Γράφει η Δαλιδά
Πιστεύω πως υπάρχουν άνθρωποι για τον κάθε έναν μας, που θα έπρεπε να είμαστε μαζί… δεν πιστεύω στην μοίρα, την μοίρα μας εμείς οι ίδιοι την γράφουμε, και ούτε συμβιβάζομαι με το υποτιθέμενο γραφτό…πιστεύω όμως στις συνδέσεις.
Αυτό είναι που αποκαλώ αδελφές ψυχές…και δεν πιστεύω πως υπάρχει μονο ένας άνθρωπος, απλά δεν υπάρχουν πολλοί και τόσες ευκαιρίες… Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα για τις αδελφές ψυχές, είναι πως μερικές φορές είναι οι άνθρωποι που αντιστέκομαστε στο έπακρο. Θα θελαμε να πιστεύουμε οτι η ψυχή μας θα τρέξει σε αυτούς τους συντρόφους με ανοιχτές αγκάλες, αλλά συχνά καταλήγει να τρέχει προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Για συγκεκριμένους ανθρώπους αναρωτιέμαι συχνά: Πώς μπορώ να ξεπεράσω αυτό το πρόσωπο… έχουν περάσει 7 χρόνια, αλλά η καρδιά μου απλά δεν τον αφήνει να φύγει. Η απάντηση μου είναι: δεν θα τον ξεπεράσεις ποτέ…γιατί; Λόγω της σύνδεσης, είναι κάτι που υπερβαίνει το ανθρώπινο μυαλό…με κάποιους ανθρώπους απλά το ΄χεις. Και δεν είναι ούτε τέλειο, ούτε ήρεμο…είναι οδυνηρό και θυελώδες και άργιο, αλλά είναι γεμάτο πάθος, είναι οικείο, είναι “σπίτι”…
Δεν επιλέγει συντρόφους η ψυχή μας, αλλά οι καρδιά και το μυαλό μας… Τις περισσότερες φορές όμως το καταπολεμάμε…Επειδή είναι τρομακτικό να αγαπάς κάποιον τόσο πολύ! Απο το φόβο, προσπαθώντας να προστατευτούμε κάνουμε το αντίθετο, κλεινόμαστε στον εαυατό μας, βασανίζοντας τις καρδίες μας…
Με την αποδοχή του συντρόφου της ψυχής μας, υπογράφουμε το πλουσιότερο και ομορφότερο είδος ζωής…μπορεί να περιλαμβάνει τα πιο ισχυρά συναισθήματα… ανατροπές και στροφές…Αλλά έχει βάθος, πληρότητα και το πιο σημαντικό ζωντάνια…
