Text follows in English
Текст следует на русском языке
Της Γιώτας Δημητρίου
Αρχισυντάκτρια SkalaTimes
Το μήνυμα που λάβαμε χθες στο SkalaTimes δεν είναι απλώς συγκινητικό. Είναι μια γροθιά στο στομάχι. Ένα ηχηρό ξύπνημα για όλους μας. Γιατί η ενσυναίσθηση και η ανθρωπιά δεν εξαντλούνται στις αναρτήσεις και στα άρθρα. Μετριούνται στις πράξεις της καθημερινότητας, στον τρόπο που αντικρίζουμε και φερόμαστε στους ανθρώπους γύρω μας — ιδίως σε εκείνους που παλεύουν σιωπηλά.
Η νεαρή γυναίκα που επικοινώνησε μαζί μας δίνει τη δική της μάχη με τον καρκίνο. Μέσα από λίγες γραμμές, καταθέτει μια εμπειρία που πληγώνει — όχι μόνο εκείνη, αλλά και όλους εμάς που διατηρούμε ακόμη τη στοιχειώδη ευαισθησία.
Η μαρτυρία της δεν είναι απλώς μια προσωπική κατάθεση ψυχής. Είναι ένας καθρέφτης. Και στον καθρέφτη αυτόν πρέπει να κοιταχτούμε όλοι. Γιατί η ενσυναίσθηση δεν είναι μόνο να θρηνούμε όταν είναι πια αργά. Είναι να στεκόμαστε δίπλα στον άλλο όταν είναι ακόμα εδώ. Όταν δίνει τον δικό του καθημερινό, αγώνα.
Μας έγραψε:
«Γεια σας!
Πριν λίγες μέρες, χιλιάδες συμπολίτες μας και όχι μόνο, εξέφρασαν τη θλίψη τους για τον άδικο χαμό μιας νεαρής με καρκίνο. Είμαι σίγουρη ότι πολύς κόσμος είναι ευαισθητοποιημένος.
Θα ήθελα, όμως, να μοιραστώ μαζί σας τη δική μου σημερινή εμπειρία, που με έχει πληγώσει αφάνταστα.
Αν θέλετε, μπορείτε να τη δημοσιεύσετε. Ευχαριστώ!»
Aκουλουθεί η επιστολή με την εμπειρία της ακριβώς όπως μας την έχει στείλει:
Όταν η αξιοπρέπεια συναντά τη μικροπρέπεια – Ένα κάλεσμα για σεβασμό στην ανθρώπινη δοκιμασία
Η επιστροφή στην εργασία μετά από μία σοβαρή περιπέτεια υγείας δεν είναι απλή υπόθεση. Απαιτεί δύναμη, κουράγιο και αξιοπρέπεια. Για έναν εκπαιδευτικό, που καλείται να σταθεί ξανά μπροστά σε παιδιά με χαμόγελο και φροντίδα, η προσπάθεια αυτή είναι διπλή – προσωπική και επαγγελματική.
Τον φετινό Φεβρουάριο, επέστρεψα στη σχολική μου τάξη ύστερα από μάχες με τον καρκίνο, χημειοθεραπείες, εγχειρήσεις και σιωπηλές νίκες που δεν είχαν ποτέ ανάγκη από χειροκρότημα, μόνο από σεβασμό. Με περούκα στο κεφάλι και ελπίδα στην καρδιά, άρχισα ξανά να υπηρετώ το λειτούργημα που αγαπώ – με διακριτικότητα, όχι για να κρύψω κάτι, αλλά για να προστατέψω την ηρεμία της σχολικής καθημερινότητας.
Δυστυχώς, δεν βρέθηκαν όλοι στο ύψος των περιστάσεων. Ένα παιδί της τάξης – πιθανόν επηρεασμένο – διάλεξε να στοχοποιήσει την εμφάνισή μου και να διασπείρει υπονοούμενα, φέρνοντας ένταση και περιέργεια εκεί που χρειαζόταν ηρεμία και ενσυναίσθηση. Μα εκεί που η παιδική ηλικία δικαιολογεί την άγνοια, έρχεται η ανευθυνότητα των ενηλίκων να βαραίνει τις καταστάσεις.
