Text follows in English
Текст следует на русском языке
SkalaTimes
Ένα προσωπικό κείμενο που αγγίζει την ψυχή και θέτει στο επίκεντρο το δικαίωμα των παιδιών και των γονιών στη συνεπιμέλεια.
Στην Ελλάδα, και όχι μόνο, μετά από έναν χωρισμό, η μητέρα συχνά αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου την επιμέλεια των παιδιών. Οι πατέρες καλούνται να γίνουν «επισκέπτες» στην ίδια τους τη ζωή. Το ακόλουθο κείμενο του Ντίνου Κασούδα, βαθιά βιωματικό και ανθρώπινο, είναι ένα σπαρακτικό τεκμήριο της αλήθειας που βιώνουν καθημερινά πολλοί γονείς – και ακόμη περισσότερο, πολλά παιδιά.
Η μαρτυρία του δεν είναι μόνο συγκινητική. Είναι κραυγή. Κραυγή για ισότητα, δικαιοσύνη, και το αυτονόητο: ότι τα παιδιά έχουν ανάγκη και τους δύο γονείς στη ζωή τους.
Η ανάρτηση του Ντίνου Κασούδα:
«Δυο λεπτά φτάνουν για να διαλυθείς».
Ήταν Παρασκευή όταν πήρα τα παιδιά μου. Ο γιος μου με αγκάλιασε αλλά δεν με κοίταζε στα μάτια. Ξεκίνησε να κλαίει, όχι δυνατά, αλλά βουβά. Μέσα στο αυτοκίνητο, κοιτούσε έξω από το παράθυρο, χαμένος. Επτά χρονών παιδί με βλέμμα ενήλικα, με θλίψη αβάσταχτη, με σώμα άτονο. Δίπλα του, η εξάχρονη αδερφή του μιλούσε αμήχανα. Τρόμαξα. Πιο πολύ από ποτέ.
– Τι έχεις καρδούλα μου, γιατί κλαις;
– Τίποτα…
– Πες μου, φίλε μου, μίλησέ μου. Όπως πάντα σου μιλάω… Συγκινήθηκες που βρεθήκαμε;
– Ναι…
Σιωπή. Από αυτές που μαχαιρώνουν.
– Μου λείπεις, μπαμπά. Θέλω να είμαστε στο Αγρίνιο…
Έχουν περάσει επτά μήνες από τότε που η μητέρα τους τα πήρε μαζί της, με την υπόσχεση πως θα με βλέπουν όποτε θέλουν. Τέσσερις μέρες τον μήνα μας «επιτρέπει».
Τι να τους πεις σε τέτοιες στιγμές; Πώς να απαντήσεις σε αυτά τα βλέμματα; Τους ψιθυρίζω πως τους νιώθω, τους καταλαβαίνω, πως πονάω το ίδιο. Τους διαβεβαιώνω ότι πάντα θα έρχομαι, ότι πάντα θα κάνουμε περιπέτειες, όπως παλιά.
Ο μικρός μου εξαντλείται από το κλάμα και τον παίρνει ο ύπνος. Σχεδόν 45 λεπτά απαρηγόρητος. Τηλεφωνώ αμέσως στην παιδοψυχολόγο. Η απάντησή της με διαλύει:
«Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Τα παιδιά σου πενθούν».
Τα παιδιά σου πενθούν!
Κι εσύ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα!
Πώς να το συλλάβει αυτό ένας γονιός; Ότι δεν μπορεί να βοηθήσει, ότι δεν μπορεί να θεραπεύσει την ψυχή του παιδιού του, γιατί εκείνο… πενθεί; Μια έννοια που δεν θα έπρεπε ποτέ να συνδέεται με την παιδική ηλικία. Η παιδική ηλικία είναι –ή τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι– συνώνυμο του γέλιου, της χαράς, της ελευθερίας.
Κι όμως, τα παιδιά μου πενθούν την απουσία. Τη στέρηση. Την απουσία μου.
Προσπαθώ να ξαναφτιάξω στιγμές. Πάμε για ορειβασία, εξερεύνηση, παιχνίδι, διάβασμα – και πολλές, πολλές βλακείες. Όπως παλιά. Κι όμως, στην επιστροφή, το ίδιο μοτίβο επαναλαμβάνεται.
