Της Γιώτας Δημητρίου
yioda@skalatimes.com
Δεν κλείνει θέση στο ξενοδοχείο της αγιοσύνης, ούτε παριστάνει την σοφή σ’ ένα κόσμο που τα πάντα ζητούν αναθεώρηση πλέον. Σοφή δεν είναι.
Η αλήθεια όμως είναι πως το μεγαλύτερο της ατού είναι το “γνώθι σαυτόν” κι εκείνα τα γέλια με τις φίλες της για όλες τις μαλακίες που φορτώνει στο βιβλίο της ζωής της. Η φίλη της η Ε. επιμένει: “ευτυχώς που σπούδασα και παραγωγός, να με θυμήσεις να κάνουμε μια ταινία με όλες αυτές τις βλακείες σου, θα πάμε για όσκαρ…”.
Δεν πιστεύει πλέον πως είναι κάτι σπουδαίο (η έπαρση πέρασε με το που πάτησε τα 30), μα εξακολουθεί να πιστεύει πως μπορεί να αλλάξει τον κόσμο προς το καλύτερο, να βάλει το δικό της λιθαράκι. Γι αυτό και συχνά ένας φίλος της από την Αθήνα της λέει “κι αν δεν καταφέρουμε να τον αλλάξουμε τον κόσμο, θα ξέρουμε πως τουλάχιστον το προσπαθούσαμε μέχρι την τελευταία μας πνοή, ε;”
Θέλει να το προσπαθεί ναι, μέχρι την τελευταία της πνοή, όχι για να κερδίζει τα μπράβο κάποιων, όχι για λόγους ιδιοτέλειας, αλλά γιατί μεγάλωσε με τις γέφυρες των στεναγμών του Μισέλ Ζεβάκο και νανουρίζουν τις αντιλήψεις της οι θεωρίες περί δικαιοσύνης.
Αυτό για το οποίο μπορείς να την κατηγορήσεις, είναι που παραμένει ρομαντική σ’ ένα κόσμο που τείνει να γίνει πεζά σκληρός (πόσο ντεμοντέ κι αυτή με τον ρομαντισμό της!)
Μα δεν κλείνει θέση στο ξενοδοχείο της αγιοσύνης. Δεν περιμένει να της χαρίσει κανείς φωτοστέφανο πάνω από το κεφάλι της, το οποίο συχνά φιλοξενεί σκέψεις ακατάλληλες για ανηλίκους.
Δεν μπορεί να είναι φρόνιμη μπροστά στα όσα αναβλύζουν πάθος μέσα της. Μένει πιστή στα θέλω της, όπως πιστή μένει και σε όσα αγαπά. Όπως πιστή θα είναι “στον κύριο ένα” όταν κάποτε τον βρει.
Ναι, δεν κλείνει θέση στο ξενοδοχείο της αγιοσύνης.
Μα κοιμάται ήσυχη τα βράδια γνωρίζοντας πως στη δικιά της ταινία ζωής, αν μη τι άλλο, το soundtrack παίζει Frank Sinatra, το τραγούδι “I did it my way”.
Στη δικιά σου ταινία ζωής, άραγε, ποιο soundtrack παίζει;