Σε συνομιλία με τη μητέρα του παιδιού, ακούστηκε κάτι αδιανόητο: ότι πρέπει να επισκεφθώ ψυχολόγο γιατί, όπως ειπώθηκε, «έχω ψυχολογικά από τον καρκίνο και την περούκα». Λόγια σκληρά, μειωτικά, απάνθρωπα – όχι για μένα προσωπικά, αλλά για κάθε άνθρωπο που αγωνίζεται, που στέκεται όρθιος μετά από καταιγίδες και συνεχίζει με αξιοπρέπεια.
Όταν ένας γονιός, αντί να αναγνωρίσει τη δύναμη και το θάρρος που απαιτείται για να σταθεί ξανά μπροστά σε μια τάξη μετά από μάχη με τον καρκίνο, επιλέγει να απαξιώσει την εκπαιδευτικό, λέγοντας ότι έχει “ψυχολογικά” επειδή αρρώστησε και φοράει περούκα, τότε δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με έλλειψη ενσυναίσθησης – έχουμε να κάνουμε με σκληρότητα, αγένεια και επικίνδυνη άγνοια. Και είναι πραγματικά ανησυχητικό όταν τέτοιες στάσεις προέρχονται από εκείνους που διαμορφώνουν τα παιδιά τους.
Η ασθένεια δεν είναι ντροπή. Η αποκατάσταση δεν είναι πρόβλημα. Και η περούκα δεν είναι μάσκα – είναι σύμβολο επιμονής και αξιοπρέπειας.
Το σχολείο είναι χώρος παιδείας, όχι προκατάληψης. Είναι χώρος όπου ο σεβασμός στη διαφορετικότητα και στις ανθρώπινες δοκιμασίες θα έπρεπε να είναι αυτονόητος. Και οι γονείς – πρώτοι και κύριοι παιδαγωγοί των παιδιών τους – έχουν την ευθύνη να διδάσκουν με στάσεις, όχι με σκιές και προσβολές.
Σε αυτή τη δοκιμασία, δεν ζητώ συμπόνοια. Ζητώ κάτι απλούστερο και πολύ πιο θεμελιώδες: σεβασμό. Και αυτός πρέπει να διδάσκεται – όχι μόνο στους μαθητές, αλλά πρώτα στους μεγάλους.
Open Letter from a Young Woman with Cancer: A Call for Empathy and True Humanity
The message we received yesterday at SkalaTimes is not just moving — it is a punch to the gut. A powerful wake-up call for all of us. Because empathy and humanity are not measured by posts and articles. They are measured by our everyday actions, by how we look at and treat those around us — especially those who silently struggle.
The young woman who reached out to us is fighting her own battle with cancer. In just a few lines, she shares an experience that deeply wounds — not only her, but also anyone who still holds on to even a shred of sensitivity.
Her testimony is not merely a personal account. It is a mirror. And in that mirror, we must all take a long, hard look. Because empathy isn’t about mourning when it’s too late. It’s about standing beside someone while they are still here, still fighting, still holding on.
She wrote to us:
“Hello!
A few days ago, thousands of people expressed their sorrow for the unjust loss of a young woman with cancer. I’m sure many people are genuinely moved.
However, I would like to share my own experience from today, which deeply hurt me.
If you wish, you may publish it. Thank you!”
Below follows her letter, exactly as she sent it:
When Dignity Meets Pettiness – A Call for Respect Amid Human Struggle
Returning to work after a serious health ordeal is no simple task. It requires strength, courage, and dignity. For a teacher, expected to stand once again before children with a smile and care, the challenge is twofold — both personal and professional.
This past February, I returned to my classroom after fighting cancer, undergoing chemotherapy, surgeries, and winning silent battles that never needed applause — only respect. Wearing a wig on my head and hope in my heart, I resumed the vocation I love — with discretion, not to hide anything, but to protect the calm of school life.
Unfortunately, not everyone rose to the occasion. A student — perhaps influenced — chose to target my appearance and spread insinuations, bringing tension and curiosity where calm and empathy were needed. But where childhood may excuse ignorance, the irresponsibility of adults makes the situation heavier.
During a conversation with the student’s mother, I heard something unimaginable: that I should see a psychologist because, as she said, “I have psychological issues from the cancer and the wig.” Harsh, demeaning, inhumane words — not just toward me, but toward anyone who is fighting, who stands tall after storms and continues with dignity.