Σταματώ. Γράφω συνθήματα υπέρ της συνεπιμέλειας.
– Μπαμπά, να γράψω κι εγώ; Να το δείξω κι εγώ;
Τους ρωτάω:
– Να κλαίμε ή να παλεύουμε;
– Να παλεύουμε, μπαμπά!
Ξαναζωντάνεψαν. Έστω για λίγο. Μέχρι που φτάσαμε στο σπίτι της μαμάς. Και τότε, η μικρή με ρώτησε:
«Μπαμπά, κι αν δεν ψηφιστεί ο νόμος;»
Σε αυτό ας απαντήσουν η νομοπαρασκευαστική επιτροπή, οι υπουργοί και όλοι οι βουλευτές. Εμείς, οι μπαμπάδες, θα συνεχίσουμε να παλεύουμε»
Τι είναι ο νόμος για τη συνεπιμέλεια;
Ο νόμος για τη συνεπιμέλεια ψηφίστηκε στην Ελλάδα το 2021 και αφορά την ισότιμη συμμετοχή και των δύο γονέων στη φροντίδα και ανατροφή των παιδιών μετά το διαζύγιο. Παρά την ύπαρξή του, στην πράξη συχνά εφαρμόζεται με στρεβλώσεις ή αγνοείται, αφήνοντας τον έναν γονέα –συνήθως τον πατέρα– με ελάχιστες ώρες επικοινωνίας και περιορισμένο ρόλο.
Η συνεπιμέλεια δεν είναι ιδεολογική επιλογή. Είναι δικαίωμα του παιδιού να έχει ενεργό και ισότιμο δεσμό και με τους δύο γονείς του. Και είναι ευθύνη της Πολιτείας να εξασφαλίζει πως αυτό γίνεται πράξη – όχι μόνο στα χαρτιά.
Children need their father just as much as their mother.
A deeply personal piece that touches the soul and brings to the forefront the right of both children and parents to shared custody.
In Greece — and not only — after a separation, the mother often gains full custody of the children. Fathers are left to become “visitors” in their own children’s lives.
The following testimony by Dinos Kasoudas, raw, lived and profoundly human, is a heartbreaking testament to a truth many parents — and even more children — experience daily.
His words are more than moving. They are a cry. A cry for equality, for justice, and for something so simple yet so often denied: that children need both parents in their lives.
Dinos Kasoudas’ Post:
“Two minutes are enough to fall apart.”
It was Friday when I picked up my children. My son hugged me, but wouldn’t look me in the eyes. He started to cry — not loudly, but silently. In the car, he stared out the window, lost.
A seven-year-old boy with the gaze of an adult, a weight of sadness, a lifeless body. Next to him, his six-year-old sister was talking nervously. I was terrified — more than ever before.
– What’s wrong, sweetheart? Why are you crying?
– Nothing…
– Talk to me, my boy. Like I always talk to you… Were you touched to see me again?
– Yes…
Silence. The kind that cuts deep.
– I miss you, Dad. I want to be in Agrinio…
It’s been seven months since their mother took them with her, promising they could see me whenever they wanted. She “allows” us four days a month.
What can you possibly say in those moments? How do you respond to those eyes?
I whisper that I feel them, I understand them, I hurt just the same. I promise I’ll always come. That we’ll always have adventures, like we used to.
My son cries himself to sleep. Forty-five minutes, inconsolable.
I call the child psychologist. Her words crush me:
“There’s nothing you can do. Your children are grieving.”
Your children are grieving!
And there’s nothing you can do!
How can a parent even begin to accept this? That they cannot help, cannot heal their child’s soul — because that child is in mourning?
Mourning should never belong to childhood. Childhood is — or should be — laughter, joy, freedom.
And yet, my children mourn my absence.
The deprivation. The loss of their dad.
I try to recreate moments. We go hiking, exploring, playing, reading — and making silly jokes. Just like before.
But every time we return them, the same sadness returns.
I stop. I write slogans in favor of shared custody.
– Dad, can I write too? Can I show it too?
I ask them:
– Should we cry or should we fight?
– Fight, Dad!
