Της Γιώτας Δημητρίου
Κλείνει ημερολόγια, κλείνει τηλεοράσεις, κλείνει -όσο δύναται – το laptop που έχει γίνει η πιο μόνιμη της σχέση (αν ζούσε στον 18ο αιώνα θα ήταν το μελάνι).
Κλείνει και κάτι χειμωνιάτικες σκέψεις μέσα σ’ένα μπαούλο με επιγραφή “let go” και αφήνεται στον πιο όμορφο μήνα της ψυχής της.
Αυτόν που θα θρονιάζει πάντα σαν βασιλιάς εποχών μέσα της, τον Αύγουστο.
Ο Αύγουστος δεν φέρνει πάντα τους έρωτες που του αρμόζουν και δεν μοιάζει πάντα σαν κάποιες άλλες φορές, στο παρελθόν, που ήταν φουσκωμένος από άπλετο έρωτα και αγάπη.
Αλλά, πάντα, δίνει μια υπόσχεση πως ο έρωτας που καρτερείς θα τον βρει τον δρόμο του, που οδηγεί σε σένα.
Ο Αύγουστος χωρίς τυμπανοκρουσίες, με θέα τη θάλασσα και τον ήλιο, σου κλείνει το μάτι και σου υπόσχεται πως ο έρωτας που αναμένεις θα έρθει.
Πότε; Που; Ποιος; Κανείς δε ξέρει. Αλλά, ο Αύγουστος υπόσχεται πως θα έρθει, το υπόσχεται με μια βεβαιότητα που βγαίνει απ’ τις ακτίνες του ήλιου την ώρα που χτυπούν στο τιρκουάζ κύμα του Πρωταρά.
Κάποτε μάλιστα την ώρα που σου κλείνει το μάτι, παίζουν κάτι ελληνικές μουσικές* από τα παλιά, από χρόνια που εσύ δεν είχε γεννηθεί καν, αλλά σε διαπερνούν σαν πεπρωμένο και σαν…. καλός οιωνός!
Να έχετε έναν συναρπαστικά όμορφο Αύγουστο, όλοι!
