Όταν αγαπάς δεν παρατάς και δεν παραιτείται

Της Γιώτας Δημητρίου

Ήταν κουρασμένη. Λίγο. Κάποτε πολύ. Και απηυδισμένη με τα όσα έβλεπε γύρω της, στη κοινωνία, στο κόσμο. Ήθελε να παραιτήσει πράγματα, ενίοτε και ανθρώπους και να μπει στα αγαπημένα της τρένα με τις γνωστές διαδρομές. Καφές στο σταθμό του Liverpool street, πλατφόρμα 3, τρένο, προορισμός Cambridge…

Σκεφτόταν πόσα άφησε πίσω σε εκείνο το “εκεί” γιατί η καρδιά της ήταν “εδώ” και όλοι ξέρουμε πως οι άνθρωποι δεν ζουν χωρίς την καρδιά τους.
Μα κάποτε, κάποτε, συχνά, όταν ένιωθε πως δεν τη χωρούσε το “εδώ” αναρωτιόταν μήπως τελικά είχε αφήσει ένα μέρος της καρδιάς της “εκεί”, συχνά υποπτευόταν πως το είχε αφήσει κάπου σε ένα στενό δρομάκι στο South Kensington ή σε εκείνη την καφετέρια λίγο πριν το Primrose Hill.

Ήταν κουρασμένη. Πολύ κουρασμένη, όπως και αρκετοί άλλοι γύρω της.
Αλλά, ήξερε πως όταν αγαπάς δεν παρατάς και δεν παραιτείται. Παλεύεις σαν θεός ή θεά ή τελοσπάντων σαν ημίθεος/ημίθεα.

Κανείς δεν έχει δικαίωμα να τα παρατά όταν αγαπά και ίσως κανείς να μην έχει δικαίωμα να παραιτείται όσο υπάρχει και ζει.

Στο καράβι της ζωής που μπάζει από παντού άγρια νερά, κάπου υπάρχει μια ελπίδα. Κάπου στο σύμπαν κάποιος δημιουργεί θαύματα… Συνήθως συμβαίνουν σε αυτούς που είχαν κάθε λόγο να τα παρατήσουν και να παραιτηθούν. Και δεν το έκαναν.

Υ.Γ Αφιερωμένο σε αυτούς που δεν τα παράτησαν και δεν παραιτήθηκαν, αν και είχαν κάθε καλό λόγο να το κάνουν.