When a parent, instead of acknowledging the strength and courage it takes to return to a classroom after a battle with cancer, chooses to belittle the teacher by saying she has “psychological issues” because she was ill and wears a wig, then we’re not just talking about a lack of empathy — we’re talking about cruelty, rudeness, and dangerous ignorance. And it is truly worrying when such attitudes come from those raising the next generation.
Illness is not shameful. Recovery is not a burden. And a wig is not a mask — it is a symbol of perseverance and dignity.
A school is a place of education, not prejudice. A place where respect for diversity and human hardship should be a given. And parents — the primary educators of their children — have a duty to teach through example, not through shadow and insult.
In this trial, I am not asking for pity. I am asking for something simpler and far more fundamental: respect. And that must be taught — not just to students, but first and foremost, to adults.
Открытое письмо молодой женщины с раком: Призыв к эмпатии и подлинному человечеству
Сообщение, которое мы получили вчера в SkalaTimes, не просто трогательное — это удар под дых. Это мощный призыв к пробуждению для всех нас. Потому что эмпатия и человечность не измеряются публикациями и статьями. Они проявляются в наших повседневных поступках — в том, как мы смотрим на других и как с ними обращаемся, особенно с теми, кто тихо борется.
Молодая женщина, которая обратилась к нам, борется со своей болезнью. В нескольких строках она делится опытом, который ранит — не только её, но и всех, кто ещё не потерял чувствительность и сострадание.
Её рассказ — это не просто личная исповедь. Это зеркало. И в это зеркало мы все должны посмотреть. Потому что эмпатия — это не только скорбь после трагедии. Это — быть рядом, пока человек ещё здесь, пока он борется, держится.
Она написала нам:
«Здравствуйте!
Несколько дней назад тысячи людей выразили своё горе из-за несправедливой смерти молодой девушки от рака. Уверена, многие действительно сопереживают.
Но я хочу поделиться с вами сегодняшним опытом, который причинил мне огромную боль.
Если хотите, можете опубликовать. Спасибо!»
Ниже приводим её письмо, точно в том виде, в каком она его прислала:
Когда достоинство сталкивается с мелочностью – Призыв к уважению в момент человеческих испытаний
Возвращение к работе после серьёзной болезни — это непростое дело. Оно требует силы, мужества и достоинства. Для учителя, которому нужно снова стоять перед детьми с улыбкой и заботой, это усилие удваивается — и личное, и профессиональное.
В феврале этого года я вернулась в свой класс после борьбы с раком, после химиотерапии, операций и тихих побед, которым не нужны были аплодисменты — только уважение. С париком на голове и надеждой в сердце я снова начала служить любимому делу — с деликатностью, не чтобы что-то скрыть, а чтобы сохранить спокойствие школьной среды.
К сожалению, не все проявили человечность. Один ученик — возможно, под влиянием — решил насмехаться над моей внешностью и распускал намёки, сея напряжение и ненужное любопытство там, где нужна была тишина и сочувствие. Но если детская наивность ещё простительна, то безответственность взрослых лишь усугубляет ситуацию.
Во время разговора с матерью ученика я услышала невообразимое: что мне нужно обратиться к психологу, потому что, как она выразилась, «у меня психологические проблемы из-за рака и парика». Жестокие, унизительные, бесчеловечные слова — не только в мой адрес, но и в адрес всех, кто борется, кто после бури встаёт на ноги и продолжает жить с достоинством.
Когда родитель, вместо того чтобы признать силу и смелость, необходимые, чтобы снова стоять перед классом после битвы с раком, выбирает унизить учителя, заявляя, что у неё «психологические проблемы» потому, что она заболела и носит парик — это не просто отсутствие эмпатии. Это — жестокость, грубость и опасное невежество. И по-настоящему тревожно, когда такие взгляды исходят от тех, кто воспитывает детей.
Болезнь — это не стыд. Восстановление — не проблема. А парик — это не маска, а символ стойкости и достоинства.
Школа — это место образования, а не предрассудков. Это пространство, где уважение к различиям и человеческим испытаниям должно быть само собой разумеющимся. А родители — первые и главные воспитатели своих детей — обязаны учить своим примером, а не тенью и оскорблениями.
В этом испытании я не прошу жалости. Я прошу о более простом, но жизненно важном: об уважении. И этому нужно учить — не только детей, но и, в первую очередь, взрослых.
