Γράφει ο Faisal Alaidy
Πηγαίνω
Θα πάω στις αγορές σας.
Ίσως τότε μάθω σε ποιον πουλήσατε την πατρίδα.
Πηγαίνω
Θα πάω στις τράπεζες σας.
Ίσως τότε να δω την αξία της πατρίδας στα μάτια σας.
Πηγαίνω
Θα πάω στα τζαμιά και στις εκκλησίες σας.
Ίσως τότε ακούσω τη μετάνοιά σας.
Πηγαίνω
Θα πάω στις συναντήσεις σας.
Ίσως τότε δω τα χαρούμενα πρόσωπά σας.
Πηγαίνω αλλά,
Δεν θα πάω σπίτι.
Πείτε μου, λοιπόν, κύριοι, πού να πάω…
για να ξεχάσω τον πόνο μου,
όπως μας έχετε εσείς ξεχάσει;
Ανάλυση:
Αυτό το ποίημα είναι αφιερωμένο σε κάθε αδύναμο που πλήρωσε την τιμή της ματαιότητας των ισχυρών.
Πόλεμοι, εκμετάλλευση, εξευτελισμοί, και προσφυγιά.
Κάθε μέρα από το ωραίο ποίημα της ύπαρξης σβήνεται άλλη μία λέξη, η ορχήστρα της ζωής γίνεται πιο μονότονη, και η χορωδία τού μέλλοντος χάνει τις νεαρές δυνατές φωνές της, που κάποτε ακούγονταν.
Αυτό ποίημα θέτει το μεγάλο ΓΙΑΤΙ.
Γιατί σταματήσαμε να είμαστε άνθρωποι;
Πού χάθηκε ανθρωπιά;
Ποτέ αποφασίσαμε ότι το κέρδος είναι σημαντικότερος από την τιμή;
Παράλληλα αυτό ποίημα απευθύνεται σε εκείνους τους «ηγέτες» που μας έφεραν σε αυτό το σημείο. Χωρίς να ξεχάσουμε όμως ότι φταίμε κι εμείς. Αφού αυτοί οι ηγέτες δεν βρέθηκαν τυχαία εκεί, εμείς τους βάλαμε!