Της Γιώτας Δημητρίου
Χθες βρέθηκα στην έκθεση ζωγραφικής της Έλενας Τσιγαρίδου. Τα έργα της είχαν εκείνο το κάτι που -θεωρώ ότι- κάνουν ένα έργο να ξεχωρίζει: “Μιλούσαν”.
(Να με συγχωρέσουν οι κριτικοί τέχνης για την δική μου ερμηνεία της τέχνης) .
Τα έργα της λοιπόν, με τις παιδικές ανώνυμες φατσούλες, “σου μιλούσαν” και σε καλούσαν σε ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο. Στα δικά σου παιδικά χρόνια. Σχεδόν προκλητικά και με μια άπλετη αθωότητα σε ανάγκαζαν να βρεθείς αντιμέτωπος με εκείνο το παιδί που κουβαλάς μέσα σου.
Ποια όνειρα, λοιπόν, πραγματοποίησες τώρα που μεγάλωσες;
Έγινες τελικά εκείνο που ονειρευόσουν;
Ποιοι φόβοι σε ακολούθησαν στην ενήλικη ζωη σου και ποιοι έμειναν θαμμένοι στην παιδική σου ηλικία;
Ποιες σκηνές κακοθανάτισες και βρικολάκιασαν;
Ποιες παιδικές σκέψεις ακόμα σε ματώνουν;
Παράλληλα, τα παιδικά πρόσωπα σε καλούσαν να θυμηθείς το χρέος σου ως άνθρωπος να πολεμήσεις όσο και όπως μπορείς για ένα καλύτερο κόσμο, για τα παιδιά. Για το παιδάκι δίπλα σου, για τα ανιψάκια σου, για τα δικά σου παιδιά, γι αυτά που έχεις ή γι αυτά που ελπίζεις (ίσως και να προσεύχεσαι) να αποκτήσεις.
Τα παιδιά έχουν μια μαγική δύναμη να σου θυμίζουν όλα όσα η ενήλικη “ωριμότητα” 
και ορθολογισμός σε παρασύρουν να ξεχάσεις. Αυτά όλα που εμπεριέχουν την ουσία της ζωής.
Δεν ξέρω τι έδωσε η έκθεση “Κυκλοι από Κύβους” στους υπόλοιπους θεατές, αλλά προσωπικά έχω την εντύπωση ότι η καλλιτέχνης κατάφερε να μας ταξιδέψει στη χώρα της παιδικής (μας) ηλικίας και να μας αναγκάσει να απαντήσουμε καίρια υπαρξιακά ερωτήματα.
Εσύ ως παιδί τι ονειρευόσουν να γίνεις και τι έγινες ως ενήλικας;
Με ποια παιδικά σου όνειρα ακόμα παλεύεις;
Υ.Γ Η πρώτη ατομική έκθεση της εικαστικού Έλενας Τσιγαρίδου, “Κύκλοι από Κύβους”, στη Κυπριακή Γωνιά Γκαλερί στη Λάρνακα, ξεκίνησε στις 21 Οκτωβρίου και θα διαρκέσει μέχρι και τις 3 Νοεμβρίου 2015
