Γράφει η Μιράντα Ορθοδόξου
orth_miranda@hotmail.com
Μπορεί να τους συνάντησα σήμερα, χθες, πριν λίγα χρόνια. Μπορεί να τους συνάντησα τυχαία, μοιραία, στιγμιαία, φευγαλέα. Μπορεί και να τους κρατάω ακόμα στη ζωή μου. Το σίγουρο είναι ότι τους συνάντησα μέσα από περιστατικά, μέσα από ιστορίες, μέσα από ακούσματα, μέσα από βιώματα! Μπορεί να τους συνάντησες κι εσύ.
-Είναι άνθρωποι που δε ζουν, απλά επιβιώνουν. Και ακόμα χειρότερα…επιβιώνουν ρουφώντας το αίμα των άλλων-επιβιώνουν παρασιτικά. Δανεικά ρούχα, δανεικά λεφτά, δανεικά σπίτια κι αυτοκίνητα, δανεικά πιστεύω, δανεικές ιδέες, δανεικά όνειρα (το χειρότερο)! Σημασία γι αυτούς έχει μόνο το γεγονός ότι αυτοί δεν ξοδεύουν και δεν ξοδεύονται. Χωρίς κόπο, χωρίς μόχθο (καμαρώνουν κιόλας με την αργόσχολη ζωή τους). Έχουν τη βιτρινούλα που χρειάζονται για να κοιμηθούν το βράδυ στη ροζ τσιχλόφουσκα της δανεικής τους ευτυχίας. Αυτό τους δίνει ζωή. Λυπάμαι για τη στιγμή που θα έρθει η κάθε λογής “Τρόϊκα” να τους σπάσει βίαια την όμορφα τακτοποιημένη, βολεμένη τους ζωούλα.
– Είναι οι άνθρωποι που δεν έχουν ζωή παρά μόνο μέσα στο αφελές “εγώ” τους φορτωμένο με οποιουδήποτε είδους γαλόνια, πότε αληθινά πότε ψεύτικα. “Εγώ, εγώ, εγώ….Μα εγώ”. Ο αγαπημένος τους τρόπος να ξεκινούν μια πρόταση.
-Είναι κι αυτοί που κρατάνε ένα μικρό μικρό μαχαιράκι και σκαλίζουν και σκαλίζουν περιμένοντας υπομονετικά . Δε σκαλίζουν μέσα τους, μήπως βρουν κάτι ακατέργαστο να το επεξεργαστούν, αλλά γύρω τους. Πριονίζουν τις ζωές των γύρω τους. Και περιμένουν χαιρέκακα τη στιγμή που νομίζουν ότι θα διαλύσουν τον διπλανό τους. Είτε χαλώντας σπίτια, είτε χαλώντας σχέσεις και φιλίες, είτε δημιουργώντας ίντριγκες, είτε σπέρνοντας φήμες (αληθινές ή όχι-ποιος τους έδωσε τον λόγο).Τελοσπάντων, τροφή στην τεμπέλικη ρουτίνα. Όταν όμως πέσει το βλέμμα τους, δύσκολα ξανασηκώνεται.
-Και κάποιος άλλος τύπος: αυτοί που δε μιλάνε πολύ, ούτε χαμογελάνε πολύ. Όλα με το σταγονόμετρο. Φοβισμένοι άνθρωποι, τρομερά ανασφαλείς και χωρίς νοστιμιά (άνοστοι και άρρωστοι). Χωρίς λάθη, πάθη, ευθύνες, συγνώμες. Ίσως οι πιο βασανισμένοι κι εξαντλημένοι. Όλη η ζωή τους μια μεγάλη δικαιολογία.
-Και τέλος η τρομερή πλειοψηφία: οι γυαλιστεροί άνθρωποι. Αυτοί γυρνάνε δεξιά-αριστερά, πάνω-κάτω, όπου να’ναι για να τους δούνε, για να φανούνε. Αυτοί που κοινοποιούν τα λαμπερά μαλλιά τους, τις διακοπές τους, τους βαθμούς, τους μισθούς, τις επαύλεις και τις Μερσεντές τους, τις (άδειες) ψυχές τους. Οι πιο γυαλιστερά αδιάφοροι! Δεν κοιμούνται τα βράδια γιατί τους ενοχλεί η ψεύτικη λάμψη των όσων έχουν.
