Της Γιώτας Δημητρίου
Αντιλαμβάνομαι, πως σε μια πολιτικοκοινωνική σκακιέρα στην οποία οι ραγδαίες εξελίξεις τρέχουν σαν ταινία θρίλερ, (θα γίνει Grexit; Τι θα αποφασίσει ο Αλέξης; Κι ο δικός μας εδώ τι λύση έχει κατά νου; κτλ κτλ), τα μικρά καθημερινά μοιάζουν ασήμαντα μπροστά στα όσα αναγκάζεται η ανθρωπότητα να βιώσει μέσα στο πλαίσο αυτής της οικονομικής κρίσης (με όλα τα συνεπακόλουθα της) η οποία μαστίζει την ΕΕ κι όχι μόνο.
Παρόλα αυτά, χθες ήταν το φινάλε του Ελληνικού “The Voice”. Μπορεί κάποιοι να το χάσαμε επειδη ήμασταν με καλή παρέα και κάναμε…αναλύσεις, αλλά ο Λιάγκας και η παρέα του απασχόλησαν αρκετούς.
Παρόλα αυτά, τα μικρά, ασήμαντα, καθημερινά έχουν την δική τους αξία, αφού αποτελούν τα κομματάκια του παζλ της ζωής μας.
Και είναι και κάποια κομματάκια -του παζλ καλέ- γκρίζα (ενίοτε μαύρα), επειδή συμβολίζουν ένα οριστικό τέλος.
Αλλά, η αλήθεια είναι πως :
“Και τελικά τι σημασία έχει αν δύο άνθρωποι αγαπήθηκαν πολύ
όταν ο ένας απ” τους δύο δεν αντέχει,
φτιάχνει τον κόσμο του και ζει πλέον εκεί.
Και τελικά πάντα ο ένας θα πονάει
και θα γυρεύει μια απάντηση να βρει,
και τελικά τι σημασία έχει… που μοιραστήκαμε ως εδώ μια διαδρομή”.
Τα πάντα στη ζωή είναι διαδρομές.
Υπάρχουν, βεβαίως, διαδρομές που είναι σπουδαίες και διαρκούν όσο ολόκληρη η ζωή μας.
Κάποιες άλλες σταματούν. Αναπάντεχα. Ή αναμενόμενα. Ή επειδή πέφτουν τα προσωπεία και φαίνονται τα αληθινά πρόσωπα. Ή επειδή η ζωή έχει ένα μαγικό τρόπο να σου δείχνει κάποια στιγμή την αλήθεια (που πολλές φορές επισκιάζεται λόγω συναισθημάτων ή υποκριτικού ταλέντου).
Όπως και να έχει, σημασία έχει που μοιραστήκαμε ως εδώ μια διαδρομή. ‘Ετσι να λέτε, για όσα τελειώνουν.
Και στο κάτω κάτω, κάθε τέλος σηματοδοτεί μια νέα αρχή. Όπως και να το δούμε!
Υ.Γ Το πιο πάνω γράφτηκε με μουσική υπόκρουση αυτό, απ’ τον τελικό του Ελληνικού The Voice: https://www.youtube.com/watch?v=y6KcfMK0h2k