They came alive again. Even just for a moment.
Until we reached their mother’s house. Then, my little girl asked me:
“Daddy… what if the law doesn’t pass?”
Let the lawmaking committees, ministers, and MPs answer that.
We, the fathers, will keep fighting.
What is the Shared Custody Law?
Passed in Greece in 2021, the law on shared custody provides for equal participation of both parents in the care and upbringing of their children after a divorce.
Despite its existence, it is often misapplied or ignored in practice, leaving one parent — usually the father — with minimal contact and a restricted role.
Shared custody is not an ideological stance. It is a child’s right to have a meaningful and equal relationship with both parents.
And it is the State’s responsibility to make sure that right becomes a reality — not just words on paper.
Детям нужен папа так же, как и мама.
Личное и душевное послание, в котором поднимается вопрос о праве детей и родителей на совместное родительство.
В Греции, как и во многих других странах, после развода опека над детьми чаще всего полностью переходит к матери. Отцам остается быть «гостями» в жизни своих собственных детей.
Следующий текст Диноса Касудаса — откровенное, пронзительное свидетельство отца, глубоко личное и человечное. Это не просто история — это крик.
Крик о равенстве, справедливости и очевидной истине: детям нужны оба родителя в их жизни.
Публикация Диноса Касудаса:
“Двух минут достаточно, чтобы сломаться.”
В пятницу я забрал своих детей. Сын обнял меня, но не смотрел мне в глаза. Он начал плакать — не громко, а тихо, внутри себя.
В машине он смотрел в окно, будто потерянный.
Семилетний ребенок с взглядом взрослого, с невыносимой печалью, с телом без сил. Рядом его шестилетняя сестра говорила неловко. Я испугался. Больше, чем когда-либо.
– Что случилось, солнышко? Почему ты плачешь?
– Ничего…
– Расскажи мне, дружок, как я всегда тебе рассказываю… Ты растрогался, потому что мы снова вместе?
– Да…
Тишина. Та, что режет.
– Я скучаю, папа. Я хочу быть в Агринио…
Прошло семь месяцев с тех пор, как их мать забрала их с собой, пообещав, что они будут видеть меня, когда захотят.
Она «разрешает» нам четыре дня в месяц.
Что сказать в такие моменты? Как ответить на такой взгляд?
Я шепчу, что чувствую их, понимаю, что мне тоже больно. Обещаю, что всегда буду приезжать, что мы снова будем переживать приключения — как раньше.
Мой сын плачет, пока не засыпает. Почти 45 минут безутешно.
Я звоню детскому психологу. Ответ убивает меня:
“Вы ничего не можете сделать. Ваши дети переживают утрату.”
Ваши дети скорбят!
А вы не можете ничего сделать!
Как это может понять родитель? Что он не в силах помочь, исцелить душу своего ребёнка — потому что тот скорбит?
Горе — это то, чего не должно быть в детстве. Детство — это (или должно быть) синонимом смеха, радости, свободы.
А мои дети скорбят. По утрате. По моей утрате.
Я стараюсь восстановить счастливые моменты. Мы ходим в горы, исследуем мир, играем, читаем — и глупим. Как раньше.
Но каждый раз, когда мы возвращаемся, всё повторяется.
Я останавливаюсь. Пишу лозунги в поддержку совместной опеки.
– Папа, можно я тоже напишу? Можно я тоже покажу?
Я спрашиваю их:
– Мы будем плакать или бороться?
– Бороться, папа!
Они ожили. Хоть на немного.
Пока мы не подъехали к дому мамы. Тогда дочка спросила:
“Папа… а если закон не примут?”
Пусть на это ответят законодатели, министры и депутаты.
А мы, отцы, будем продолжать бороться.
Что такое закон о совместной опеке?
Принятый в Греции в 2021 году, этот закон предусматривает равное участие обоих родителей в воспитании детей после развода.
Однако на практике его часто нарушают или игнорируют, оставляя одного из родителей — чаще отца — с минимальным временем общения и ограниченной ролью.
Совместная опека — это не идеология. Это право ребёнка иметь активную и равноправную связь с обоими родителями.
И это обязанность государства — сделать это реальностью, а не просто пунктом в законе.
