μικρή ερασιτεχνική θεατρική ομάδα πληρώνει το ίδιο με έναν διάσημο καλλιτέχνη. Πώς θα επιβιώσουμε έτσι; Αν δεν μας στηρίξουν, θα μας αφανίσουν! Πολιτισμός χωρίς εμάς, τις μικρές ομάδες, είναι ένας κουτσουρεμένος πολιτισμός.
Τι εννοείς;
Τα μικρά θέατρα παίζουν κρίσιμο και συχνά υποτιμημένο ρόλο στον πολιτισμό μιας χώρας. Δεν προσφέρουν απλώς ψυχαγωγία. Να μερικοί από τους ρόλους τους:
- Καλλιτεχνική πειραματικότητα και ελευθερία: Δίνουν χώρο σε νέους δημιουργούς να πειραματιστούν, χωρίς εμπορικές πιέσεις.
- Στήριξη τοπικών καλλιτεχνών: Αναδεικνύουν τοπικά ταλέντα και προωθούν την πολιτιστική αποκέντρωση.
- Διατήρηση της παράδοσης: Ασχολούνται με λαϊκά αφηγήματα και ιστορικά γεγονότα, διατηρώντας την πολιτιστική ταυτότητα.
- Άμεση επαφή με το κοινό: Δημιουργούν μοναδική εμπειρία λόγω μικρής κλίμακας.
- Αντίσταση στην ομοιομορφία: Λειτουργούν ως εναλλακτική και πιο τολμηρή φωνή.
Κάπου διάβασα: «Τα μικρά θέατρα είναι πολιτιστικοί πυρήνες ζωντάνιας, δημιουργικότητας και διαλόγου. Η συμβολή τους στην καλλιέργεια, την έκφραση και την κοινωνική συνοχή είναι ανεκτίμητη». Άρα κάνω έκκληση: οι αρχές να στηρίξουν περισσότερο τις μικρές ερασιτεχνικές θεατρικές ομάδες. Και να σου πω και μια είδηση – μετά την παράστασή μας, σκοπεύω να καλέσω όλες τις ερασιτεχνικές θεατρικές ομάδες της Λάρνακας να δούμε το θέμα συλλογικά. Η πόλη και η επαρχία Λάρνακας έχουν αξιόλογους καλλιτέχνες στον χώρο του ερασιτεχνικού θεάτρου. Χρειαζόμαστε στήριξη, εμείς, οι καλλιτέχνες είμαστε ο πολιτισμός.
Και υπάρχουν ομάδες που δεν έχουν καθόλου έσοδα, ούτε καν από μαθήματα θεάτρου…
Ακριβώς. Πρέπει να οργανωθούμε και να διεκδικήσουμε. Αυτό σκοπεύω να προσπαθήσω.
Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να παραχωρείται δωρεάν η Πλατεία Ζουχουρί στις ερασιτεχνικές ομάδες της Λάρνακας…
Αυτά είναι ζητήματα που πρέπει να δούμε σοβαρά. Δεν μπορεί ο πολιτισμός να μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, και όσοι κάνουμε ερασιτεχνικό θέατρο να παλεύουμε σαν τον Δον Κιχώτη…
Θεατρική ομάδα ΤΕΤΑΡΤΟΣ ΤΟΙΧΟΣ. Από πού προέρχεται το όνομα;
Τέταρτος τοίχος είναι ο αόρατος τοίχος που χωρίζει τους θεατές από τους ηθοποιούς. Κάποιες φορές, όμως, επιλέγουμε να τον «σπάσουμε». Σκοπός μας είναι πάντα οι θεατές να φεύγουν γεμάτοι – είτε με γέλιο, είτε με σκέψεις, είτε με εικόνες.
Εσύ τι προσπαθείς να πετύχεις με τα έργα σου;
Η προσπάθειά μου είναι να γελάσει ο θεατής με τη καρδιά του και να παίρνει κάποια μηνύματα. Ειδικά φέτος, το μήνυμα που θέλω να περάσω μέσα από το έργο μου είναι ότι κανένας δεν είναι μόνος. Πολλοί άνθρωποι υποφέρουν από θλίψη ή κατάθλιψη, κι αυτό είναι ένα θέμα που αγγίζει πολύ κόσμο.
Πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η φιλία όταν κάποιος περνά κατάθλιψη;
Δεν νομίζω ότι οι φίλοι μπορούν να βοηθήσουν ουσιαστικά. Σε τέτοιες περιπτώσεις, μόνο το ίδιο το άτομο μπορεί πραγματικά να βοηθήσει τον εαυτό του.
Ο ήρωάς σου από πού βρίσκει βοήθεια;
Ο ήρωάς μου… δεν ξέρω κατά πόσο βρίσκει βοήθεια, αν και το προσπαθεί. Αυτό που σίγουρα βρίσκει είναι μια παρηγοριά μέσα από το να κάνει τους φίλους του ευτυχισμένους.
Ναι, αλλά ο σκοπός του ανθρώπου δεν είναι πρώτα απ’ όλα να κάνει ευτυχισμένο τον εαυτό του;
Πολύ καλή ερώτηση… Δεν ξέρω. Εγώ, πάντως, προσπαθώ πρωτίστως να κάνω ευτυχισμένους τους γύρω μου.
Το μήνυμά σου στους αναγνώστες μας;
Κοπιάστε στην παράστασή μας! Περνάμε πολύ καλά και αυτό βγαίνει προς τα έξω (γέλια). Η «συνταγή» είναι, όπως κάθε χρόνο, η ίδια: μπόλικο γέλιο και μιάμιση ώρα ψυχαγωγίας και μηνυμάτων.
Spyros P.K. Spyrou returns with a new play and a new theatre group, always faithful to Cypriot humour and authentic laughter, on June 4 and 5 in Larnaca
With a new play and a new theatre group, Spyridon P.K. Spyrou returns — always faithful to Cypriot humour and authentic laughter.
“Pingu’s Cucumber” is the distinctive title of his new comedy, which adds to his already rich and successful theatrical repertoire. The new theatre group he has formed with his friend and long-time collaborator of the past 14 years, Niki Plysis, is changing its name and will now be called “Fourth Wall”. However, the people involved remain mostly the same, and the passion for theatre just as genuine.
The theatre graduate, playwright, and actor speaks exclusively to SkalaTimes about his new project, his amateur theatre group that operates with professional standards, and his personal journey behind the scenes. As he explains, while his protagonist offers plenty of laughs, he also carries his own cross.
More on stage on June 4 and 5 at the Larnaca Municipal Theatre.
By Yiota Dimitriou
Spyros, tell us a few words about your new play.
The new play is called “The Cucumber of Pingos”, and it includes all the well-known characters of Cypriot fiction and folklore—such as “Koutsi Maria”, “Marikkou from Lefkara”, “Kostis from the gas station”, “Kostis of the cricket”, “Pantziaros with his mess”—and places them in a village I named Kastravetti. This village is supposedly located somewhere in Cyprus…
How did you come up with the name of the village?
“Kastravetti” is the Romanian word for cucumber. The proper word is castravete, so the name itself plays a role in the story…
And the storyline?
It’s a comedy, as you’d expect from me. This year’s play turned out really well—we’re having a great time at rehearsals, and I believe the final result will be excellent.
Which number play is this for you?
It’s the eighth play I’ve written.
And of course, the theatre group, although consisting of mostly the same people, has a new name this year…
We are now the theatre group FOURTH WALL. We’re no longer under the theatre division of the Archangelos Kitiou Cultural Association—though the group continues with nearly the same members. It is a group we created with my friend Niki Pliysi, with whom I was also part of the previous theatre group.
Your plays are always a hit, and people eagerly await them…
We are very grateful to the public because they always support us. Right now, fifteen days before opening night, both performances are almost sold out. We thank everyone from the bottom of our hearts for their love and support.
When is the play being staged?
On June 4 and 5 at the Larnaca Municipal Theatre. After that, we plan to tour other municipalities and community councils. I’d also like to take this opportunity to invite any municipalities or councils interested in purchasing and presenting a great comedy to contact us.
