Γράφει ο Νίκος Νικολάου
Πιασάρικο; Μόνο και μόνο από τον τίτλο σου τράβηξα το ενδιαφέρον και θα το διαβάσεις; Νομίζεις πως θα μιλήσω για σένα; Eίσαι και εσύ ανεμοδαρμένη; Kάτσε ρε μεγάλε, και τι σημαίνει ανεμοδαρμένη;
Αγαπάει τόσο έντονα και σαν συνέπεια με τον ίδιο τρόπο πονάει. Εκεί κάπου στο μεσοδιάστημα είναι που χάνεται και αφήνει τον εαυτό της να αιωρείται δεξιά και αριστερά, όπου την πάρει ο άνεμος. Είναι λες και το διαισθάνεται πως θα πονέσει και χάνεται, ταξιδεύει άμεσα αλλού γιατί κάποτε κάποιος την πόνεσε. Τον πόνεσε και αυτή.
Έχει διπλή ζωή μέσα και έξω. Αγαπάει μέσα της και το βιώνει προς τα έξω. Πονάει μέσα της, το κρατάει μέσα της και προς τα έξω κρύβεται καλά. Ανεμοδαρμένη λέμε.
Αυτό το μεσοδιάστημα είναι τόσο αναγκαίο στη ζωή της όσο και για σένα που θα την γνωρίσεις σε αυτό το διάστημα, μεταξύ αγάπης και πόνου. Αν προλάβεις και είσαι τυχερός, θα την συναντήσεις πριν πονέσει ξανά και θα βρει ένα ψεγάδι μέσα σου από το οποίο θα καταπιαστεί για να αγαπήσει και πάλι. Δεν λέω, ανεμοδαρμένη είναι, σίγουρα έχει βιώσει τον πόνο, αλλά ποιος ο λόγος να πονέσει και παλι; Πρέπει να την προλάβεις, πριν πονέσει να αγαπήσει ένα δικό σου ψεγάδι. Ένα μικρό ασήμαντο-σημαντικό κάτι της είναι αρκετό.
Και ποιός είσαι εσύ αυτός που θα βρεί κάτι μέσα σου κρυμμένο για να αγαπήσει; Eίσαι εσύ που πάλεψες με τους ίδιους ανέμους που πάλεψε και αυτή αλλά με διαφορά φάσης. Κάποτε εκεί έξω είχες χαράξει σημείωμα σε ένα καμένο ξύλο, έβαλες το χέρι σου στη φωτιά. To ξύλο κάηκε και εξανεμήστηκε το σημείωμα. Κόντεψες να καείς και εσύ, όμως πάλεψες με τους ίδιους ανέμους που πάλεψε και αυτή.
Τώρα πιο έτοιμος από ποτέ, αν είσαι τυχερός θα την γνωρίσεις πριν πονέσει και πάλι (επιμένω), και θα δαμάσεις τους ίδιους ανέμους που θα την στροβιλίζουν, αλλά ταυτόχρονα. Και κάπως έτσι την συνάντησες, ταυτόχρονα.
