Απόσπασμα το βιβλίο της αναγνώστριας του “Skala Times” Mona Perises
Βιβλίο: «Το όνομά μου είναι, Χουσεΐν»
Μια μυθιστορηματική βιογραφία ενός Πέρση, ονειρευτή!
Έχασα τα πάντα και σκέφτομαι πως ίσως δεν μου άξιζαν, γιατί μπορεί να ήμουν πολύ εγωιστής, είμαι στεναχωρημένος, λυπημένος, αλλά δεν είμαι απελπισμένος. Πονάω σαν άνθρωπος, κλαίω σαν παιδί, βλασφημώ σαν άθεος, πιστεύω όμως μέσα μου πολύ. Είμαι το παιδί του Θεού, του Παντοδύναμου κι είμαι στην αρένα που εκείνος διάλεξε για μένα, θα τα καταφέρω να σταθώ κι αυτή τη φορά. Ήμουν, είμαι και θα παραμείνω σταθερά, στη μεσαία λευκή γραμμή, της ευθείας οδού μου, ας μου την έβαψε μαύρη η ζωή, εγώ συνεχίζω να τη βλέπω λευκή. Είναι μαζί μου κι άλλοι και μου κρατούν το χέρι σφιχτά, πριν ήταν ρινόκεροι, ιπποπόταμοι κι άλλα πολλά άγρια ζώα, έβλεπαν μόνο Μαύρο – Άσπρο, τώρα έχουν χάσει τις σκιές, γιατί έχουν δει το φως. Έχουν γίνει κανονικοί άνθρωποι και βλέπουν μόνο μπροστά και ψηλά, γιατί είναι Πέρσες, δεν είναι τυχαίοι και μαζί τους είμαι κι εγώ. Η χώρα δεν είναι απλή, είναι πολύ σκληρή, κάποτε υπήρξε ο Μεσαίωνας κι η εδώ γεννήθηκαν, οι μεγαλύτεροι λόγιοι και ποιητές, τώρα που οι άλλοι είναι αλλιώς, η χώρα ζει στο σκοταδισμό, εκείνου του μακρινού Μεσαίωνα.
Μας έχουν βάλει να ζούμε σ’ ένα σκοταδισμό που δεν μας αφορά, γι’ αυτό δεν θα ασχοληθούμε με τα δικά τους, εμείς ξέρουμε ποια είναι η μεσαία οδός. Εδώ στη μέση είναι η αγάπη, ο σεβασμός, η προστασία, η στοργή, η τρυφερότητα κι η αλληλεγγύη. Στις άκρες του δρόμου, είναι η καταπίεση, οι κρεμάλες, η οργή τους, είναι οι ψεύτικες δήθεν προστασίες τους, για τις κοινωνικές τους προϋποθέσεις, είναι όλα εκείνα τα άκρα, που ποτέ δεν θέλεις να πας. Προσπαθούν δήθεν να μας μάθουν την αγάπη που δεν υπάρχει πουθενά, ούτε μέσα τους, ούτε και γύρω τους, γιατί την αγάπη δεν την μαθαίνουμε από τα βιβλία, ούτε από στόματα των υποκριτών. Εμείς κρατάμε ο ένας το χέρι του άλλου κι αφήνουμε τις ψυχές μας να πετούν, να φτερουγίζουν και μαζί με τις ψυχές μας, αφήνουμε και την αγάπη. Να μας αγγίζει, να μας ποτίζει, να μας αλλάζει, να μας συγκλονίζει. Την αγάπη τη μαθαίνουμε από το βιβλίο της ζωής και την βρίσκουμε μόνο στις αγνές ψυχές, εμείς όταν την βρούμε, την μεταδίδουμε με το άγγιγμα των χεριών, με το βαθύ κοίταγμα των ματιών, με τον άγιο τρόπο της ζωής. Απλώνουμε τα άκρα των δαχτύλων μας, αγγίζουμε τον επόμενο με σεβασμό κι εκείνος τον μεθεπόμενο κι η αγάπη πετάει, εισχωρεί και μεταδίδεται με ένα τρόπο μαγικό, στον πιο – πιο επόμενο. Κάνουμε κύκλους με τα χέρια, αφήνουμε να μιλήσουν τα μάτια, έχουμε όλοι το κεφάλι ψηλά και κοιτάζουμε το φως, εμείς είμαστε η δύναμη, όλα γίνονται φωτεινά κι ο σκοταδισμός τους, θα παύει να υπάρχει. Για τέτοια αγάπη μίλησε κι ο Χριστός, ο Προφήτης, ο Βούδας κι άλλοι πολλοί σοφοί και φιλόσοφοι κι αυτοί την έκαναν, μαύρα σημεία των καιρών. Παραποιημένα τα λόγια κι οι παραβολές τους, τα παραδείγματα τα έκαναν όλα κομμένα και ραμμένα στα μέτρα τα δικά τους. Γι’ αυτό κι εμείς θα προχωράμε στη μεσαία οδό, ακριβώς πάνω στη λευκή γραμμή, με καρδιά γεμάτη δυνατούς χτύπους, με ψυχές σαν τα ελεύθερα πουλιά και με τα χέρια πιασμένα γερά. Μόνο με την αγάπη, με το σεβασμό και τη ζεστασιά, είμαστε άνθρωποι, δεν έχουμε σχέση με κανενός το σκοταδισμό, εμείς είμαστε στη μεσαία και κάθετη οδό, τις άκρες και τα ακραία, να τα κρατήσουν για τον εαυτό τους, εμείς είμαστε οι Πέρσες κι είμαστε μοναδικοί και θα πάμε από δω…
©Mona Perises / Σέρρες 2014
http://my-name-is-hussein.blogspot.gr/