Even from the title, it’s obvious it’s a comedy. However, your plays always carry a message too. Is that the case this time?
Yes, this year’s play also has a message. The character of Pingos has a certain tragic dimension. Through him, I want to show that no one is truly alone—we all carry our own burdens. Pingos wants to make his friends happy, to make them laugh, even though he carries his own pain. He’s always there for others.
Does the character have autobiographical elements?
Yes, quite a few. That’s why I’m playing him myself. I believe people will feel the message and many will relate to it.
And your little daughter is acting this year too…
Yes, this is a special year for me because my daughter Melia is appearing on stage for the first time, in her daddy’s play.
How do you experience the writing process of each new play?
The ideas are always in my head (laughs). Once I sit down to write, it usually takes about 5–6 months. I really enjoy the process. I know who I’m writing for and who will play each role, which helps a lot. I also know what tone I want to set.
What I notice every year is that your group keeps improving. You don’t fall short of professionals. How important is your long-standing bond?
First of all, Yiota, we’re no longer just a group—we’re a family. Every year I challenge them more, and they truly grow and improve. We’re all evolving—and that’s the goal: to get better in every aspect—writing, acting, directing. I want to thank the team for bringing my work to life every year.
Is there support for culture and for your theatre group from local authorities?
We’ve said this before: there’s not enough support, either for us or for culture in general. Municipalities could help more. There’s talk that theatre rental fees will rise next year. A small amateur group pays the same as a famous artist. How are we supposed to survive? Without support, we’ll be erased! Culture without us—small groups—is an amputated culture.
What do you mean?
Small theatres play a critical but often underestimated role in a country’s culture. They don’t just offer entertainment. Here are some of their contributions:
- Artistic experimentation and freedom: They give space for new creators to experiment without commercial pressure.
- Support for local artists: They highlight local talent and promote cultural decentralization.
- Preservation of tradition: They deal with folk tales and historical events, preserving cultural identity.
- Education and community empowerment: Through workshops and activities for children or vulnerable groups.
- Direct audience connection: They create a unique experience thanks to their small scale.
- Resistance to uniformity: They offer an alternative, bolder voice.
I once read: “Small theatres are cultural cores of vitality, creativity, and dialogue. Their contribution to cultivation, expression, and social cohesion is invaluable.” So, I’m making an appeal: the authorities should support small theatre groups more. And let me give you a scoop—after our performance, I plan to call all of Larnaca’s theatre groups together to address this collectively. Larnaca city and district have remarkable talent in amateur theatre.
And there are groups with no income at all—not even from acting lessons…
Exactly. We need to get organized and claim what we deserve. That’s what I’m aiming for.
For example, the Zouhouri Square could be offered free of charge to amateur theatre groups in Larnaca…
These are issues we must take seriously. Culture should not be sidelined, and we shouldn’t have to fight like Don Quixote just to keep amateur theatre alive.
Your theatre group is called Fourth Wall. Where does the name come from?
The “fourth wall” is the invisible wall separating the actors from the audience. Sometimes we choose to “break” it. Our aim is always for the audience to leave full—whether with laughter, thoughts, or images.
What are you trying to achieve with your plays?
My goal is for the audience to have a good laugh and leave with some meaningful messages. Especially this year, the message I want to convey through the character of Pingkos is that even those who make us laugh often carry their own burdens. Behind every smile, there can be pain. And that no one is truly alone — we all carry our own struggles.
How important is friendship when someone is going through depression?
I don’t think friends can really help in such cases — only the person themselves can truly help themselves.
Where does your character find help?
I’m not sure he actually finds help, even though he tries. But he does find some comfort in making his friends happy.
Yes, but isn’t a person’s main purpose to first make themselves happy?
That’s a very good question… I don’t know — personally, I try first and foremost to make those around me happy.
Your message to our readers?
Come to our show! We’re having a great time, and that energy reaches the audience (laughs). The recipe, as always, remains the same: lots of laughter and an hour and a half of entertainment and meaning.
