Text follows in English
Текст следует на русском языке
Το παρακάτω εξαιρετικό κείμενο του συνδημότη μας, συγγραφέα και εκπαιδευτικού Αντώνη Ζαρίντα, ξεχωρίζει για την αλήθεια και τη ζεστασιά του. Είναι από εκείνα τα γραπτά που κάνουν τα Σάββατα λίγο πιο γλυκά και μας υπενθυμίζουν τη χαρά της απλότητας.
Αν είχαμε σκοπό να προσπεράσουμε τον αποψινό τελικό της Eurovision, ίσως να το ξανασκεφτούμε. Μετά την ανάγνωση, το μόνο που απομένει είναι να παραγγείλουμε πίτσα —ή ό,τι άλλο ταιριάζει στη “διατροφή” της Eurovision— και να αφεθούμε στη μαγεία της βραδιάς.
Αυτούσια η ανάρτηση του Αντώνη Ζαρίντα:
Δεν θα έλεγα πως είμαι fan της Eurovision, αλλά ούτε και hater. Προσπαθώ να έχω τα μάτια μου ανοικτά στο τι συμβαίνει γύρω μου, να στοχάζομαι και να ερμηνεύω το καθετί.
Οι άνθρωποι, σε κάθε πολιτισμό, από αρχαιοτάτων χρόνων έκαναν γιορτές και πανηγύρια. Έτρωγαν, έπιναν, έπαιζαν, μεταμφιέζονταν, υπερέβαλλαν, διαγωνίζονταν, διασκέδαζαν, ερωτεύονταν, χαίρονταν, ζούσαν. Οι γιορτές τους ήταν ολόκληρες τελετουργίες, βαθιά χαραγμένες στο ημερολόγιο της δύσκολης κατά τα άλλα ζωής τους.
Ό,τι είναι τα σπίτια για τον χώρο, λέει ο Μπιούνγκ-Τσουλ Χαν, είναι οι γιορτές για τον χρόνο. Κατανέμονται ημερολογιακά και εποχιακά, δημιουργώντας ρυθμό και προσμονή σαν μια συλλογική πυξίδα. Ταυτόχρονα, η μετοχή στις γιορτές ενισχύει την αίσθηση της κοινότητας, αυτού του “είμαστε μαζί, ακόμα κι αν δεν γνωριζόμαστε”. Οι γιορτές, λοιπόν, κάνουν τον χρόνο τόπο. Είναι εκεί που συνυφαίνονται ιστορίες και θεμελιώνονται σχέσεις.
Στις μέρες μας, έχω την αίσθηση ότι οι γιορτές ενοχοποιούνται. Εκλαμβάνονται πρωτίστως ως άχρηστες πολυτέλειες και οιονεί επιβλαβείς, ενώ άλλοι τις βλέπουν ως βήμα για εθνικές, πολιτικές, γλωσσικές, θρησκευτικές και άλλες κάθε λογής αξιώσεις.
Έχει επικρατήσει μια νεοπροτεσταντική ηθική της σκληρής εργασίας και του καθωσπρεπισμού. Της ακατάπαυστης εργασίας, της αυτολογοκρισίας, της υπακοής και της ομοιογένειας σαν τα ανθρωπάκια του Γαΐτη. Οποιαδήποτε απόλαυση/χαρά/γιορτή πρέπει να είναι προσεκτικά δοσμένη, οριοθετημένη και φευγαλέα. Τοιουτοτρόπως, θεριεύει ο φθόνος έναντι όσων βρίσκουν χαρά -ειδικά μάλιστα αν είναι υπερβατική η χαρά- σε κάτι που εσύ δεν μπορείς να βρεις.
Οι γιορτές, όμως, είναι γιορτές. Είναι η αφορμή να ανασάνει κάπως το καταπιεσμένο id (βλ. Φρόυντ). Ζούμε, πιστεύω, σε μια εποχή που το Υπερεγώ καθορίζει ολοένα και περισσότερο την ανθρώπινη συμπεριφορά, διαιτητεύοντας αυστηρά όλες τις εκφάνσεις μας. Διόλου τυχαίο που οι κοινωνίες, τουλάχιστον στην Δύση, έγιναν τόσο νευρωτικές.
Συνεπώς, οι γιορτές λειτουργούν, τρόπων τινά, ψυχοθεραπευτικά. Είναι αντίσταση στην αυστηρότητα του Υπερεγώ. Είναι παύση στον καταιγισμό της καθημερινότητας. Είναι δυνατότητα, έστω και πρόσκαιρη, διαφυγής από την κονσέρβα της καθημερινής σοβαροφάνειας. Είναι παιχνίδισμα. Είναι κοινότητα. Είναι ανθρωπινότητα.
Οι γιορτές είναι γιορτές. Και ο άνθρωπος ανέκαθεν γιόρταζε. Και ο σύγχρονος άνθρωπος έχει περισσότερο από ποτέ την ανάγκη να γιορτάζει. Απενοχοποιημένα.