Είναι όμως κι αυτοί οι άλλοι ΑΝΘΡΩΠΟΙ:
– Αυτοί που λερώνουν τα χέρια τους για το ψωμί και το μέτωπό τους ιδρώνει αλλά παραείναι καθαρό και τα μάτια τους γυαλίζουν. Κοιμούνται ήσυχοι το βράδυ, κινούνται ελεύθερα το πρωί ανάμεσα στους άλλους. Χαιρετάνε, χαμογελάνε, μαθαίνουν, υπακούουν ή συμβουλεύουν, βοηθάνε. Προβληματίζονται, καμιά φορά σε σημείο που να γίνεται βουνό η σκέψη και η πράξη τους.
– Είναι και οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ που ξανυχτάνε με ένα όνειρο. Άφταστο όνειρο αλλά κίνητρο για να γίνουν καλύτεροι. Ψάχνουν, βλέπουν, τρέχουν, κινούνται, ακούνε- αεικίνητοι βοριάδες στο μυαλό και στο σώμα για το καλύτερο το δικό τους και τους κόσμου. Καμιά φορά χάνουν και κάτι στο τρέξιμο απάνω αλλά επαναφορτίζουν και ξαναρχινάνε προσεκτικότεροι. Που μπορεί να μην είχαν τις ευκαιρίες αλλά τις διεκδίκησαν κι ας έχασαν. Ας μην έγιναν σπουδαίοι και μεγάλοι. Η ζωή τους όμως έχει αλατοπίπερο και νοστιμάδα.
– Είναι εκείνοι, οι πιο μεγάλοι (όχι μόνο από άποψη ηλικίας, αλλά μεγάλοι στο ηθικό) που έζησαν αεροπλάνα να βουίζουν πάνω από τα κεφάλια τους, είδαν κομματιασμένα σώματα δίπλα τους, που κράτησαν ένα δισάκι με όλο τους το είναι και τα όνειρα και το κουβάλησαν μέχρι να βρουν στρώμα για να ξαπλώσουν να ξαποστάσουν. ΑΝΘΡΩΠΟΙ που αυτά όλα δεν είχαν πού να τα κοινοποιήσουν ούτε και ήθελαν. Άλλωστε ό,τιγράφει το μάτι πάει κατευθείαν στην ψυχή, μένει εκεί και σε κάνει αυτό που είσαι. Τραυματισμένα θεριά μια ζωή με βιώματα φρικαλέα. Άτυχες γενιές- ήρεμες όμως και γενναίες.
-Είναι κι εκείνοι οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ που ερωτεύονται. Ζουν, πεθαίνουν κι ανασταίνονται μ’αυτό. Αυτοί που λένε “Σε θέλω όσο τίποτα” και κλείνουν το μάτι σε σένα και στη ζωή την ίδια. Που θέλουν να γίνουν καλύτεροι για το στραβό χαμόγελο που αγαπάνε, για τον εαυτό τους και για όλους τους γύρω τους. Που κρατάνε μια βαλίτσα με συναισθήματα που φουσκώνουν και μια μέρα, την ανοίγουν- δώρο ανεκτίμητο στον άλλο δίπλα τους κι ας τσαλακωθούν.
-Είναι κι αυτοί οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ που φεύγουν μακριά αλλά είναι πάντα δίπλα μας. Φεύγουν για να ξανάρθουν όταν βρουν ένα από τα χαμόγελα που έχασαν. Δεν εγκαταλείπουν, παλεύουν φεύγοντας με ψηλά το κεφάλι. Τα μαντίλια που τους χαιρετούν είναι πολλά γιατί άφησαν αποτυπώματα και “μυρωδιές” γλυκές πίσω τους. Και τα μαντίλια μένουν ακίνητα μέχρι να ρθει η ώρα της αντάμωσης. Παλεύουν μόνοι τους, γιατί εδώ δεν τους άφησε κανένας να παλέψουν. Κι όταν επιστρέψουν ρωμαλέοι πια, φορτώνουν με χαμόγελα που τους περισσεύουν και τους άλλους γύρω τους.
Είναι λοιπόν άνθρωποι, ανθρωπάκια κι ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Υπάρχουν κι άλλοι. Δεν τους έχω συναντήσει. Είναι ο δρόμος μακρύς ακόμα… Μπορεί να τους έχει συναντήσει ο καθένας μας. Ανάμεσα σ΄αυτούς μπορεί να είμαι κι εγώ, μπορεί να είσαι κι εσύ, μπορεί να είναι ο δίπλα. Μικρές διαφοροποιήσεις, μεγάλες διαφορές. Όπως λέει κι ο ποιητής “Αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο ΜΕΓΑΣ”.
