Να θέλεις να εξαφανιστείς. Με κάποιον τρόπο. Οποιοδήποτε. Μαγικό ή όχι. Απλά να σταματήσεις να υπάρχεις. Είναι κάποιες φορές που νιώθεις τόση κούραση. Κούραση απλά με το να αναπνέεις. Με το να ζεις. Και δεν είναι σωματική ξέρεις. Είναι ψυχική. Έτσι χάνονται όλες οι μάχες άλλωστε. Από το ηθικό. Όσο έχεις το κουράγιο να παλεύεις μη φοβάσαι. Αυτό το κουράγιο. Αν χάσεις αυτό το κουράγιο έχασες τον πόλεμο. Και σταμάτα να καυχιέσαι πως όλα τα είδες, είναι μεγάλη η διαδρομή μέχρι το τέλος… Είναι αυτές οι φορές που αφήνεις στην άκρη τις προσδοκίες για ευτυχία. Θες απλά την ησυχία σου. Να μην ενοχλείς και να μην σε ενοχλούν. Να αποκοιμάσαι πλάι στο κύματα. Να ξαπλώνεις σε ξέφωτα με κιτρινιασμένα στάχυα. Να εξαφανίζεσαι. Να ζεις στο μπαμπλ γούορλντ σου. Εκεί που δεν χωράει κανένας άλλος. Δίπλα στους ήρωες των βιβλίων σου. Παρέα με τις μουσικές σου. Δίπλα στα μη πραγματικά. Άλλωστε και τα πραγματικά τόσο καιρό τι σου προσέφεραν; Εκεί είναι κάπως πιο εύκολο να αναπνέεις. Ίσως βγαίνει αυτόματα. Όπως στους κανονικούς ανθρώπους.
