Έχουν περάσει 31 χρόνια τον θάνατο του, αλλά παραμένει ζωντανός, γιατί “δεν πεθαίνουν τα στάχυα και τα ποιήματα”.
Κατάφερε να μείνει αθάνατος μέσα από την ποίηση, τα ιδανικά, τις ιδέες, που υπηρέτησε με ατόφια αυθεντικότητα και ελευθερία ψυχής.
Έχει λεχθεί πολλές φορές πως ο Γιάννης Ρίτσος «είναι ο μεγάλος ποιητής της Ρωμιοσύνης». Μόνο που ο Ρίτσος δεν έγραφε μόνο για την ρωμιοσύνη, έγραφε για όλους τους λαούς, για όλους τους ανθρώπους και οι ιδέες του ήταν πανανθρώπινες και παγκόσμιες.
Το 2008, ο Αναστάσης Βιστωνίτης γράφει στο «ΒΗΜΑ»:
«Το 1937 η αδελφή του Γιάννη Ρίτσου, Λούλα εισάγεται στο Δρομοκαΐτειο με βαρύτατο ψυχικό νόσημα κι ο ποιητής γράφει συγκλονισμένος την ποιητική σύνθεση «Το τραγούδι της αδελφής μου».
»Την ίδια χρονιά τον χαιρετίζει ο Παλαμάς με τον πασίγνωστο στίχο «παραμερίζουμε ποιητή για να περάσεις». Δεν επρόκειτο για μιαν απλή έξαρση. Θα αποδεικνυόταν ότι ο Παλαμάς απευθυνόταν σε έναν ποιητή πραγματικά κορυφαίο, ο οποίος πεθαίνοντας το 1990 θα άφηνε πίσω του ένα έργο τόσο επιβλητικό που ακόμη και σήμερα μόνο τον θαυμασμό προκαλεί».
Η ποίηση του Ρίτσου αποδεικνύεται μέσα από το μεγαλείο της πάντοτε επίκαιρη, για να ξυπνά συνειδήσεις να αφυπνίζει λαούς, και να καλεί τον άνθρωπο σε αγώνες ζωής και αξιοπρέπειας, σε αγώνες αγάπης και αδελφοσύνης.
