Μεθυσμένοι καρνίβαλοι σε πάρτι μασκέ

Γράφει η Ανδριανή Χατζηγεωργίου

Περνάμε υπέροχα, είπε με όσο πιο δυνατή φωνή μπορούσε, η Ελένη στο αυτί της Λίζας.
Η μουσική στο club είχε φτάσει στο τέρμα∙ για να μιλήσει κανείς έπρεπε να κάνει το λαιμό του να βραχνιάσει. Περνάμε υπέροχα είπε η Ελένη και το Λιζάκι χαμογέλασε. Χαμογέλασε και συνέχισε να κουνάει το κορμί της στους ρυθμούς της latin μοντέρνας μουσικής. Γύρω της χάρτινες μάσκες, λαμπερές, φανταχτερές, σκούρες και τρομακτικές.
Μάσκα; Τι να σημαίνει άραγε; Απόρησε η Λίζα. Είναι η μάσκα ο ψεύτικος μας εαυτός; Όχι. Μάσκα είναι ο καθημερινός μας εαυτός, αφού την φοράμε κάθε πάντοτε και παντού, σκέφτηκε.
Στάθηκε για μια στιγμή και κοίταξε όλους τους ανθρώπους που χόρευαν γύρω της. Ναι, έχει δίκαιο η Ελένη, περνάμε φανταστικά. Και γιατί να μην περνάμε, άλλωστε; Η ζωή μας ολόκληρη είναι ένα πάρτι μασκέ. Φοράμε τις  χάρτινες στολές μας και προσέχουμε να μη τις σχίσει ο άνεμος και μην τις ξεθωριάσει ο καυτός ήλιος. Στο καρναβάλι ο φόβος αυτός δεν υπάρχει. Είναι η γιορτή όλων εμάς, των…. μασκοφόρων. Αφήνουμε τον ψεύτικο – συγνώμη τον καθημερινό μας εαυτό μας, ήθελα να πω, ελεύθερο, στη χαρά και στην τρέλα. Δεν προσπαθούμε να  κρύψουμε τη μάσκα μας, που δεν είναι φτιαγμένη με διαμάντια ορυχείου αλλά με φθηνές κορδέλες γκοφρέ, εργοστασίου. Δεν προσπαθούμε να στολίσουμε τον εαυτό μας με πέρλες και λουλούδια ούτε να τον αρωματίσουμε  με κολόνιες και ανθόνερα για κρύψουμε τη βρωμιά των σκουπιδιών μας. Απλά αφηνόμαστε στην ξέφρενη μουσική και χορεύουμε χωρίς έννοια καμία. Τι θα που οι άλλοι; Δεν μας νοιάζει. Όλοι το ίδιο είμαστε.
Μεθυσμένοι καρνίβαλοι σε πάρτι μασκέ.
Είναι super, είπε για χιλιοστή φορά η Ελένη. Τι στέκεσαι εκεί; Πάρε σφηνάκι… και χόρεψε…