The following excellent piece by our fellow citizen, author and educator Antonis Zarindas, stands out for its sincerity and warmth. It’s one of those writings that make Saturdays a little sweeter and remind us of the joy found in simplicity.
If we had planned to skip tonight’s Eurovision final, we might want to reconsider. After reading this, the only thing left is to order pizza—or whatever fits the “Eurovision diet”—and let ourselves be carried away by the magic of the night.
Antonis Zarindas’ post in full:
I wouldn’t say I’m a fan of Eurovision, but neither am I a hater. I try to keep my eyes open to what’s happening around me, to reflect and interpret everything.
People, in every culture, since ancient times, held festivals and celebrations. They ate, drank, played, dressed up, exaggerated, competed, had fun, fell in love, rejoiced—they lived. Their festivities were entire rituals, deeply engraved in the calendar of an otherwise difficult life.
What homes are to space, says Byung-Chul Han, festivals are to time. They are distributed across the calendar and the seasons, creating rhythm and anticipation like a collective compass. At the same time, participating in festivities strengthens the sense of community, this “we are together, even if we don’t know each other.” Celebrations, therefore, give time a sense of place. They are where stories intertwine and relationships are founded.
Today, I feel that celebrations are being stigmatized. They are seen primarily as useless luxuries or even potentially harmful, while others view them as platforms for national, political, linguistic, religious, and all kinds of claims.
A neo-Protestant ethic of hard work and propriety has prevailed—of relentless labor, self-censorship, obedience, and uniformity, like the little figures in Gaitis’ paintings. Any kind of pleasure/joy/celebration must be carefully given, restricted, and fleeting. In such a way, envy grows toward those who find joy—especially transcendent joy—in something you cannot.
But celebrations are celebrations. They are a reason for the repressed id to breathe a little (see Freud). I believe we live in an era where the Superego increasingly dictates human behavior, strictly refereeing all aspects of our lives. It’s no coincidence that societies—at least in the West—have become so neurotic.
Therefore, festivities function, in a way, therapeutically. They are a form of resistance to the severity of the Superego. They are a pause in the barrage of everyday life. They are an opportunity, even if brief, to escape the canned seriousness of our daily routines. They are playfulness. They are community. They are humanity.
Celebrations are celebrations. And humans have always celebrated. And modern humans need to celebrate now more than ever—without guilt.
Следующий замечательный текст нашего соотечественника, писателя и педагога Антониса Зариндаса, выделяется своей искренностью и теплотой. Это одно из тех произведений, которые делают субботу чуть слаще и напоминают нам о радости простоты.
Если вы планировали пропустить сегодняшний финал Евровидения, возможно, стоит подумать ещё раз. После прочтения остаётся лишь заказать пиццу — или что-нибудь, подходящее к «диете Евровидения» — и отдаться волшебству вечера.
Публикация Антониса Зариндаса полностью:
Я бы не сказал, что я фанат Евровидения, но и не его противник. Я стараюсь держать глаза открытыми на происходящее вокруг, размышлять и интерпретировать всё происходящее.
Люди во всех культурах с древнейших времён устраивали праздники и торжества. Они ели, пили, играли, переодевались, преувеличивали, соревновались, веселились, влюблялись, радовались — жили. Их праздники были целыми ритуалами, глубоко вписанными в календарь их и без того непростой жизни.
То, чем дома являются для пространства, — утверждает Бюнг-Чуль Хан, — тем праздники являются для времени. Они распределяются по календарю и сезонам, создавая ритм и ожидание, как коллективный компас. Участие в праздниках одновременно усиливает чувство общности, то самое «мы вместе, даже если не знакомы».
Праздники, таким образом, придают времени форму пространства. Это место, где переплетаются истории и формируются отношения.
В наши дни мне кажется, что праздники становятся чем-то постыдным. Их рассматривают прежде всего как бесполезную роскошь или даже потенциально вредные явления, а кто-то видит в них платформу для национальных, политических, языковых, религиозных и прочих притязаний.
Победила неопротестантская этика тяжёлой работы и приличия. Бесконечный труд, самоцензура, послушание и однообразие — словно фигурки у Гаити. Любая радость/удовольствие/празднование должно быть строго ограничено и мимолётно. И вот тогда расцветает зависть к тем, кто находит радость — особенно если она возвышенна — в том, в чём ты не можешь.
Но праздник — это праздник. Это повод, чтобы немного подышало подавленное «оно» (см. Фрейд). Мы живём, я считаю, в эпоху, когда Сверх-Я всё больше диктует человеческое поведение, строго судит все проявления. Не случайно общества, по крайней мере на Западе, стали такими невротичными.
Таким образом, праздники выполняют, в некотором роде, психотерапевтическую функцию. Это сопротивление строгости Сверх-Я. Это пауза в шквале повседневности. Это возможность, пусть и временная, вырваться из консервы повседневной серьезности. Это игра. Это общность. Это человечность.
Праздники — это праздники. И человек всегда праздновал. И современному человеку, как никогда раньше, нужно праздновать. Без чувства вины.
