«Μπορεί να μη φτιάξουμε τον κόσμο ολόκληρο, αλλά μπορούμε να φτιάξουμε τον μικρό μας κόσμο – αυτόν που ξεκινά από την αυλή μας και φτάνει μέχρι την καρδιά του διπλανού μας.»
SkalaTimes
Ήταν κάποτε οι γειτονιές μικρές πολιτείες. Με τα παιδιά να παίζουν στις αυλές και τους μεγάλους να κάθονται έξω, στις καρέκλες της αυλής, με τον καφέ στο χέρι και μια κουβέντα στα χείλη. Ήταν οι μέρες που γνώριζες όχι μόνο τον γείτονα του διπλανού σπιτιού, αλλά και της παρακάτω γωνίας. Μέρες που, αν δεν φαινόσουν για κάποιες ώρες, κάποιος θα χτυπούσε την πόρτα να ρωτήσει «είσαι καλά;».
Κι όμως, σήμερα, σε πολλές γειτονιές – ακόμη και στις πιο μικρές, ακόμη και στα χωριά – βασιλεύει η σιωπή. Οι καλημέρες λιγοστεύουν. Οι πόρτες είναι κλειστές, οι κουβέντες φευγαλέες, και οι άνθρωποι κλείνονται όλο και περισσότερο στον εαυτό τους, στα σπίτια τους, στα κινητά τους.
Δεν είναι μόνο η τεχνολογία που άλλαξε την καθημερινότητα. Είναι και ο φόβος, η καχυποψία, η απομάκρυνση από το «εμείς». Οι άνθρωποι έγιναν πιο επιφυλακτικοί, πιο κουρασμένοι, πιο εσωστρεφείς. Και έτσι, οι γειτονιές, αυτές οι μικρές κοινότητες που κάποτε λειτουργούσαν σχεδόν σαν οικογένειες, αδειάζουν συναισθηματικά. Γεμίζουν μόνο από θορύβους μηχανών και ειδοποιήσεις στα κινητά.
Και όμως, η ανάγκη για σύνδεση είναι εκεί. Το βλέπεις όταν μια ηλικιωμένη γυναίκα κάθεται ώρες στο πεζούλι της, μόνο και μόνο για να δει ένα πρόσωπο γνωστό. Το νιώθεις όταν ένα παιδί σηκώνει το βλέμμα από την οθόνη του, ελπίζοντας κάποιος να του προτείνει να παίξουν έξω. Το καταλαβαίνεις όταν συναντάς έναν παλιό γείτονα στον δρόμο και χαμογελάτε και οι δύο με μια αίσθηση νοσταλγίας – «θυμάσαι τότε;».
Οι γειτονιές δεν χάθηκαν. Είναι εκεί, κάτω από την επιφάνεια της αποξένωσης. Το μόνο που χρειάζονται είναι έναν άνθρωπο που θα κάνει την αρχή.
Που θα χτυπήσει την πόρτα χωρίς λόγο, μόνο για να πει μια «καλημέρα».
Που θα αφήσει ένα πιάτο φαγητό στην πόρτα ενός μοναχικού ηλικιωμένου.
Που θα διοργανώσει μια μικρή γιορτή στη γειτονιά, ένα τραπέζι με μεζέδες και μουσική, όπως παλιά.
Σε μια εποχή που όλα αλλάζουν, το να κρατήσουμε τις γειτονιές μας ζωντανές είναι ίσως μια από τις πιο επαναστατικές πράξεις. Να επαναφέρουμε την ανθρωπιά στο μικρό, στο καθημερινό.
Γιατί μπορεί να μη φτιάξουμε τον κόσμο ολόκληρο, αλλά μπορούμε να φτιάξουμε τον μικρό μας κόσμο – αυτόν που ξεκινά από την αυλή μας και φτάνει μέχρι την καρδιά του διπλανού μας.
Η επαφή, η συντροφικότητα, η αλληλεγγύη – όλα αρχίζουν από μια λέξη. Από μια καλημέρα. Και, ποιος ξέρει; Ίσως, σε αυτή τη μικρή λέξη να κρύβεται το κλειδί για να ξαναβρούμε κάτι από την ουσία που χάθηκε στην εποχή της τεχνιολογίας και των γρήγορων ρυθμών! Ε;
