SkalaTimes Team
Η αγάπη – αιώνια, γήινη και ταυτόχρονα υπερβατική – έχει σφραγίσει την ελληνική ποίηση με μελανά, φλογερά και λυρικά γράμματα. Κάθε ποιητής την αντίκρισε αλλιώς: ως όνειρο, ως πληγή, ως σωτηρία ή απώλεια. Πέντε χαρακτηριστικές φωνές – Μαρία Πολυδούρη, Κώστας Καρυωτάκης, Νικηφόρος Βρεττάκος, Τάσος Λειβαδίτης και Οδυσσέας Ελύτης – προσέγγισαν την αγάπη με τρόπο βαθιά προσωπικό και συγκλονιστικό.
Μαρία Πολυδούρη – Η αγάπη ως θλίψη και αφοσίωση
Η Πολυδούρη ένιωσε την αγάπη σαν απόλυτη ανάγκη και απόλυτο πόνο. Οι στίχοι της αποπνέουν μια τρυφερή θλίψη, καθώς συνδέουν τον έρωτα με την απουσία και την απώλεια.
«Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα,
γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή, την ανερμήνευτη,
’δωσα ένα νόημα και σκοπό,
γιατί μ’ αγάπησες.»
Κώστας Καρυωτάκης – Ο σαρκασμός της χαμένης αγάπης
Η αγάπη στον Καρυωτάκη εμφανίζεται συχνά απογυμνωμένη από ρομαντισμό. Εμποτισμένη από ειρωνεία, πόνο και ματαιότητα, γίνεται μια εμπειρία σχεδόν υπαρξιακή.
«Κι ίσως μια νύχτα να ’ρθεις,
καθώς εσύ μονάχα ξέρεις,
να μου μιλήσεις για έρωτες…
Και να με πάρεις, να με φέρεις,
εκεί που δεν υπάρχουν πια καιροί.»
Νικηφόρος Βρεττάκος – Η αγάπη ως φως και ευγνωμοσύνη
Ο Βρεττάκος μίλησε για μια αγάπη καθολική, σχεδόν αγιογραφική – που αγκαλιάζει όχι μόνο τον άνθρωπο αλλά και τη φύση, το φως, τον Θεό.
«Σου έχω μιλήσει με τα πιο ωραία μου λόγια.
Σ’ αγαπώ όπως αγαπώ τον ήλιο
και το τραγούδι που κάνει η σταγόνα
όταν πέφτει στην πέτρα.»
Τάσος Λειβαδίτης – Η αγάπη ως τελευταία επανάσταση Για τον Λειβαδίτη, η αγάπη είναι η ελπίδα που επιμένει. Οι στίχοι του, ακόμα και όταν μιλούν για χωρισμό ή μοναξιά, σφύζουν από την ανάγκη να ανήκει κάπου η ψυχή.
«Αγάπη είναι αυτό που μένει όταν τελειώσουν όλα.
Όταν θα σβήσουν τα φώτα,
κι ο κόσμος σωπάσει…
Κάπου μέσα σου, θα ανάβει ένα φως –
θα ‘μαι εγώ.»
Οδυσσέας Ελύτης – Ο λυρισμός της ελληνικής αγάπης
Ο Ελύτης έπλεξε την αγάπη με το Αιγαίο, το φως, το σώμα και τον μύθο. Στην ποίησή του, η γυναίκα είναι φως, ελευθερία, αλμύρα και αιωνιότητα.
«Σε βρίσκω σε κάθε μου λέξη
σε κάθε τι απλό και καθαρό.
Ήσουν η θάλασσα –
και τώρα είσαι παντού.»
Από την τρυφερότητα της Πολυδούρη, στην ειρωνική αποστασιοποίηση του Καρυωτάκη και από την λυτρωτική αγάπη του Βρεττάκου στη μεταφυσική προσέγγιση του Ελύτη, οι Έλληνες ποιητές απέδειξαν ότι ο έρωτας είναι κάτι πολύ περισσότερο από θέμα καρδιάς. Είναι υπαρξιακή κατάσταση. Είναι η ίδια η ποίηση. Είναι το μόνο αληθινό κομμάτι της αιωνιότητας!
