«Γιατί δεν στοχαζόμαστε πλέον για την αγάπη; Γιατί δεν βγαίνουν πια ποιήματα (τι απέγινε ο σπόρος του Νερούδα;), τραγούδια, ταινίες που να εξερευνούν και να εκθειάζουν την αγάπη;»
Στο SkalaTimes τρέφουμε ιδιαίτερη εκτίμηση για τον συγγραφέα και δάσκαλο Αντώνη Ζαρίντα. Οι αναρτήσεις του, γεμάτες ευαισθησία και στοχασμό, συχνά μας συγκινούν, μας μαγεύουν και, πάνω απ’ όλα, μας διδάσκουν. Η σημερινή του δημοσίευση αποτελεί αφορμή για βαθύ προβληματισμό, καθώς αγγίζει ένα διαχρονικά καίριο ζήτημα: την αγάπη. Ένα θέμα που απασχόλησε κορυφαίους λογοτέχνες και στοχαστές ανά τους αιώνες.
Μάλιστα ο ακαδημαϊκός και συγγραφέας Λέο Μπουσκάλια, (Leo Buscaglia), γνωστός και ως “Dr. Love”, την είχε χαρακτηρίσει ως το σημαντικότερο συστατικό της ανθρώπινης ύπαρξης. Έχει πει ότι «Ο μεγαλύτερος κίνδυνος της ζωής είναι να μην ρισκάρεις τίποτα. Και η αγάπη είναι πάντα ένα ρίσκο.» και ότι «Η αγάπη είναι η ζωή. Και αν χάσεις την αγάπη, χάνεις τη ζωή.»
Αυτούσια η ανάρτηση του συγγραφέα και δασκάλου Αντώνη Ζαρίντα:
Αγάπη δίχως ρίσκο
είναι σαν επιλέγεις από το σουπερμάρκετ
έναν καθρέφτη
που γοητεύει τον ναρκισσισμό σου.
Λέει επ’ αυτού ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος:
«Αγάπη δίχως ρίσκο είναι η αντικειμενοποίηση του άλλου. Ο άλλος γίνεται προϊόν. Να το αγοράσω π.χ. το βιβλίο αυτό; Μου κάνει; Χμ, για να το δω… Η αγάπη, όμως, εξ ορισμού είναι ρίσκο. Η αγάπη είναι το ρίσκο, αυτό ακριβώς, γιατί διακινδυνεύεις την ατέλεια του άλλου να τη δεις ως τελειότητα και να τον βοηθήσεις να τη φτάσει. Αυτό είναι η αγάπη. Δεν είναι αγάπη ότι ο άλλος είναι “τέλειος”. Απλώς σου χρησιμεύει εσένα για να αναδείξεις τη δική σου ναρκισσιστική “τελειότητα”. Ο άλλος είναι “τέλειος”, επειδή εσύ τον προσέλαβες με τη δική σου “τελειότητα”.»
Εδώ υπάρχει μια αναπάντεχη σύγκλιση με τη σκέψη του Σλάβοϊ Ζίζεκ, ο οποίος λέει ότι η αγάπη είναι η ικανότητα εύρεσης της τελειότητας μέσα στην ατέλεια. (Love means that you accept a person with all their failures, stupidities, ugly points, and nonetheless, you see perfection in imperfection itself.)
Γιατί δεν στοχαζόμαστε πλέον για την αγάπη; Γιατί δεν βγαίνουν πια ποιήματα (τι απέγινε ο σπόρος του Νερούδα;), τραγούδια, ταινίες που να εξερευνούν και να εκθειάζουν την αγάπη; Διάβαζα σε μια έρευνα ότι τα τελευταία 40 χρόνια οι στίχοι στα αγγλόφωνα τραγούδια έγιναν πιο επιθετικοί, εγωκεντρικοί κ.λπ. Τι συμβαίνει;
Είναι μια αστόχαστη εποχή. Μια εποχή χρόνου δίχως χρόνο· ένα ακατάπαυστο παρόν. Μια διαρκής διαθεσιμότητα, δίχως χρόνο και χώρο για παύση, ώστε να προκύψει η σκέψη, η ενδιατριβή, ο στοχασμός κι ο αναστοχασμός.
Είναι μια εποχή καταιγιστική σε πληροφορίες, ερεθίσματα, απαιτήσεις, ευθύνες, υποχρεώσεις, παραγωγή και κατανάλωση. Μια εποχή πληθωριστικής επικοινωνίας, πλούσια σε άσκοπο θόρυβο. Μια εποχή με επικοινωνία, αλλά χωρίς κοινωνία, όπως περιγράφει εύστοχα ο Μπιούνγκ-Τσουλ Χαν.
Ο κόσμος δικτυώνεται ενώ την ίδια στιγμή κατακερματίζεται και, στο τέλος της ημέρας, εναγκαλίζεται με την ανακουφιστική μοναξιά της ναρκισσιστικής απομονωτικής αυτάρκειας. Σαν μια silent disco, όπου ο καθένας -δίπλα στον άλλον- ακούει στα ατομικά ακουστικά του τη δική του μουσική και χορεύει στον δικό του ρυθμό…
