Της Γιώτας Δημητρίου
yioda@skalatimes.com
Συμπεριφερεται σαν καλοκαίρι και περπατάει σαν χειμώνας, χαρακτηριστικά μιας παρατεταμένης εφηβείας που κουβαλεί πάνω της σαν ευχή και σαν κατάρα.
Γελά, χαμογελά, κάνει πλάκες, είναι αστεία και λέει (και) βλακείες.
Μετά φιλοσοφεί, γίνεται σοβαρή και αναλύει.
Πιο πολύ την έχουν αδικήσει αυτοί τους οποίους ευεργέτησε «ουδείς αχαριστότερος του ευεργητηθέντος» που λέει και το ρητό.
Αποτελεί αγαπημένο αντικείμενο κουτσομπολιού ενίοτε κακίας και ζήλειας (αλήθεια τι να ζηλέψεις από ένα κορίτσι που πάντα την πατάει λόγω καλοσύνης; Μάλλον αξίζει να το λυπάσαι).
Μονολογεί γνωστές ατάκες που συχνά αδυνατεί να κάνει πράξεις και επιμένει σε εκείνο το «Let go and let God», αν και πολλές φορές Τον έχει αμφισβητήσει (τον Θεό).
Σε ένα κόσμο με λάθος προτεραιότητες κι ένα Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο να καραδοκεί, αυτή χάνεται στα βιβλία της και επιμένει σαν άλλη Άννα Φρανκ πως «Παρόλα αυτά είναι ωραίος ο κόσμος».
Όσους μαλάκες κι αν συνάντησε στο διάβα της, και όσες φιλίες κι αν της έτυχαν ντυμένες με ιδιοτέλεια και υποκρισία, είναι βέβαιη πως εκεί έξω υπάρχουν και σπουδαίοι άντρες που αξίζουν να σε κάνουν να ξαναερωτευτείς και να ξαναγαπήσεις και όμορφοι άνθρωποι που σέβονται τις φιλίες και εμπλουτίζουν την ψυχή σου με την παρουσία τους στη ζωή σου.
Θεωρεί τον έρωτα (τον αμοιβαίο) ως το απαύγασμα της ευτυχίας και επιμένει σαν Βεατρίκη να ψάχνει τον Δάντη που θα γράφει «Θείες Κωμωδίες» στο όνομα της. Είναι σίγουρη –πλέον- πως θα τον βρει.
Ο λεβιάθαν και άλλα τέρατα υπήρχαν ανέκαθεν σε αυτό τον κόσμο, μα ο Νίκος Καζαντζάκης το ‘χει πει καλύτερα απ’ όλους μας: «Yπάρχει στον κόσμο τούτον ένας μυστικός νόμος –αν δεν υπήρχε, ο κόσμος θα ‘ταν από χιλιάδες χρόνια χαμένος- σκληρός κι απαραβίαστος: το κακό πάντα στην αρχή θριαμβεύει και πάντα στο τέλος νικάται»
Κι αυτή, έχει μάθει από μωρό παιδί να εμπιστεύεται τα βιβλία και τους συγγραφείς «φίλους» της που της εμπεδώσαν διαχρονικές αλήθειες που ούτε οι πιο αδυσώπητοι καιροί δεν μπορούν ν’ αλλοιώσουν.
Οι άνθρωποι κρίνονται από το μπόι της ψυχής τους και αυτή επιθυμεί σαν έρθει η ώρα για το μέτρημα να είναι μεγάλο το μπόι
της δικιάς της ψυχής. Δίπλα από ένα άντρα με έξυπνη καρδιά και έξυπνο μυαλό και δίπλα από φιλίες που θα αξίζουν κάθε θυσία κι αγάπη.
Στο τέλος της ημέρας όλα τα κρίνει η ιστορία, η προσωπική του καθενός μέσα από τις πράξεις, τις σκέψεις και τα λόγια του.
Κανένα μασκάρεμα δεν κρατά για πάντα, κάποτε το καρναβάλι τελειώνει και οι μάσκες πέφτουν. Αυτή το ‘χει δει το έργο ουκ ολίγες φορές και πολύ το απολαμβάνει το πέσιμο των μάσκων, το ξεμασκάρεμα προσώπων….ακόμη και όταν την πονεί. Στο δικό της μυαλό μεταφράζεται σε «δικαιοσύνη» το να επέρχεται η αλήθεια και να πέφτουν οι μάσκες.
Και η «δικαιοσύνη» ήταν πάντοτε η αγαπημένη της θεά.
Τι τα θες….Συμπεριφέρεται σαν καλοκαίρι και περπαταεί σαν χειμώνας, χαρακτηριστικά μιας παρατεταμένης εφηβείας που κουβαλεί πάνω της σαν ευχή και σαν κατάρα.
Υ.Γ Αφιερωμένο σε όσα κορίτσια ταυτίζονται με τα πιο πάνω
